Οι άνθρωποι δεν είναι απρόσωπα νούμερα

«Συνέβηκε, μάλιστα, ο πατέρας τού Ποπλίου να είναι κατάκοιτος, πάσχοντας από πυρετό και δυσεντερία· στον οποίο, όταν ο Παύλος μπήκε μέσα, και αφού προσευχήθηκε, έβαλε επάνω του τα χέρια, και τον γιάτρεψε». Πράξεις 28:8.

Άραγε, είναι δύσκολο να υπολογίσουμε την αξία της ανθρώπινης ζωής, όταν αυτή η ζωή δεν ανήκει σε κάποιο μέλος της οικογένειάς μας ή σε γνωστά μας πρόσωπα; Η επιδημία που έχει ξεσπάσει θερίζει κυρίως  μεγάλες ηλικίες και ευπαθείς ομάδες και αυτοί που κινδυνεύουν είναι όντως οι παππούδες και οι γιαγιάδες καθώς και οι μητέρες και οι πατεράδες μας.

Δεν ξέρω αν μερικοί αντιλαμβάνονται τους ανθρώπους σαν απρόσωπα νούμερα. Μπορεί  να σκεφτεί κάποιος ότι δεν είναι τραγικά μεγάλος ο απολογισμός του κορωνοϊού για την ανθρωπότητα σε σύγκριση με παλαιότερους λοιμούς ή άλλα νοσήματα, και εφόσον οι άνθρωποι αυτοί είναι μεγάλης ηλικίας και ευπαθείς, είναι αναμενόμενο. Αυτός που σκέφτεται έτσι, αφενός, δεν αγαπά τον συνάνθρωπό του, αφετέρου, δεν τον νοιάζει τι γίνεται εκεί έξω, ή καλύτερα εκεί μέσα, στα νοσοκομεία. Δεν αντιλαμβάνεται τι κοστίζει ψυχικά και σωματικά σε όσους βρίσκονται στην πρώτη γραμμή του πυρός και δεν αντιλαμβάνεται εξίσου την αγωνία να πεθαίνεις μόνος σε μια μονάδα ή σ’ ένα διάδρομο νοσοκομείου, χωρίς να έχεις τη δυνατότητα ν’ αντικρίσεις αυτούς που αγαπάς και το ξέρεις.

Αν κάποιος δεν έχει περάσει από ΜΕΘ ή δεν είχε δικό του άνθρωπο εκεί μέσα, δυσκολεύεται ίσως να καταλάβει. Όμως, ο Χριστός δεν δυσκολεύτηκε ποτέ να καταλάβει τη σπουδαιότητα της ανθρώπινης ζωής αλλά και τη σημασία της για το οικείο περιβάλλον της. Ο Χριστός αγαπούσε και νοιαζόταν  για όλους, όπως αγαπούν  οι πιστοί χριστιανοί εκείνους που είναι ή δεν είναι μέλη της οικογένειάς τους.

Μελετώντας τη Βίβλο, με συγκίνησαν δύο περικοπές που θυμίζουν σε όλους μας ότι οι άνθρωποι δεν είναι απρόσωπα -ηλικιωμένα ή όχι- νούμερα. Στον Μάρκο 1:30-31, ο Χριστός θεράπευσε την πεθερά του Πέτρου, στο σπίτι του οποίου βρέθηκε μετά το κήρυγμά του στη συναγωγή της Καπερναούμ. Η γυναίκα ήταν κατάκοιτη πάσχουσα από πυρετό και οι δικοί της, ανήσυχοι, Του μίλησαν γι’ αυτό. Ο Χριστός τη γιάτρεψε και η γυναίκα σηκώθηκε από το κρεβάτι και τους υπηρετούσε. Η δεύτερη είναι η περίπτωση του πατέρα του Ποπλίου, του πρώτου άρχοντα του νησιού της Μελίτης (Μάλτα). Μεγάλος λογικά σε ηλικία, έπασχε από πυρετό και δυσεντερία, αλλά χάρη στην προσευχή και την πίστη του απόστολου Παύλου, ο πατέρας του Ποπλίου έγινε καλά.

Η πεθερά του Πέτρου είχε αξία. Ο πατέρας του άρχοντα Ποπλίου  είχε αξία. Ο άγνωστος παππούς και γιαγιά, ο άγνωστος  πατέρας και μητέρα που νοσεί, ή μπορεί να νοσήσει, είναι πολύτιμοι για τους ανθρώπους τους που τους αγαπούν και που μπορεί να τους έχουν πραγματικά ανάγκη. Ας δείξουμε αγάπη μένοντας στο σπίτι μας. Και καθώς μένουμε μέσα, ας προσευχηθούμε για σωτηρία, για θεραπεία, για δύναμη και προστασία για όλους τους συνανθρώπους μας, σε όποια θέση ή χώρα βρίσκονται.