Το άξιζε

 " Αυτός, στην πραγματικότητα, βάσταξε τις ασθένειές μας, και επιφορτίστηκε τις θλίψεις μας· ενώ, εμείς τον θεωρήσαμε τραυματισμένον, πληγωμένον από τον Θεό, και ταλαιπωρημένον " Ησαϊας 53:4.

Σας έχει τύχει να έχετε κάνει υπομονή, να έχετε υπακούσει ξανά και ξανά σ' αυτά που ο Θεός θέλει να κάνετε, να έχετε κρατήσει τον εαυτό μας μακριά από το κακό, να έχετε υπηρετήσει τους άλλους, να έχετε αγωνισθεί για διάφορα πράγματα και με ποικίλους τρόπος και να φτάνει κάποια στιγμή που επιθυμείτε ο Θεός να σας ξεκουράσει  και να μη σας δώσει άλλα φορτία; Και εκεί που λέτε ότι τώρα το δικαιούστε αυτό πλέον, προβάλλει ένα ενδεχόμενο που μπορεί να καταλήξει σε αδιανόητο πρόβλημα:  σταματάει το μυαλό σας και μόνο που το σκέφτεστε. Πώς θα μπορούσε ο Θεός να επέτρεπε κάτι τέτοιο σ' εσάς;

  Ήταν πάμπολες οι φορές στο παρελθόν που προσευχήθηκα για διάφορα θέματα και που χωρίς να το ομολογώ ολοφάνερα, πίστευα ότι κάπως, κάτι θα κάνει ο Θεός για μένα ή την οικογένειά μου. Αν με ρωτήσετε που το στήριζα αυτό, θα σας έλεγα κάποια απ' αυτά που και εσείς μπορεί να σκέφτεστε όταν προσεύχεστε στον Θεό. " Είμαι παιδί Σου, γιατί ο Χριστός πέθανε για τις αμαρτίες μου. Σε αγαπώ και σε υπακούω όσο καλύτερα μπορώ. Κάνω τις εντολές Σου, δεν σε κοροϊδεύω. Δεν κάνω κατάχρηση της αγάπης Σου. Είμαι και άνθρωπος προσευχής, ίσως και νηστείας και υπηρεσίας." Και πιστεύετε ότι κάτι θα λάβει υπόψη Του ο Θεός απ' όλα αυτά. Και επειδή είναι δίκαιος, θα απαντήσει, γιατί έχει και κάτι να θυμάται από τις προσφορές και την αγάπη μας. 

Τελευταία, για κάποιο ζήτημά μας, ένιωσα απλά ένα τίποτα. Εγώ, η οικογένειά μου και οι καλοσύνες μας (αν υπήρχαν τέτοιες). Χρειαζόμασταν μια απάντηση. Χρειαζόταν μία λύση για μας, και για πρώτη φορά αισθάνθηκα ότι ο Θεός δεν μας είχε κανένα απολύτως χρέος. Ήμασταν άνθρωποι όπως όλοι οι άλλοι, ωστόσο, είχαμε δει θαύματα και είχαμε πάρει απαντήσεις από τον Θεό στον παρελθόν. Γιατί ο Θεός θα έπρεπε να επέμβει θαυμαστά για άλλη μια φορά; Μήπως υπήρχαν "γραμμάτια" που δεν μας είχε ξεχρεώσει ακόμη; 

Ήταν η πρώτη φορά που δεν ξέρω πώς, κατάλαβα ότι άλλος αξίζει για ό,τι είχα πάρει, για ό,τι είχαμε πάρει και για ό,τι πιθανόν θα πάρουμε στο μέλλον. Ο Χριστός άξιζε. Η προσφορά Του άξιζε. Η θυσία Του άξιζε. Αν βάραινε κάτι μπροστά στον Θεό, ήταν Αυτός. Τίποτα άλλο. Κανείς άλλος. Αυτός βάσταξε τις ασθένειές μας: αν μπορούμε και ζητάμε υγεία, δύναμη, απελευθέρωση είναι γιατί ο Χριστός έγινε αδύναμος, έγινε άρρωστος, έγινε δέσμιος, έγινε φτωχός.  Αν μπορούμε και ζητάμε χαρές ή ευλογίες, είναι γιατί ο Χριστός πήρε πάνω Του τις θλίψεις μας, τα προβλήματά μας, τα αδιέξοδά μας και όλο μας τον αμαρτωλό εγωισμό.

Είναι απρόσμενο όταν ο Θεός σού  δείχνει ότι δεν δικαιούσαι κάτι. Σωπαίνεις  όταν καταλαβαίνεις ότι δεν μένει κάτι να σου ξεπληρωθεί. Ο Θεός μάς δίνει γιατί έχει αξία ο Γιος Του και "για να δοξαστεί ο Πατέρας στον Υιό" (Ιωάννης 14:13). Όχι για να δοξαστούμε εμείς, η πίστη μας, η υπακοή μας. Όλα αυτά βέβαια έχουν το νόημά τους, διότι φανερώνουν ποια θέση έχει ο Χριστός μέσα στη ζωή μας. Αλλά είναι ο Χριστός μόνο, και όχι εμείς, που πλήρωσε με την παραχώρηση του εαυτού του όλες τις ευλογίες και κάθε είδους απαντήσεις που παίρνουμε.