Προσεύχομαι ... και τρέχω!

«Ο Ιακώβ είπε: Θεέ τού πατέρα μου, του Αβραάμ, και Θεέ τού πατέρα μου, του Ισαάκ, Κύριε, που μου είπες: Επίστρεψε στη γη σου και στη συγγένειά σου, και θα σε αγαθοποιήσω·  είμαι πολύ μικρός απέναντι σε όλα τα ελέη και σε ολόκληρη την αλήθεια, που έκανες στον δούλο σου […] σώσε με, σε παρακαλώ, από το χέρι τού αδελφού μου, από το χέρι τού Ησαύ· επειδή, τον φοβάμαι…». Γένεση 32:9-11.

Στην ιστορία του Ιακώβ όλα είναι εκπληκτικά! Μας εκπλήσσει ευχάριστα η πρόθεση του Θεού να τον ευλογήσει γιατί τον αγάπησε. Μας εκπλήσσει δυσάρεστα η στάση του Ιακώβ να ενεργήσει μόνος του και με απάτη να αποσπάσει μια υποσχεμένη ευλογία. Ο Ιακώβ προσπαθούσε ακατάπαυστα  να γίνουν τα πράγματα όπως τα είχε σχεδιάσει. 

Κάποια στιγμή ο Κύριος τού ζητά να επιστρέψει πίσω στη χώρα του. Ο Ιακώβ ξεκινά, αλλά δεν ξέρει  πώς θα τον δεχτεί ο εξαπατημένος αδελφός του, ο  Ησαύ.  Ακούγοντας ότι επιστρέφει, βγαίνει να τον συναντήσει με τετρακόσιους άντρες. Ο Ιακώβ το μαθαίνει και γεμίζει φόβο. Προσεύχεται στον Κύριο και Του θυμίζει ότι ήταν Εκείνος που τον πρόσταξε να γυρίσει πίσω και ότι είχε δεσμευθεί να τον ευλογήσει. 

Όμως η προσευχή του δεν του δίνει καμιά ανάπαυση! Δεν έχει μάθει ακόμη να εμπιστεύεται απόλυτα τον Θεό. Μια νοσηρή κινητικότητα τον διακατέχει. Επεξεργάζεται σχέδια «διαφυγής» και «εξιλέωσης». Να στείλει δώρα με δούλους, να εξασφαλίσει περιουσία, γυναίκες, παιδιά. Κάποια στιγμή  βρίσκεται να παλεύει με τον ίδιο τον Κύριο. Θα «νικήσει» τελικά τον Θεό όταν παραδοθεί νικημένος στην αγαθότητα και την πιστότητα του Κυρίου. Είναι στο τέλος αυτής της μάχης (ουσιαστικά της παραίτησης) που γίνεται  Ισραήλ -Ισχύς Θεού-.

Ποια στάση συνοδεύει την προσευχή μας; Προσεύχομαι και τρέχω; Αυτό δεν σημαίνει ότι όταν προσευχόμαστε πρέπει υποχρεωτικά να σταυρώσουμε τα χέρια και να μείνουμε άπραγοι. Υπάρχουν προσευχές μέσα στη Γραφή που έχουν συνοδευτεί από συγκεκριμένες οδηγίες του Θεού για δράση. Εδώ, όμως, ο Ιακώβ χρειάστηκε να μάθει ένα συγκεκριμένο μάθημα. Ο Θεός ήθελε να τον μάθει να πιστεύει ότι  είναι αληθινός στις υποσχέσεις Του και να αναπαύεται σ' αυτό. Δεν υπήρχε λόγος ανησυχίας. Δεν χρειάζονταν όλες αυτές οι ενέργειες. Οι τρόποι του Ιακώβ, που τον συνόδευαν μια ζωή, έπρεπε κάποτε ν’ αχρηστευτούν. Και αυτό ήταν που ο Θεός τού έμαθε εκείνη τη συγκεκριμένη μέρα και το οποίο θα τον συνόδευε  για την υπόλοιπη ζωή του.

Προσεύχεσαι και τρέχεις; Επικαλείσαι τον Θεό και τις υποσχέσεις Του, αλλά την ίδια στιγμή ενεργείς σπασμωδικά; Αναλαμβάνεις πρωτοβουλίες και  βρίσκεις τις «λύσεις» σου, αλλά ουσιαστικές εκβάσεις δεν έχεις; Σκέψου  μήπως ο Θεός θέλει να σου μάθει κάποιο δικό σου μάθημα ανάπαυσης και εμπιστοσύνης.