" Βοήθησέ μας από τη θλίψη· επειδή, μάταιη [είναι] η σωτηρία από ανθρώπους ". Ψαλμός: 60:11
Ως άνθρωποι δεν θέλουμε την αφάνεια, ούτε τη λησμονιά. Τα χάνουμε στην απόρριψη. Μας φοβίζει η σιωπή και η μοναξιά. Βουλιάζουμε στο αδιέξοδο. Όλα αυτά είναι έξω από την ανθρώπινη φύση μας: λογική και ψυχή αρνούνται να αποδεχτούν τέτοιες συνθήκες σε μάκρος.
Ο Ιωσήφ στη φυλακή της Αιγύπτου έμεινε στη θλίψη για χρόνια, μην έχοντας καμιά διέξοδο. Δεν είχε οικογένεια να τον στηρίξει πλέον, εφόσον οι αδελφοί του είχαν φροντίσει να τον βγάλουν από τη μέση. Έτσι, είχε καταλήξει δούλος, πουλημένος στην εξουσία ενός υψηλόβαθμου άρχοντα της Αιγύπτου. Δεν είχε φίλους μέσα στο νέο του περιβάλλον, εφόσον η γυναίκα του κυρίου του είχε φροντίσει με την πονηριά και την κακία της να του αφαιρέσει την εμπιστοσύνη που δίκαια απολάμβανε από το Αιγύπτιο αφεντικό του. Έτσι, είχε βρεθεί φυλακισμένος μέσα σ' έναν σκοτεινό λάκκο από τον οποίο οι πιθανότητες να βγει ήταν σχεδόν ανύπαρκτες. Και όταν δόθηκε κάποια στιγμή η ευκαιρία να βρεθεί μια διέξοδος γι' αυτόν, ο αρχιοινοχόος συγκρατούμενός του, όταν ελευθερώθηκε, τον ξέχασε για άλλα δύο χρόνια.
Στις μέρες μας μια τέτοια κατάσταση μπορεί και να αποφευχθεί. Από τη στιγμή που η μοντέρνα ζωή έχει πάρει πλέον τρομακτικές διαστάσεις εξωστρέφειας, προβολής και έκθεσης της ατομικότητας μπορούμε να είμαστε όσο "ορατοί" θέλουμε. Χάρις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, μπορεί να λέμε στους άλλους: "Είμαι εδώ, θέλω να με προσέξετε", "Είμαι εδώ και κάνω έκκληση για βοήθεια", "Είμαι εδώ, να με θυμάστε πού και πού". Ίσως όλο αυτό βοηθάει να νιώθουμε ότι δεν είμαστε μόνοι και ότι δεν έχουμε πέσει στη λησμονιά.
Ο Ιωσήφ δεν μπορούσε να κάνει τέτοιου είδους εκκλήσεις. Δεν μπορούσε να έχει καμιά "έξωθεν" λύση. Ίσως και εσύ τελικά, παρά τις διάφορες φωνές που σου λένε ότι σε καταλαβαίνουν, που προσπαθούν να σε βοηθήσουν, ή που σου κάνουν "like", νιώθεις μόνος και αβοήθητος.
Ξέρετε, τέλειες λύσεις δίνει μόνο ο Θεός και είναι όντως μάταιη η σωτηρία από ανθρώπους. Αν κάτι κρατά την ελπίδα μου ζωντανή μέσα στις δυσκολίες που αντιμετωπίζω όπως όλοι οι άνθρωποι, είναι ότι ο Θεός ξέρει τι κάνει με τη ζωή μου όταν εγώ δεν ξέρω τι μου γίνεται. Ίσως επιτρέψει να ξεχαστώ, ακόμη κι όταν οι γύρω μου δεν θα το ήθελαν πραγματικά. Ίσως κάποτε υποστώ βλάβη και απόρριψη. Ίσως υπάρξουν ώρες που οι άνθρωποι δεν θα μπορέσουν να μου δώσουν τίποτα. Αλλά πιστεύω ότι σε τελική ανάλυση δεν εξαρτόμαστε από τις προθέσεις των άλλων και η ζωή μας, ακόμη και φυλακισμένη, είναι μέσα στα χέρια του Θεού.
Ο Θεός ξέρει τι κάνει με τη ζωή μας όταν εμείς δεν ξέρουμε προς τα πού πηγαίνει αυτή. Ο Θεός θυμάται και έχει απαντήσεις στις εκκλήσεις μας. Λίγο καλύτερες από εκείνες που θα έφερνε η βοήθεια του αρχιοινοχόου, του φίλου, του αδελφού. Λίγο καλύτερες, αρκεί να Του δώσουμε τον χρόνο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου