" ... έτσι μας πρόσταξε ο Κύριος, λέγοντας: «Σε έχω θέσει ως φως των εθνών, για να είσαι προς σωτηρία μέχρι το τελευταίο άκρο τής γης». Πράξεις 13:47.
Απ' όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, είχα μεγάλη ευαισθησία στον ανθρώπινο πόνο, και δεν με δυσαρεστούσε η ιδέα να βρεθώ ανάμεσα σε ταλαιπωρημένους και άρρωστους ανθρώπους, με σκοπό να ανακουφίσω ένα μέρος του πόνου τους. Πιστεύω ότι αρκετοί στις μέρες μας μοιράζονται τέτοια οράματα και ιδανικά και δεσμεύονται ατομικά ή συλλογικά σε κοινωνικά προγράμματα δράσης για την ανακούφιση των αναξιοπαθούντων.
Η συμβολή των χριστιανών είναι πολύ σημαντική σ' αυτόν τον τομέα, και χαιρόμαστε όταν ακούμε για τις ενέργειες που γίνονται, προκειμένου δυστυχισμένοι άνθρωποι να λάβουν φροντίδα και μέριμνα, ανεξάρτητα από την ταυτότητα, το φύλο, τη φυλή ή το έθνος. Πίσω από τις δράσεις μας, ωστόσο, ξέρουμε ότι το έργο που μας καλεί ο Θεός να κάνουμε δεν είναι απλά ένα έργο που στοχεύει να επιτελέσει ένα ηθικό καθήκον στην κοινωνία και να μας προσφέρει ηθική ικανοποίηση. Τέτοια έργα υπάρχουν αρκετά. Δεν είναι, επίσης, ένα έργο συμμετοχής και παρουσίας που θέλει να δείξει την κοινωνική μας ευαισθητοποίηση και να εξουδετερώσει εντυπώσεις μιας πιθανής περιθωριοποίησής μας. Αν εκληφθεί ως τέτοιο, θα χάσει το στόχο του.
Ο Χριστός ευεργέτησε τους ανθρώπους στις ποικίλες ανάγκες τους, γιατί αυτός ήταν ένας τρόπος να τους δείξει το ενδιαφέρον του Θεού, την αγάπη και τη δύναμή Του. Οι επεμβάσεις Του ήταν αναπόσπαστο κομμάτι του ενδιαφέροντός Του για τη σωτηρία τους και άγγιζαν συνολικά την ψυχή και το σώμα. Ο Χριστός δεν έκανε πράγματα για να αποκτήσει δημοσιότητα, γι' αυτό και συχνά έφυγε μετά από κάποιο θαύμα ή πρόσταζε να μην το μάθει κανείς.
Σαν χριστιανοί, ακολουθούμε το παράδειγμα του Χριστού. Συμμετέχουμε στην κοινωνική δράση γιατί στοχεύουμε στη ζωή. Και η ζωή αυτή είναι το μήνυμα της σωτηρίας που δίνεται μαζί με τις πράξεις της αγάπης μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου