Σταματώντας την προσπάθεια

«Σηκώστε με, και ρίξτε με μέσα στη θάλασσα, και η θάλασσα θα ησυχάσει μαζί σας· επειδή, εγώ γνωρίζω ότι εξαιτίας μου έγινε αυτή η μεγάλη φουρτούνα επάνω σας […]  Και σήκωσαν τον Ιωνά, και τον έριξαν μέσα στη θάλασσα· και η θάλασσα στάθηκε από τον θυμό της.» Ιωνάς 1:12, 15.

Σας έχει συμβεί να βοηθάτε  συνέχεια κάποιους ανθρώπους; Μπορεί να είναι τα παιδιά σας που, ενώ μεγάλωσαν, εξακολουθούν να συμπεριφέρονται ανώριμα. Ο άντρας σας, η γυναίκα σας, ή κάποιο πρόσωπο από το περιβάλλον σας που συνεχώς σφάλλει. Τι κάνετε τότε; Βλέπετε την κατάσταση και αγωνιάτε. Συζητάτε διαρκώς το θέμα, δίνετε συμβουλές. Άλλοτε, επεμβαίνετε και δίνετε λύσεις. Κοπιάζετε σωματικά, φθείρεστε ψυχικά, αλλά καμιά βελτίωση. Αδιαφορώντας για τις συνέπειες, το άτομο αυτό συνεχίζει αμέριμνα τη ζωή του.

Ένα παρόμοιο πρόβλημα αντιμετώπισε το πλήρωμα και οι επιβάτες του καραβιού που πήγαινε προς Θαρσείς. Φοβερή θαλασσοταραχή τους βρήκε, σε σημείο που κινδύνευε η ζωή τους.  Και αυτό γιατί η ανυπακοή ενός ταξιδιώτη στην εντολή του Θεού, του Ιωνά, είχε φέρει τέτοια καταιγίδα που τους συμπαρέσυρε όλους. Ο Ιωνάς, αμέριμνος, κοιμόταν σε μια γωνιά του πλοίου, ενώ οι υπόλοιποι προσπαθούσαν μάταια να σώσουν την κατάσταση. Το πλοίο κινδύνευε να βουλιάξει. Και ενώ «ο ένοχος» είχε ομολογήσει την ενοχή του και είχε ζητήσει να τον πετάξουν στη θάλασσα για να πάψει το κακό, οι άνθρωποι προσπαθούσαν να τον σώσουν. Τελικά, μη μπορώντας να κάνουν αλλιώς, τον έριξαν στη θάλασσα και η γαλήνη επανήλθε.

Γιατί προσπαθούμε να σώζουμε ποικιλοτρόπως τους άλλους, εξαντλώντας όλες τις ψυχικές και σωματικές μας δυνάμεις; Έως ένα βαθμό, αυτό είναι αναγκαίο να γίνει: είναι το μέρος μας και θα το εξαντλήσουμε με αγάπη. Αλλά από ένα σημείο και μετά πρέπει να παραιτηθούμε. Δεν είναι στο χέρι μας η αποκατάσταση της όποιας αμαρτίας των άλλων. Είναι στο χέρι το δικό τους και στο έλεος του Θεού.

Αν ο Θεός  φέρνει ταλαιπωρία στη ζωή τους, λόγω της απείθειάs τους σ’ Εκείνον, εμείς θα επιχειρούμε ν’ αλλάζουμε τις συνθήκες και να τις κάνουμε ευνοϊκές; Έως πότε θα τρέχουμε  να τους σώζουμε και να προλαμβάνουμε τα αποτελέσματα της παρακοής τους; Μπορούμε διαρκώς να Τον αντικαταστούμε ως «μικροί θεοί», που θα μεσολαβούν ώστε να διορθώνονται οι συνθήκες, ενώ οι «ένοχοι» θα «κοιμούνται» βαθιά σε κάποια άκρη ή θα συνεχίζουν αμέριμνοι την πορεία τους;

Θέλει εμπιστοσύνη στο Θεό για να αφήσεις τη ζωή των αγαπημένων σου στα χέρια του Κυρίου. Ίσως  χρειαστεί ν’ αλλάξεις τη σωστή εικόνα που έχεις σχηματίσει για τον εαυτό σου,  την επάρκειά σου ή τη φήμη σου. Τέλος, ίσως χρειαστεί να υπερνικήσεις την αίσθηση ότι η δική σου θέληση και προσπάθεια αρκεί για να βοηθήσει τον άλλο. Μονομερή θαύματα δεν γίνονται.