"Τότε σηκώθηκε ο Ιωνάθαν, ο γιος τού Σαούλ, και πήγε στον Δαβίδ στο δάσος, και ενίσχυσε το χέρι του στην εξάρτησή του από τον Θεό. Και του είπε: Μη φοβάσαι [...] εσύ θα βασιλεύσεις στον Ισραήλ, κι εγώ θα είμαι δεύτερος από σένα· μάλιστα, και ο Σαούλ ο πατέρας μου το ξέρει αυτό". Α' Σαμουήλ 23:16-17.
Κανένας δεν μπορεί να διανοηθεί μία γνήσια φιλία ως μία τυπική γνωριμία ή μία κοινωνική σχέση που απλώς εξυπηρετεί κάποιες αναγκαιότητες. Σχεδόν όλοι αντιλαμβανόμαστε τη σωστή φιλία ως αμοιβαίο δόσιμο, αλλά και ως σχέση σεβασμού του χαρακτήρα και της προσωπικότητας του άλλου.

Το ότι ο Θεός είχε εκλέξει το Δαβίδ για βασιλιά, δεν διέφυγε ούτε της προσοχής του Σαούλ ούτε του Ιωνάθαν. Για τον πρώτο ξεσήκωσε πόλεμο, ενώ για τον άλλο ήταν μία πραγματικότητα που ήταν έτοιμος να δεχτεί, γιατί "τον αγαπούσε όπως αγαπούσε τη δική του ψυχή" (Α' Σαμουήλ 20:17). Κανένας ανταγωνισμός. Καμία αντιζηλία. Καμία ανησυχία. Και αυτό γιατί ο Ιωνάθαν αγαπούσε πρωτίστως τον Κύριο και έβαζε τα σχέδια του Θεού πάνω από τα δικά του. Η οπτική του ξεπερνούσε το μικρόκοσμό του και αγκάλιαζε το σχέδιο του Θεού σε όλες του τις πτυχές. Ακόμη και αν αυτό μπορούσε να οδηγήσει σε υποβιβασμό ή παραμερισμό του.
Πώς βλέπουμε τους φίλους μας; Περνάμε ωραία μαζί τους; Τι θα γίνει σε περίπτωση που η φιλία μας δοκιμαστεί; Θα συγχωρήσουμε; Θα κατανοήσουμε; Θα μείνει πλατιά η καρδιά μας; Θέλει αφοσίωση στο Θεό να Τον αφήσουμε να φανερώσει το σχέδιό Του στις ζωές μας, χωρίς να προσπαθήσουμε να εκμεταλλευτούμε ή να παραμερίσουμε τους φίλους μας, διεκδικώντας για τους εαυτούς μας "τη θέση που μας αξίζει".
(Φωτογραφία: via Biba Mohtar)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου