Μια πίστη σε δοκιμασία

" Ακόμα και αν η συκιά δεν βλαστήσει ούτε θα υπάρχει καρπός στις αμπέλους· αν ο κόπος τού ελιόδεντρου ματαιωθεί, και τα χωράφια δεν δώσουν τροφή· το κοπάδι εξολοθρευτεί από τη μάντρα, και δεν υπάρχουν βόδια στους σταύλους· εγώ, όμως, θα ευφραίνομαι στον Κύριο, θα χαίρομαι στον Θεό τής σωτηρίας μου. Ο Κύριος ο Θεός [είναι] η δύναμή μου, και θα κάνει τα πόδια μου σαν των ελαφιών· και θα με κάνει να περπατάω επάνω στους ψηλούς τόπους μου . Αββακούμ 3:17-19.

Φυσικά, μπορεί αυτά να μη συμβούν όλα μαζί από τη μια μέρα στην άλλη. Όταν διαβάζουμε την ιστορία του Ιώβ, μια ολική καταστροφή χτύπησε αυτόν τον πιστό άνθρωπο, ρημάζοντας όλους τους τομείς της ζωής του. Οι τραγικές ειδήσεις έφταναν η μία μετά την άλλη,  χωρίς καν να προλαβαίνει να συνέρχεται από τα απανωτά σοκ. Αλλά αυτός δεν είναι πάντα ο τρόπος με τον οποίο ο διάβολος επιτίθεται. Υπάρχουν κι άλλες τακτικές για να μας πλήξει.

Κάποτε οι δοκιμασίες, οι θλίψεις και οι απώλειες εκτείνονται στον χρόνο. Κάποτε υπάρχει για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα αποτυχία και σιωπή. Όνειρα συντρίβονται, πόρτες κλείνουν, άνθρωποι σε αφήνουν, μένεις μόνος.  Αυτές οι επιθέσεις μπορεί να σε καταβάλλουν όπως ακριβώς και οι απανωτές συμφορές, γιατί σκάβουν μέσα σου ένα πνεύμα απογοήτευσης, ηττοπάθειας, κούρασης, αδιεξόδου. Τέτοιες μακροχρόνιες θλιβερές συνθήκες μπορεί να σε πείσουν ότι ακόμη και ο ίδιος ο Θεός, Τον οποίο αγαπάς και εμπιστεύεσαι, σε ξέχασε και δεν υπάρχει κανένας λόγος να συνεχίσεις να προσεύχεσαι και να πιστεύεις ότι θα βγεις απ' αυτή την κατάσταση.

Ο Ιώβ αντιμετώπισε τις ανεξήγητες συμφορές του όχι με θριαμβευτικό πνεύμα λατρείας και αναμονής της μισθαποδοσίας του. Έμεινε συντριμμένος κάτω από το βάρος της θλίψης, χωρίς, όμως, να σβήσει το όνομα του Θεού από τα χείλη του. Αυτός ήταν ο Θεός του στη ζωή και στον θάνατο, ακόμη κι αν δεν μπορούσε να Του πει προσευχές ευχαριστίας και ύμνους δοξολογίας. 

Όταν ο Αββακούμ άκουσε τι επρόκειτο να κάνει ο Θεός στον λαό του, τα έχασε από τρόμο. Πήρε, όμως, και αυτός την απόφαση πώς ό,τι κι αν συνέβαινε, ο Θεός θα ήταν ο Θεός Του. Εκείνος Θα τον μάθαινε να αναπαύεται και να χαίρεται. Θα τον μάθαινε να τρέχει σαν το ελάφι όταν οι συνθήκες θα τον έσπρωχναν να κρύβεται από θλίψη και πόνο. Το μέλλον του θα ήταν ασφαλές στα χέρια του Θεού, ακόμη κι αν στα δικά του χέρια θα είχαν μείνει μόνο στάκτες.

Αυτή είναι η πίστη που δοκιμάζεται και δείχνει την εμπιστοσύνη της στα σκοτάδια της ζωής. Όπως είχε πει και ο Spurgeon: "Το να εμπιστεύεσαι τον Θεό στο φως δεν είναι τίποτα, αλλά το να Τον εμπιστεύεσαι στο σκοτάδι, αυτό είναι πίστη".