" Τις αμαρτίες τής νιότης μου, και τις παραβάσεις μου, μην τις θυμηθείς· σύμφωνα με το έλεός σου [...] ". Ψαλμός 25:7.
Όταν περνάμε μέσα από έναν ωκεανό δυσκολιών, αναμφίβολα έχουμε πολλά πράγματα να θυμόμαστε. Τα προβλήματα και οι καταιγίδες της ζωής έχουν συχνά ένα "μυστικό" να μας αποκαλύψουν, ένα μυστικό θαμμένο, ή και ξεχασμένο: οι αμαρτίες μας.
Κάποτε μικρές παρακοές, παραλείψεις, ή επαναλαμβανόμενες αστοχίες δημιουργούν με τον χρόνο κάποια από τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε σήμερα. Ξέρω ότι κανείς μας δεν θα παραδεχτεί εύκολα ότι αν απέτυχε σε διάφορους τομείς, γι' αυτό φταίει η αμαρτία του. " Μα, μήπως οι άλλοι τα κάνουν καλύτερα; ", λέμε συχνά. " Και μήπως αυτοί αγαπούσαν τον Θεό περισσότερο και πάντα Τον υπάκουαν;" " Μα, πόσο τραγικά είναι τα λάθη μου; Δεν φταίω πάντα για όλα εγώ ..." Ίσως θεωρητικά να μοιάζουν σωστά όλα αυτά, αλλά δεν μας βοηθούν να προχωρήσουμε μπροστά, γιατί ό,τι ζητά τώρα ο Θεός από μας, σίγουρα θα το ζητήσει και από τους άλλους στον δικό Του χρόνο.
Σε καμιά περίπτωση δεν σημαίνει ότι επειδή αποτυγχάνουμε, ο Θεός μάς αποδοκιμάζει. Ο Θεός δεν μας απορρίπτει, αλλά αναγκάζεται, μέσα απ' ό,τι επιτρέπει στη ζωή μας, να μας θυμίσει τις παρακοές μας, ώστε να μας βοηθήσει να συνειδητοποιήσουμε τι μπορεί να φταίει και ταλαιπωρούμαστε. Ο Κύριος δεν θέλει να μας βασανίσει μέσα από τα προβλήματά μας. Αν τα αφήνει να αυξάνουν και να μη λύνονται, είναι γιατί ίσως θέλει να γυρίσει πίσω τις σελίδες της ζωής μας και να ανασύρει από τη μνήμη μας όλες εκείνες τις φορές που αποτύχαμε να κάνουμε αυτό που μας ζητήθηκε.
Από τη ζωή μου ξέρω ότι μπορεί να μη θεωρήσουμε ως "τραγικές" αμαρτίες ό,τι παραλείψαμε να κάνουμε ή το κάναμε με λανθασμένο τρόπο. Αυτοί είμαστε εμείς, οι άνθρωποι. Αρκούμαστε στη μετριότητα και στις δικαιολογίες για τα πνευματικά πράγματα, όταν την ίδια στιγμή αναζητούμε την τελειότητα για το εφήμερο και το μάταιο. Αλλά ο Θεός δεν αρκείται στην μετριότητα, θέλει να είμαστε τέλειοι και ολόκληροι, και να μην είμαστε σε τίποτε ελλιπείς (Ιάκωβος 1:4).(Ιάκωβος 1:4).
Καθώς ξεφυλλίζω τις σελίδες του παρελθόντος, έχω συχνά αρκετές πικρές μνήμες που έρχονται στην επιφάνεια και οι οποίες με κάνουν να πω όπως ο Δαβίδ: " Τις αμαρτίες τής νιότης μου, και τις παραβάσεις μου, μην τις θυμηθείς σύμφωνα με το έλεός σου [...] Δες τη θλίψη μου και τον μόχθο μου, και συγχώρεσε όλες τις αμαρτίες μου " (Ψαλμός 25:7, 18). Είναι πράγματα που εγώ θυμάμαι, καθώς ο Θεός τα ανασύρει από το παρελθόν. Αλλά είναι, επίσης, αυτά που δεν θέλω ο Θεός να θυμάται καθόλου, γι' αυτό τα ομολογώ. Και καθώς τα ομολογώ, ξέρω ότι ο Θεός επιθυμεί να συνεχίσω χωρίς φόβο ή ανησυχία μπροστά, έχοντας εμπιστοσύνη στο έλεός Του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου