Πριν και μετά την ταλαιπωρία

«Πριν ταλαιπωρηθώ, εγώ πλανιόμουν· τώρα, όμως, φύλαξα τον λόγο σου […]  Καλό έγινε σε μένα ότι ταλαιπωρήθηκα, για να μάθω τα διατάγματά σου». Ψαλμός 119:67, 71.

Ταλαιπωρία, απωθητική λέξη!  Περικλείει βάσανα και παίδεμα, κανείς δεν τη θέλει. Όμως, υπάρχουν περιπτώσεις που η ταλαιπωρία είναι ευεργετική. Σκεφτείτε έναν απείθαρχο έφηβο. Τον συμβουλεύουν, αλλά τα λόγια πέφτουν στο κενό. Και όταν συμβεί να πάθει στη ζωή του, και από τα παθήματά του να γίνει σοφότερος, τότε ξέρει ότι ήταν ένα χρήσιμο μάθημα το πάθημά του.

Σκεφτείτε και τους εαυτούς σας. Όλοι έχουμε υποστεί τις συνέπειες της ανοησίας μας. Ιδιαίτερα στα πράγματα του Θεού, οι παρακοές δημιούργησαν εμπόδια στη σχέση μας μαζί Του και προβλήματα στα σχέδιά Του. Η αμαρτία ταλαιπώρησε εμάς και τους άλλους. Χάσαμε χρόνο και ευκαιρίες. Κουραστήκαμε συναισθηματικά και ατονήσαμε πνευματικά. Και όμως, ποιος μπορεί να πει ότι το Πνεύμα του Θεού δεν μας διδάσκει; Ποιος θα έλεγε ότι η Βίβλος δεν είναι επαρκής για να φωτίσει τις καρδιές μας, ώστε να βαδίσουμε στο θέλημα του Θεού; 

Έχω στη μνήμη μου μια περίοδο της ζωής μου που ζητούσα ένθερμα από τον Θεό να με οδηγήσει για το τι έπρεπε να κάνω σε κάποιο θέμα μου. Και ο Θεός το έκανε μ’ έναν όμορφο, λεπτό τρόπο. Ωστόσο, υπήρξαν φορές που ενώ  μου έδειξε συγκεκριμένα πράγματα να κάνω, δεν τα έκανα ποτέ. Δειλία, αμφιβολία και εγωισμός ήταν οι αιτίες, και ενώ καταλάβαινα ποιο ήταν το μέρος μου - γιατί είχα επίγνωση ότι ο Θεός μού μιλούσε - στην πορεία  έκανα άλλα. Αποτέλεσμα; Άρχισα να παγιδεύομαι σε αμφιβολίες. Ο εχθρός κέρδιζε αθόρυβα έδαφος και θόλωνε τις οδηγίες του Θεού. Παλινδρομούσα. Το Άγιο Πνεύμα δεν μπορούσε να βρει δρόμο μέσα  στη δίγνωμη καρδιά μου. Τέλος, όσο περισσότερο συζητούσα το θέμα και με δικαιολογούσα με επιχειρήματα, τόσο αμφιταλαντευόμουν και εκνευριζόμουν με τους "περίεργους" δρόμους του Κυρίου. 

Όταν ήρθε η στιγμή να αναγνωρίσω τα λάθη μου, ο Θεός μού μίλησε με το εξής εδάφιο: «Εγώ είμαι ο Κύριος, και δεν υπάρχει άλλος. Δεν μίλησα στα κρυφά, ούτε σε σκοτεινό τόπο τής γης· δεν είπα στο σπέρμα τού Ιακώβ: Ζητήστε με μάταια· εγώ είμαι ο Κύριος, που μιλάω δικαιοσύνη, που αναγγέλλω ευθύτητα» (Ησαΐας 45:18-19). Μου πήρε χρόνο να το καταλάβω αυτό. Χρόνο και ταλαιπωρία, διότι  κάποια πράγματα θα είχαν πάρει άλλη εξέλιξη, αν είχα υπακούσει πλήρως στον Θεό. Αλλά αυτό προϋπέθετε να νεκρώσω το εγώ μου, το οποίο, ωστόσο, δεν ήθελε να υποταχθεί εντελώς στον Κύριο. 

Η Βίβλος λέει : "Εγώ είμαι ο Κύριος ο Θεός σου, που σε διδάσκω για την ωφέλειά σου, σε οδηγώ διαμέσου του δρόμου από τον οποίο έπρεπε να πας. Είθε να άκουγες τα προστάγματά μου! Τότε, η ειρήνη σου θα ήταν σαν ποταμός, και η δικαιοσύνη σου σαν κύματα θάλασσας» (Ησαΐας 48:17-18). Ας μη φορτώνουμε όλες μας τις ταλαιπωρίες στον Θεό. Κάποιες απ' αυτές ξεκινούν από την ξεροκεφαλιά μας. Αλλά αυτό δεν είναι λόγος για να απελπιστεί κανείς. Η ταλαιπωρία, όσο επώδυνη κι αν είναι, αποδεικνύεται θεραπευτική στο βαθμό που μας μαθαίνει να απορρίπτουμε το πείσμα και την πλημμελή υπακοή και να γινόμαστε απλοί και ταπεινοί στη σχέση μας με τον Θεό και με τους γύρω μας.