Πάσχα: θυμάμαι ότι αδίκησα

"Εκείνον που δεν γνώρισε αμαρτία, τον έκανε για χάρη μας αμαρτία, για να γίνουμε εμείς δικαιοσύνη τού Θεού διαμέσου αυτού". Β' Κορινθίους 5:21.

Μια από τις ερμηνείες της έννοιας της δικαιοσύνης είναι η εξής: "Δικαιοσύνη είναι να αποδώσεις στον καθένα αυτό που του αξίζει, είτε καλό είτε κακό". Αυτή η ερμηνεία λαμβάνεται -θεωρητικά τουλάχιστον- υπόψη στην απόδοση του δικαίου σε οποιοδήποτε επίπεδο. 

Μιλάμε για αδικία όταν ξέρουμε ότι δεν μας έχουν αποδώσει αυτό που μας άξιζε.  Λέμε ότι αδικηθήκαμε όταν δεν λάβαμε αυτό που μας οφειλόταν. Η αδικία μάς πειράζει, διότι προσβάλει το ηθικό αίσθημα δικαιοσύνης μέσα μας. Αλλά δεν μας πειράζει το ίδιο εύκολα όταν γίνεται σε τρίτους. 

Το Πάσχα δεν είναι μόνο η ενθύμηση της λύτρωσης και της δικαίωσης. Είναι, επίσης, η ενθύμηση μιας μεγάλης αδικίας. Της δικής μου και της δικής σου. Αν δικαιοσύνη είναι να αποδώσεις στον καθένα αυτό που του αξίζει, τότε ο Χριστός δεν έπρεπε να είχε πεθάνει, γιατί "δεν έπραξε ανομία ούτε βρέθηκε δόλος στο στόμα του" (Ησαΐας 53:9).

Αλήθεια, ήταν αδικία αυτό που έγινε στο πρόσωπο του Χριστού. Ήταν η αδικία εκείνων των ανθρώπων που Τον απέρριψαν και εκτέλεσαν μια καταδικαστική απόφαση για έναν αθώο. Ο Ιούδας είπε έπειτα απ' όσα έκανε: "Αμάρτησα, επειδή παρέδωσα αθώο αίμα" (Ματθαίος 27:4). Ο Πιλάτος, δεύτερος μάρτυρας, επιβεβαίωσε: "Είμαι αθώος από το αίμα αυτού τού δικαίου" (Ματθαίος 27:24). Ένας δίκαιος και αθώος τιμωρήθηκε στη θέση και για χάρη όλων αυτών, αλλά το αίσθημα  δικαιοσύνης των περισσοτέρων δεν επλήγη, γιατί δεν αφορούσε άμεσα τους ίδιους. Ούτε τους ενδιέφερε η προσφορά της αγάπης Του. 

Σήμερα ξανά επαναλαμβάνεται η ίδια ιστορία και όλοι βρισκόμαστε νοερά αντιμέτωποι με το ίδιο γεγονός. Μια δικαιοσύνη χαρίστηκε σε μας, ενώ ξέρουμε ότι ήμασταν άδικοι. Μια δικαιοσύνη προσφέρθηκε σε μας, ενώ έπρεπε να τιμωρηθούμε για όλες μας τις αμαρτίες. Αυτό μάς άξιζε.  Ο Χριστός "τραυματίστηκε για τις παραβάσεις μας· ταλαιπωρήθηκε για τις ανομίες μας· η τιμωρία, που έφερε τη δική μας ειρήνη, ήταν επάνω σ' αυτόν" (Ησαΐας 53:5). Η οικειοθελή προσφορά Του να δώσει τη ζωή Του για μας δεν μπορεί να γίνει κατανοητή απλά με όρους δικαιοσύνης και αδικίας. Ήταν μια αδικία και μια δικαιοσύνη που λάμβαναν χώρα την ίδια στιγμή. Για την ακρίβεια, ήταν η αγάπη του Θεού που κάλυψε τη δική μου αδικία με τη δική Του δικαιοσύνη. Ήταν η αγάπη του Χριστού που δέχθηκε να λογαριαστεί με ανόμους (Ησαΐας 53: 12), για να μπορώ να ανακηρυχθώ δίκαιος δια μέσου Αυτού (Ρωμαίους 3:24).

Πάσχα και φέτος.... Δεν με πειράζει να θυμηθώ ότι αδίκησα. Ευχαριστώ, όμως, τον Θεό, γιατί θυμάμαι ότι δικαιώθηκα.