Θέλεις να ευτυχήσεις;

 "Αποδώστε στον Κύριο, γιοι των δυνατών, αποδώστε στον Κύριο δόξα και δύναμη.

 Αποδώσετε στον Κύριο τη δόξα τού ονόματός του..." Ψαλμός 29:1.

Οι άνθρωποι είναι δυνατοί. Οι άνθρωποι είναι έξυπνοι και ικανοί. Οι άνθρωποι έχουν γνώση, γνώμη και θέληση. Οι άνθρωποι είναι ελεύθεροι. Οι άνθρωποι δεν έχουν ανάγκη από τον Θεό. Ο Θεός είναι για τους ανθρώπους ένα περιττό φορτίο. Ένα βάρος που άλλοι το ανέχονται από φόβο και άλλοι το κάνουν στην άκρη, επειδή έχουν μεγαλύτερο θάρρος. Έτσι ξεκινάμε τη ζωή μας όλοι εμείς οι άνθρωποι. Κι αν θέλει κανείς να θυμηθεί την ιστορία του -το πώς στράφηκε στον Θεόν-, θα θυμηθεί ότι ακόμη και τις φορές που Τον ζητούσε, υπήρχαν τόσα άλλα πράγματα στη ζωή που έκαναν τον Θεό να μοιάζει βαρετό και κουραστικό πρόσωπο.

Ο κάθε άνθρωπος κάνει τη διαδρομή του. Κάποια στιγμή οι δρόμοι του Θεού και οι δικοί μας διασταυρώνονται, γιατί ο Θεός έρχεται να μας συναντήσει σε κάποιες συνθήκες που μας φέρνουν σε αδιέξοδο. Αυτές δεν είναι ποτέ οι ίδιες για όλους μας. Αλλά είναι αδιέξοδα, όσο δυνατοί, έξυπνοι, και ικανοί κι αν είμαστε. Τα προβλήματα που γεννιούνται τότε καταλήγουν άλυτα, και κάθε δύναμη,  σοφία,  ικανότητα και πλούτος μάς είναι άχρηστα.

Τα άλυτα προβλήματα είναι η γλώσσα του Θεού στη ζωή  μας. Είναι η γλώσσα της αγάπης του Θεού  από την ανάστροφη όμως.  Όταν η ευρυχωρία, η ασφάλεια, η άνεση δεν μπορούν να μας κάνουν να καταλάβουμε ότι Τον έχουμε ανάγκη, τότε ο Θεός μιλά στη μόνη γλώσσα την οποία καταλαβαίνουμε οι περισσότεροι... δυστυχώς.

Στην κρίσιμη και κάποτε μοναδική συνάντηση ανθρώπου και Θεού, ο άνθρωπος καλείται να αναγνωρίσει ότι Τον έχει ανάγκη. Καλείται να μετανοήσει και να δώσει δόξα στο θεϊκό πρόσωπο που μπορεί μέχρι πρότινος να αγνοούσε. Αλλά είναι δύσκολο να ζητήσεις βοήθεια από τον Θεό, αν γι' Αυτόν είχες μια περιφρονητική εικόνα στο παρελθόν. Είναι δύσκολο να ζητήσεις λύσεις από Εκείνον, εφόσον Τον θεωρούσες "πρόβλημα" στη ζωή σου. Γι' αυτό οι άνθρωποι δυσκολεύονται να αναγνωρίσουν ότι ο Θεός είναι Θεός και ότι αυτοί είναι άνθρωποι.

Αλλά είμαστε άνθρωποι! Είμαστε  θνητοί και πεπερασμένοι. Έχουμε ανάγκη Τον Θεό και ο Θεός φαίνεται ότι μας  έχει ανάγκη, γιατί είμαστε πλάσματά Του. Όμως με το ζόρι τίποτα δεν γίνεται. Στον άνθρωπο δίνεται κάποτε η ευκαιρία να γυρίσει πίσω ή να αποκοπεί για πάντα από τον Δημιουργό του. Ο άνθρωπος, στην ελευθερία του, κρατά την ευτυχία και τη δυστυχία στα χέρια του. Αλλά δεν την κρατά για πάντα. Ούτε έχει αυτός τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο στη ζωή του.