Σπάζοντας τη σιωπή

"Υπήρχε δε ένας άνθρωπος από τους Φαρισαίους, που ονομαζόταν Νικόδημος, άρχοντας των Ιουδαίων. Αυτός ήρθε στον Ιησού μέσα στη νύχτα..." Ιωάννης 3:1.

Ο Νικόδημος επέλεξε να επισκεφθεί τον Χριστό μέσα στη νύχτα, και ο λόγος δεν ήταν άλλος από την υπεράσπιση της φήμης του στην ισραηλιτική κοινωνία της εποχής και την κατοχύρωση της ευυπόληπτης θέσης του στις τάξεις των Φαρισαίων. Δεσμά, φόβοι και προκαταλήψεις μιας κοινωνίας που στιγμάτιζε και απέκλειε τον εμπόδισαν να προσεγγίσει τον Κύριο στο φως της μέρας.

Ξέρουμε ότι δεν έχουν αλλάξει και πολλά πράγματα από τότε σε σχέση με τις βαθύτερες πρακτικές των ανθρώπων, όσο κι αν αλλάζουν οι μορφές που παίρνουν σε κάθε εποχή. Ο Νικόδημος φοβόταν την κοινωνία και την πιθανή ταμπέλα που θα του κολλούσε αν τολμούσε να εκτεθεί στα μάτια της. Υπάρχουν σήμερα αρκετοί που δεν φοβούνται καμιά έκθεση. Εμείς, οι σημερινοί χριστιανοί, φοβόμαστε κάποιους; Την οικογένειά μας μήπως, που δεν πιστεύει αληθινά στον Θεό; Τους φίλους ή τους συναδέλφους μας; Τη δύναμη του κοινωνικού περίγυρου; 

Σίγουρα, δεν είναι ευχάριστο να σε λένε οπισθοδρομικό, κολλημένο,  ή ρατσιστή, που τελευταία είναι πολύ της μόδας για να χαρακτηρίσουν εκείνους που διαφοροποιούνται στις κρίσεις τους πάνω σε διάφορα "ευαίσθητα θέματα" κοινωνικής και ηθικής πρακτικής,  όπως η πρόσφατη συζήτηση για το σύμφωνο συμβίωσης, αλλά και τόσα άλλα.

Δεν ξέρω πόσοι χριστιανοί  ενεργούν  όπως ο Νικόδημος,  δηλαδή, "δια νυκτός", αθόρυβα και κρυφά από τα μάτια των συγγενών, των φίλων, ή της κοινωνίας, που χαρακτηρίζει και περιθωριοποιεί. Αν και είναι εύλογο ότι σαν άνθρωποι  επιθυμούμε καλές σχέσεις, σεβόμαστε τους ανθρώπους που μας περιβάλλουν και δεν επιδιώκουμε  συγκρούσεις ή στιγματισμούς, ξέρουμε ότι υπάρχουν κάποιες περιπτώσεις που αυτό είναι αδύνατον. Η ρήξη έρχεται από μόνη της, γιατί δεν είναι δυνατόν να υπακούει κανείς και στον Θεό και στους ανθρώπους.

Ο Νικόδημος, είτε  γιατί φοβόταν τους συμπατριώτες του είτε γιατί δεν είχε πειστεί απόλυτα για την ανάγκη του για σωτηρία, φάνηκε ότι την κρίσιμη ώρα έσπασε τις ισορροπίες. Τον συναντάμε να συμμετέχει στον ενταφιασμό του Χριστού, σε μια στιγμή πένθους, που χαρακτηρίζεται από οικειότητα και σύνδεση, αλλά και θάρρους, που αψηφούσε κάθε συνέπεια. Νομίζω ότι καταλαβαίνουμε το μήνυμα: Κάποια στιγμή η γνήσια αγάπη μας για τον Χριστό θα μας αναγκάσει να σπάσουμε τόσο τη σιωπή όσο και τις  ισορροπίες και να βγούμε μπροστά. Κανείς δεν μπορεί να είναι κρυφός μαθητής δια βίου.