Αγαπώ το σώμα μου, αλλά αγαπώ καλύτερα την ψυχή μου

" Γι' αυτό, δεν αποκάμνουμε· αλλά, αν και ο εξωτερικός μας άνθρωπος φθείρεται, ο εσωτερικός όμως ανανεώνεται ημέρα με την ημέρα ". Β Κορινθίους 4:16.

Είναι απίστευτη η κούρσα για τη διατήρηση της νεότητας, της υγείας και της ομορφιάς στις μέρες μας. Ακόμη και στην περίπτωση που μεγαλώνουμε όμορφα και γερνάμε καλά, πάλι πρέπει (πρέπει;)  να μην ησυχάζουμε, γιατί ο χρόνος καραδοκεί σαν αχόρταγος κλέφτης να μας γεμίσει με ρυτίδες, πανάδες, χαλάρωση, κιλά, αλλά φυσικά και αρρώστιες και άνοια... και δεν ξέρω και εγώ τι άλλο. 

Παγίδα στην ψυχή το κυνήγι του χρόνου, γιατί μάλλον είναι δύσκολο να αποδεχτούμε ότι κατοικούμε μέσα σε οστράκινα σκεύη ( Β' Κορινθίους 4:7), τρωτά στον χρόνο και στη φθορά, συχνά εύθραυστα στην απογοήτευση και την κούραση και κάποτε αδύναμα και ανυπεράσπιστα στην αρρώστια. Είναι δύσκολο γιατί έχουμε μέσα στην καρδιά μας γραμμένα από τον Θεό την αιωνιότητα, την ομορφιά, τη δύναμη, την ευτυχία. Όλα εκείνα τα όμορφα πράγματα που ο Θεός μάς έδωσε και τα οποία χάθηκαν στην Εδέμ σε μια στιγμή εγωισμού και ανυπακοής, που ήταν όμως και η καθοριστική στιγμή της ελεύθερης επιλογής του.

Όποιος ασχολείται με την υγεία και την ομορφιά δεν κάνει άσκημα. Ο Θεός θέλει να φροντίζουμε το σώμα που μας έδωσε όσο μπορούμε καλύτερα. Το σώμα μας είναι μέρος του οικοδομήματος του Θεού, είναι "ναός του Αγίου Πνεύματος"  και δοξάζουμε τον Θεό όχι μόνο με το πνεύμα και την ψυχή μας, αλλά και με το σώμα μας (Α΄ Κορινθίους 6:19) . Είναι εύκολο να πούμε: "Δεν με νοιάζει το σώμα μου, ας γίνει ό,τι θέλει, αφού στο κάτω-κάτω είναι οστράκινο και θα φθαρεί. Θα του φερθώ αδιάφορα, εξάλλου ο Θεός ασχολείται μόνο με τον εσωτερικό άνθρωπο". Αλλά ξέρουμε ότι αυτό δεν ισχύει. Παρεκτός κι αν ο Θεός θέλει να περάσουμε από κάποια αρρώστια για τους δικούς Του λόγους, παρεκτός κι αν είμαστε ιεραπόστολοι, διωκόμενοι ή πάμφτωχοι χριστιανοί -άρα, δεν έχουμε δυνατότητες να το φροντίσουμε όπως θα έπρεπε-, είναι χρέος μας να φροντίζουμε το σώμα μας και να μην κάνουμε μαζί του ό,τι μας αρέσει.

Ωστόσο, αυτό δεν πρέπει να γίνει και η εμμονή μας. Ουσιαστικά, η εμμονή των καιρών αυτών να γίνει και η δική μας εμμονή, αναστατώνοντας διαρκώς την ψυχή μας! Ας φροντίζουμε το σώμα μας έχοντας πάντα στο μυαλό μας ότι είναι φθαρτό, θα γεράσει θέλουμε δεν θέλουμε και κάποια μέρα θα πεθάνει. Το σώμα, ποτέ ο εσωτερικός άνθρωπος, ευτυχώς! Καθώς αγαπάμε και φροντίζουμε τον εξωτερικό άνθρωπο, ας καλλιεργούμε ταυτόχρονα με μεγαλύτερη αγάπη την ψυχή μας. Είναι τα αόρατα και τα μη βλεπόμενα που είναι αιώνια. Αυτά που δεν φθείρονται, αξίζουν πάντα μεγαλύτερης προσοχής και επένδυσης απ' αυτά που ούτως ή άλλως, αργά ή γρήγορα, θα φθαρούν.