Μια πλευρά της αλαζονείας του βίου

"  Δες, η ψυχή του υπερηφανεύθηκε, δεν είναι ευθεία μέσα του [...] Και μάλιστα είναι προπετής εξαιτίας τού κρασιού, άνδρας αλαζόνας, ούτε ησυχάζει [...] ". Αββακούμ 2:4-5.

Οι γονείς μας και οι παππούδες μας ζούσαν σε άλλους ρυθμούς και με άλλα περιεχόμενα ζωής απ' ό,τι εμείς σήμερα. Και αυτοί έβλεπαν τη ζωή με νέες προοπτικές αλλά και εντάσεις και διαφορές σε σχέση με τις προγενέστερες γενιές. Ωστόσο, ακόμη κρατούσαν κάτι από τις αξίες και τα ιερά, τα οποία σήμερα όλο και λιγότεροι άνθρωποι παλεύουν να κρατήσουν.

Μεγάλη έκπληξη προκαλεί ότι η μεγάλη μάζα των νέων αλλά και μεγαλύτερων ατόμων δεν μπορούν πια να μείνουν μέσα στο σπίτι. Η ρουτίνα τούς βασανίζει και δεν βρίσκουν κάτι το εποικοδομητικό να κάνουν εντός σπιτιού. Οι νέοι πρέπει να είναι διαρκώς έξω και σε δράση: μια συνάντηση με φίλους, μια βόλτα στα μαγαζιά, κάποιου άλλου είδους δραστηριότητα, πρέπει να είναι έξω. Και αν αυτό δεν συμβεί και μείνουν μέσα, η έντασή τους δεν περιγράφεται. Οι νοικοκυρές και οι μαμάδες πρέπει να είναι έξω. Είτε πρόκειται για βόλτα με τα παιδιά είτε πρόκειται για προσωπική τους έξοδο είτε για τυχόν δουλειές (κατά κύριο λόγο ευχάριστες και όχι αγγαρείες), πρέπει οπωσδήποτε να βγουν από το σπίτι. Ανεξάρτητα αν ο χρόνος δαπανιέται συχνά άσκοπα.

Το να βγαίνεις έξω δεν είναι πρόβλημα, διότι όλοι έχουμε ανάγκη να απομακρυνθούμε για λίγο από το κουραστικό περιβάλλον του σπιτιού μας και να συναντήσουμε φίλους μας. Προβληματικό, όμως, καταντάει όταν το νόημα της ζωής και το "λογικά ορθό" σχετίζεται με την υπέρ-ενεργητικότητα, τη διαρκή εναλλαγή παραστάσεων και φυσικά την ευχαρίστηση.  Η έλλειψη όλων αυτών προκαλεί δυσφορία και την αίσθηση του ανικανοποίητου. Πολλά άτομα ασφυκτιούν όταν δεν μπορούν να γεμίσουν ένα ενεργητικό και ευχάριστο πρόγραμμα. Και αυτό γιατί νιώθουν ότι αναλώνονται σε "ανούσιες" εντός σπιτιού εργασίες, σε κουραστικό babysitting και σε βαρετές οικογενειακές σχέσεις και υποθέσεις. Η ήσυχη ζωή, η ζωή που κανείς μπορεί να μείνει μόνος με την οικογένειά του, ή με τον εαυτό, χωρίς να πάθουν τα νεύρα του, μάλλον δεν είναι η ζωή που επιλέγουν οι περισσότεροι άνθρωποι σήμερα.

Μια πλευρά της αλαζονείας του βίου είναι η μη αποδοχή των περιορισμών που θα μείωνε την όποια ευχαρίστηση. Στις μέρες μας, δικαιούμαι να είμαι ικανοποιημένος, δικαιούμαι να είμαι ευτυχισμένος, δικαιούμαι να ζήσω, ακόμη κι αν αυτό συνεπάγεται πέταγμα των ευθυνών και καλοπέραση εις βάρος των άλλων. Κάποιοι δεν μεθάνε με κρασί, αλλά μεθάνε στην ιδέα: « Ας φάμε και ας πιούμε· επειδή, αύριο πεθαίνουμε » (Α' Κορινθίους 15:32). Στο βωμό αυτό του ευδαιμονισμού θυσιάζονται αξίες και θεσμοί. Θυσιάζονται σχέσεις, σύζυγοι, παιδιά, γονείς, συγγενείς, φίλοι. Θυσιάζεται στο τέλος και η ίδια η ψυχή του ανθρώπου.

Ένας αλαζόνας άνθρωπος, μεταξύ άλλων, δεν μπορεί να ησυχάσει. Ένας αλαζόνας άνθρωπος δεν μπορεί να μείνει μόνος με τον εαυτό του, τους γύρω του, τον Θεό. Ένας αλαζόνας άνθρωπος δεν μπορεί να θυσιάσει από τον εαυτό του, γιατί θέλει να απολαμβάνει, θέλει να έχει και να είναι. Ένας αλαζόνας άνθρωπος  δύσκολα υπομένει και στερείται, επειδή η προτεραιότητά του είναι να περνάει καλά: στο γάμο, στη φιλία, στην κοινωνία. Η αλαζονεία του βίου (Α΄Ιωάννη 2:16) είναι μάστιγα της εποχής. Βέβαια, κάποιοι την ονομάζουν πρόοδο. Εύχομαι αυτή η "πρόοδος" να μην κερδίσει και τους χριστιανούς. Αλαζόνας χριστιανός είναι μια πολύ προβληματική κατάσταση που τρομάζει, διότι αν το αλάτι τής γης διαφθαρεί, με τι θα αλατιστεί; (Ματθαίος 5:12).