Λέω όχι στον φόβο, επιλέγω το θάρρος

«Επειδή, ο Θεός δεν μας έδωσε πνεύμα δειλίας, αλλά δύναμης και αγάπης και σωφρονισμού» Β’ Τιμόθεο 1:7

Μη σας φανεί καθόλου παράξενο, ως άνθρωποι φοβόμαστε την ουσιαστική επικοινωνία με τους ανθρώπους! Λογικά, θεωρούμαστε κοινωνικά όντα, που θέλουμε να έρθουμε σε επαφή, να μοιραστούμε, να χαρούμε και να κλάψουμε μαζί με άλλους. Αλλά πολύ συχνά θέλουμε να έχουμε εμείς τον έλεγχο αυτής της επικοινωνίας. Πόσα θα πούμε, σε ποιους θα τα πούμε, τι θα ρωτήσουν επιπλέον οι άλλοι, τι θα τους αφήσουμε να καταλάβουν... Όλα αυτά θέλουμε να τα ορίζουμε εμείς.

Επίσης, θέλουμε να ορίζουμε και τον τρόπου που οι άλλοι θα επικοινωνούν μαζί μας. Για παράδειγμα, αν είμαι εξωστρεφής και κοινωνικός, δεν μπορώ να καταλάβω γιατί εσύ είσαι απόμακρος και κρυψίνους. Δηλαδή, τι έχεις να κρύψεις; Αφού όλοι παρόμοια προβλήματα έχουμε. Από την άλλη, αν εγώ είμαι εσωστρεφής και κλειστός χαρακτήρας, δυσφορώ που έρχεσαι σαν σίφουνας να εισβάλεις στην ζωή μου και να με αγαπήσεις μ’ έναν τρόπο που με ξεγυμνώνει. Προτιμώ να σεβαστείς την ιδιωτικότητα και την προσωπικότητά μου.

Ξέρετε να λέτε όχι στον φόβο που καταστρέφει τις σχέσεις; Ο φόβος έχει τουλάχιστον τρία καταστροφικά αποτελέσματα:

Πρώτα απ’ όλα, ο φόβος μάς κρατά σε αμυντική θέση. Φοβόμαστε να αποκαλύψουμε τον πραγματικό χαρακτήρα μας ή τις καταστάσεις που βιώνουμε. Όταν οι άλλοι διακρίνουν τα προβλήματά μας και τύχει να μας πουν κάτι που μας δυσαρεστεί, υπεραμυνόμαστε.

Δεύτερον, ο φόβος μάς κάνει απόμακρους. Γιατί να μιλήσω μ’ αυτήν την κοπέλα; Αφού φαίνεται ότι είναι εγωίστρια. Ας κάνω πίσω καλύτερα. Γιατί να φανερώσω τα συναισθήματά μου εγώ και όχι αυτός; Ας υποκριθώ καλύτερα και ας κάνω ότι δεν τρέχει τίποτα. Γιατί να μιλήσω με τους τάδε; Θα αρχίσουν τις ερωτήσεις για τη ζωή μου και δεν έχω όρεξη την κριτική πίσω από την πλάτη μου.

Τέλος, ο φόβος μάς κάνει απαιτητικούς. Κάθε φορά που νιώθουμε ένα συναίσθημα ανασφάλειας και αδυναμίας, προσπαθούμε να ελέγξουμε τα πράγματα. Και όσο πιο δυνατό είναι αυτό το συναίσθημα, τόσο περισσότερο προσπαθούμε να κυριαρχήσουμε στις καταστάσεις. Γι’ αυτό επιθυμούμε να έχουμε πάντα εμείς τον τελευταίο λόγο. Δεν μπορεί εγώ να απατώμαι, να έχω άδικο, να μην καταλαβαίνω, να είμαι ο αδύναμος.  

Το κουράγιο να πάμε προς τους άλλους, βάζοντας στην άκρη τους φόβους μας, μας το δίνει ο Θεός. Το Πνεύμα Του είναι πνεύμα δυνάμεως, αγάπης, σωφρονισμού και αλήθειας. Ξέρουμε ότι είμαστε γεμάτοι από το Άγιο Πνεύμα, γιατί βρίσκουμε εμείς το θάρρος να πλησιάσουμε τους άλλους, χωρίς να φοβόμαστε μη μας πληγώσουν ή μην πληγωθούμε εμείς απ’ αυτούς. Τους αγαπάμε όπως αυτοί είναι, και όχι όπως θα θέλαμε εμείς να είναι. Εκτιμάμε την παρουσία τους. Δεν φοβόμαστε τα σχόλιά τους. Ούτε φοβόμαστε μην τυχόν και καταλάβουν την αδυναμία μας ή τα βαθύτερα συναισθήματά μας. Αλλά όλα αυτά προϋποθέτουν να πούμε όχι στον φόβο, αντλώντας τη δύναμη και την αγάπη που έχουμε ανάγκη από τον Θεό.