Το σύνδρομο του Ναβουχοδονόσορα

" [...]  θα εκδιωχθείς από τους ανθρώπους, και η κατοικία σου θα είναι μαζί με τα θηρία του χωραφιού [...] και θα περάσουν επάνω σου επτά καιροί, μέχρις ότου γνωρίσεις ότι ο Ύψιστος είναι ο Κύριος της βασιλείας των ανθρώπων, και σε όποιον θέλει, τη δίνει ". Δανιήλ 4:25.

Δεν γνωρίζω άνθρωπο που να μην έχει μέσα του κάποιου είδους αξιοπρέπεια και υπερηφάνεια καλώς νοούμενη. Αλλά υπάρχει ένα καθοριστικό σημείο καμπής που σχεδόν όλοι μας έχουμε περάσει και ο καθένας μας ξέρει για τον εαυτό του τις συνέπειες. Είναι το σημείο πριν αρχίσει το κατρακύλισμα λόγω της έπαρσής μας και προτού ο εγωισμός μάς παρασύρει σε λόγια και πράξεις που μας τυφλώνουν.

Σε μια τέτοια θέση βρέθηκε ο Ναβουχοδονόσορας, βασιλιάς της Βαβυλώνας, όταν μπέρδεψε τις επιτυχίες του και τα πραγματικά σπουδαία κατορθώματά του με ό,τι ο Θεός, μέσα στα δικά Του σχέδια, είχε επιτρέψει να επιτελέσει. Το σύνδρομο του Ναβουχοδονόσορα είναι το σύνδρομο του εγωιστή, αλαζόνα και αυτάρκη ανθρώπου που αφού προβεί σε κατακτήσεις (ακόμη και σ' έναν μόνο τομέα που θεωρεί ότι "αριστεύει"), αρχίζει, από μια θέση αυτοϊκανοποίησης, να βλέπει τα πράγματα και τους γύρω του με άλλο μάτι. 

Μπορεί να είμαι ένας πολύ επιτυχημένος επαγγελματίας. Κάποιος ικανός που πάνω του στηρίζεται η οικογένεια και η συγγένειά του. Μπορεί να είμαι η σούπερ σύζυγος και μητέρα, που έχω χτίσει με τη φροντίδα μου μια σταθερή και ισορροπημένη οικογένεια. Μπορεί να είμαι η ψυχή ενός πνευματικού έργου ή ακόμη και μιας παρέας. Μπορεί να είμαι ένας σοβαρός πνευματικός άνθρωπος που έχω κερδίσει νίκες και υποσχέσεις με την πίστη μου.

Το σύνδρομο του Ναβουχοδονόσορα ξεκινά όταν σιωπηλά πιστώνομαι εγώ κάθε επιτυχία. Γιατί ΕΓΩ είμαι κάτι άλλο, ένα καλύτερο, εξυπνότερο, ομορφότερο, ικανότερο, πνευματικότερο άτομο, πέστε το όπως θέλετε. Αλλά αυτό δεν χρειάζεται να το φωνάξω κάπου έξω, εξάλλου, ούτε ο Ναβουχοδονόσορας κραύγασε πουθενά τις επιτυχίες του. Ό,τι είπε, το είπε μοναχά στον εαυτό του καθώς περπατούσε στο παλάτι του, απ' όπου και θαύμασε τον πλούτο και τη δόξα του βασιλείου του και του εαυτού του.

Το σύνδρομο του Ναβουχοδονόσορα αφήνει έξω από τις επιτυχίες, τις ευλογίες και τις ικανότητές μας τον κυρίαρχο Θεό, αυτόν που "δίνει σε όλους ζωή και πνοή και τα πάντα" (Πράξεις 17:25). Το σύνδρομο του Ναβουχοδονόσορα είναι ο εγωισμός μας που μας πληρώνει τελικά με αποτυχία, δυστυχία και σύγχυση. Ο ατυχής βασιλιάς πλήρωσε την έπαρσή του με το να χάσει το μυαλό του και κατέληξε να ζει σαν ζώο, διωγμένος από τους συνανθρώπους του, γιατί δεν μπορούσε πλέον να συνεννοηθεί μαζί τους.

Περηφάνια είναι να ξεχνώ Εκείνον που βρίσκεται πίσω από ό,τι είμαι. Εκείνον που με διατηρεί στη ζωή και που μου δίνει όσα έχω και είμαι. Περηφάνια είναι να βλέπω τους άλλους λιγότερους μπροστά στη δική μου αξία και τις δυνατότητες. Περηφάνια είναι να καταλήγω τελικά πληγωμένος, δυστυχισμένος και μόνος μέσα σε συντριμμένα κάστρα και ν' αναρωτιέμαι γιατί έπρεπε να περάσω απ' αυτό