Λάθη κάνουμε όλοι μας. Και αμαρτίες επίσης. Αν θελήσουμε να δικαιώσουμε
τους εαυτούς μας, είτε μπροστά στους ανθρώπους είτε μπροστά στον Θεό, θα
φανούμε αστείοι και ψεύτες.
Ο Θεός έχει τρόπους να μας δείχνει που φταίμε. Η συνείδησή μας που μας
ελέγχει, η Αγία Γραφή που μας υπενθυμίζει ότι είμαστε ελλιπείς, κάποιοι
άνθρωποι που μας μίλησαν για τα σφάλματά μας, ακόμη και κάτι που διαβάσαμε ή
ακούσαμε σε ανύποπτο χρόνο, όλα αυτά είναι ερεθίσματα που μας δίνονται για να
σκεφτούμε που σφάλουμε και να μετανοήσουμε.
Η μεταμέλεια εμπλέκει πρώτα απ' όλα το νου και τις σκέψεις. Πρέπει να
συνειδητοποιήσουμε τι έχουμε πει, τι έχουμε κάνει ή τι παραλείψαμε να κάνουμε.
Χωρίς αυτή την πρωταρχική συναίσθηση ότι φταίμε, δεν είναι δυνατόν να
προχωρήσουμε σε μετάνοια.
Οι τύψεις, απ΄ την άλλη πλευρά, αγγίζουν κυρίως τις αισθήσεις, τα
συναισθήματα. Κάτι μας λέει ότι αμαρτήσαμε βαριά, ότι πληγώσαμε, ότι αποτύχαμε,
ότι δεν κάναμε τα πράγματα όπως θα έπρεπε. Γι' αυτό νιώθουμε άβολα και
γεμίζουμε ντροπή. Κάποιες φορές νιώθουμε τόσο χάλια που κανείς και τίποτα δεν
μπορεί να μας παρηγορήσει. Αλλά οι τύψεις δεν είναι αρκετές για να μας
οδηγήσουν σε μετάνοια.
Η μετάνοια περιλαμβάνει μια ριζική αλλαγή του νου ενώπιον του Θεού. Απαιτεί
ένα μίσος για την αμαρτία και μια σταθερή πρόθεση να κάνουμε τα πράγματα σωστά.
Μετάνοια που δεν έχει στη βάση της απέχθεια για ένα λάθος, μετάνοια που δεν
ξεκινά από κάποιο συναίσθημα αηδίας για την αμαρτία, δεν έχει κανέναν
αποτέλεσμα.
Η αποδοχή και η πεποίθηση ότι έχουμε αμαρτήσει, δεν θα μας οδηγήσουν σε
μετάνοια, αν η θέληση δεν αγγιχτεί. Μετάνοια σημαίνει ότι παίρνω την απόφαση να
κάνω τα πράγματα αλλιώς, θέλω να κάνω τα πράγματα αλλιώς, γιατί έχω καταλάβει
το λάθος μου και δεν θέλω να συνεχίσω σ' αυτό το λάθος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου