Από τα πιο σκληρά και απρόβλεπτα χτυπήματα

«Τι είναι αυτές οι πληγές στο μέσον των χεριών σου; [...] Εκείνες, που πληγώθηκα στο σπίτι των φίλων μου». Ζαχαρίας 13:6.

Μπορεί κανείς να απογοητευτεί και να πληγωθεί οπουδήποτε. Οι ανθρώπινες σχέσεις εμπεριέχουν όλα τα είδη συναισθημάτων και συμπεριφορών. Ωστόσο, μερικά σκληρά χτυπήματα, που δύσκολα αντέχουμε, είναι αυτά που δεχόμαστε μέσα στο σπίτι μας, από στενούς φίλους μας ή αδελφούς και συχνά στον χώρο της εκκλησίας.  

Λογικό: αν έχεις σοβαρά προβλήματα με τον /τη σύζυγο ή τα παιδιά, δυστυχώς, δεν μπορείς να κλείσεις πίσω σου την πόρτα και να αποφύγεις τις εντάσεις. Αν ένας πολύ καλός φίλος/ φίλη σού φερθεί όπως εσύ ποτέ δεν του/της είχες φερθεί, αυτό είναι πολύ επώδυνο. Τέλος, δύσκολα ξεπερνιούνται στάσεις συστηματικής κριτικής, ταραχής, ή ακόμη και προκλητικής αδιαφορίας στην εκκλησία.

Αρκετές φορές αυτά τα χτυπήματα δεν τα προκαλούν οι αδικημένοι και οι πονεμένοι, αλλά οι «χορτάτοι» σε διάφορους τομείς. Δεν χρειάζεται να μπούμε σε εξηγήσεις, αλλά χρειάζεται μάλλον να κοιτάξουμε την καρδιά μας και να διορθώσουμε, αν συμβαίνει, συμπεριφορές που θλίβουν τον Θεό και τραυματίζουν τους κοντινούς μας ανθρώπους.

Λοιπόν, στην περίπτωση της Άννας και της Φενίννας, σκηνές πόνου και πρόκλησης διαδραματίζονταν στα πιο ακατάλληλα μέρη! Καταρχάς, μέσα στην ίδια την οικογένεια, γιατί η Άννα ήταν στείρα, ενώ η Φενίννα γεννούσε διαρκώς. Στη συνέχεια, στον ναό του Θεού, όπου πήγαιναν να προσφέρουν θυσίες, να δοξολογήσουν τον Θεό, να προσευχηθούν. Η Φενίννα μάς κάνει να λυπόμαστε με τη μικρόψυχη συμπεριφορά της. Παρόξυνε την Άννα όπου και όποτε μπορούσε, κάνοντας ακόμη θλιβερότερο το πρόβλημά της. Γιατί; Δεν είχε ιδιαίτερους λόγους. Ακόμη κι αν υπήρχαν ζητήματα προσωπικών επιθυμιών ή ανταγωνισμών, ήταν η Φενίννα που δημιουργούσε τα προβλήματα. Ναι, η Φενίννα ήταν η πηγή της ταραχής και της πίκρας στο σπίτι και στον ναό, όχι η πικραμένη Άννα.  

Ο εγωισμός και εγωκεντρικότητα κάνουν ένα άτομο να μην είναι συμπονετικό και γενναιόδωρο, παρότι απολαμβάνει πράγματα που οι άλλοι στερούνται. Είναι οι άλλοι που οφείλουν ν’ ασχοληθούν μαζί του, να του λύσουν μικροζητήματα, να κατανοήσουν «τα θέματά του», ενώ θα έπρεπε ο ίδιος να είναι αγωγός ανακούφισης των πονεμένων. Ο εγωισμός είναι μια πρόκληση στα μάτια του Θεού και των ανθρώπων που δεν έχει θέση στην καρδιά του χριστιανού.