Από τα βήματα της πίστης στα άλματα

"Ας μη ταπεινώνεται η καρδιά κανενός ανθρώπου εξαιτίας του· ο δούλος σου θα πάει και θα πολεμήσει με τούτον τον Φιλισταίο". Α΄ Σαμουήλ 17:32.

 Ο Δαβίδ είναι μία προσωπικότητα που σχεδόν πάντα μας εκπλήσσει. Από την πληθώρα των εμπειριών του, είναι εντυπωσιακό το θάρρος του να τα βάλει με τον Γολιάθ. Δυστυχώς, "Γολιάθ" υπάρχουν ακόμη, μας ταλαιπωρούν και γελοιοποιούν συχνά τη ζωή μας. Άραγε, γιατί τους αντιμετωπίζουμε όπως ο λαός και ο βασιλιάς Σαούλ; Γιατί, δηλαδή, κρυβόμαστε και σιωπούμε;

Ο Δαβίδ δεν ήταν σε καλύτερη μοίρα από μας. Δεν είχε πείρα με τους γίγαντες, δεν ήταν έμπειρος πολεμιστής. Απλά είχε μια δυνατή πίστη. Και ήταν δυνατή γιατί  ο Δαβίδ πήρε την πρωτοβουλία να αντιμετωπίσει τον Γολιάθ. Όχι από περηφάνια, για να αποδείξει κάτι μπροστά στα μάτια των άλλων. Ούτε ενήργησε από παραλογισμό.

Ο Δαβίδ ήταν ένας άνθρωπος που έχει μία ιδιαίτερη σχέση με το Θεό. Είχε και αρκετές εμπειρίες. Ένας δούλος του Σαούλ έχει δώσει ένα κεφάλαιο πριν μία καταπληκτική "συστατική επιστολή" γι' αυτόν: "Δες, είδα τον γιο τού Ιεσσαί τού Βηθλεεμίτη, είναι ειδήμονας στο να παίζει, και ανδρειότατος, και άνδρας πολεμιστής, και σε λόγο συνετός, και ωραίος άνθρωπος, και ο Κύριος είναι μαζί του" (Α' Σαμουήλ 16:18). Αν προστεθούν σ' αυτά τα "προσόντα" του οι εμπειρίες του με την αρκούδα και το λιοντάρι, καταλαβαίνουμε γιατί ο Δαβίδ πέρασε από τα βήματα της πίστης στα άλματα. 

Αν εμείς αποτυγχάνουμε στις δικές μας μάχες, μήπως φταίει το παρελθόν μας; Μήπως δεν έχουμε μάθει να βλέπουμε σωστά τις επεμβάσεις του Θεού στη ζωή μας; Άραγε, δεν έκανε τίποτα ο Κύριος για μας; 

Και οι ευκαιρίες που μας έδωσε ο Θεός; Τις αντιμετωπίσαμε σωστά, ώστε να αυξηθούμε στην πίστη; Η πίστη δεν γεννιέται σε μία στιγμή. Ανδρώνεται. Ας κάνουμε βήματα πίστης, και όταν χρειαστεί, γιατί όχι και άλματα;