" Εμείς τον αγαπάμε, επειδή αυτός πρώτος μάς αγάπησε." Α' Ιωάννη 4:19.
Ήταν για μένα μια άσκημη ανάμνηση να πέσει πρόσφατα στα χέρια μου ένα ξεχασμένο ημερολόγιο του 1997. Καθώς γυρνούσα τις σελίδες του αναρωτιόμουν: " Πώς είναι δυνατόν; Είκοσι χρόνια πριν και έχω γράψει τα ίδια εδάφια από την Αγία Γραφή, τις ίδιες σκέψεις από τη ζωή, τα ίδια ερωτήματα, τους ίδιους φόβους, τα ίδια σφάλματα και τις ίδιες αγωνίες για εμένα και τους άλλους. Καλά, τίποτα δεν άλλαξε;"
Δεν ξέρω αν με καταλαβαίνετε όλοι, αλλά πιστεύω ότι αρκετοί απ' αυτούς που διαβάζουν αυτά τα λόγια καταλαβαίνουν καλά τι θέλω να πω. Και σ' αυτούς θα ήθελα ιδιαίτερα να μιλήσω σήμερα. Κάποιοι δρόμοι της ζωής, δρόμοι στους οποίους ο Θεός επέτρεψε να περπατήσουμε για τους δικούς Του λόγους, μοιάζουν "στρεβλοί" και "σκονισμένοι". Είναι δρόμοι με ερωτήματα, με εσωτερικές και εξωτερικές συγκρούσεις, με λάθη και απώλειες, που κάποτε γίνονται μονότονοι, άλλοτε θολοί και κάποια στιγμή αδιαπέραστοι. Και εμείς αισθανόμαστε σαν να μην κινήθηκε τίποτα. Μετά από τόση πορεία και κόπο, νιώθουμε σαν να βρισκόμαστε στο αρχικό σημείο εκκίνησης. Λες και δεν άλλαξε σχεδόν τίποτα μέσα μας και γύρω μας.
Στους δρόμους αυτούς, μέσα στους οποίους συνεχίζουμε να προχωράμε, κάτι ο Θεός κάνει, αλλά δεν ξέρουμε τι ακριβώς. Κάτι ο Θεός εργάζεται, αλλά δεν βλέπουμε καθαρά τι είναι αυτό. Και καθώς βαδίζουμε μπροστά, μαθαίνουμε το πιο πολύτιμο μάθημα. Να μένουμε πιστοί στα λίγα. Να υπομένουμε στη σιωπή και στη μονοτονία. Να εγκαρτερούμε μέσα σε συνθήκες που μας ταλαιπωρούν. Να μη χάνουμε την ελπίδα μας σε δρόμους που δεν εξηγούνται. Να εμπιστευόμαστε χωρίς δεδομένα. Να μετράμε αλλιώς την επιτυχία, την αποτυχία, την απώλεια.
Καθώς έκλεισα το ημερολόγιο, κάτι ο Θεός φώτισε μέσα μου... Ε, όχι! Πολλά, πάρα πολλά άλλαξαν από τότε! Η κατανόηση και η εξήγηση δεν είναι πλέον το πρώτο πράγμα που μετράει στη ζωή μας. Η αγάπη του Θεού μέσα μας όμως είναι το πρώτο που μετράει. Οι απαντήσεις δεν είναι το πιο σημαντικό γεγονός. Ούτε οι νίκες και οι επιτυχίες μας. Ούτε καν τα λάθη και οι αποτυχίες μας. Το πρόσωπο του Θεού, αρκετό για την κάθε μας μέρα, είναι ό,τι πιο σημαντικό υπάρχει. Ο Θεός, δικός μας, μέσα μας και όχι κάπου γύρω μας, εναντίον μας ή εντελώς μακριά μας, είναι τον παν!
Σκεφτείτε μήπως και εσείς, έπειτα από χρόνια πορείας με τον Θεό, έχετε δει ν' αλλάζουν όχι τόσο οι δρόμοι σας, τα ερωτηματικά και οι δυσκολίες σας, αλλά η ίδια η σχέση σας μαζί Του. Φανταστείτε να έχετε πάλι απορίες, σφάλματα, ζητήματα, απώλειες, και όμως να λέτε: Ο Θεός είναι πιστός. Ο Θεός είναι αληθινός. Ο Θεός είναι δυνατός. Ο Θεός είναι αγαθός. Ο Θεός είναι άξιος δοξολογίας και τιμής. Ο Θεός είναι το παν και κάνει μόνο καλά πράγματα για μένα και τη ζωή μου! Πιστεύω ότι αυτό λέγεται εμπιστοσύνη και αληθινή αγάπη στον Θεό, και είναι η μεγαλύτερη αλλαγή που Αυτός επιθυμεί να εργαστεί μέσα μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου