Όταν είμαι άδειος και αδύναμος

 " Αρέσκομαι στις αδυναμίες, στις ύβρεις, στις ανάγκες, στους διωγμούς, στις στενοχώριες για χάρη τού Χριστού· επειδή, όταν είμαι αδύνατος, τότε είμαι δυνατός ". Β' Κορινθίους 12:10.

Την περασμένη Κυριακή βρέθηκα σε μια χριστιανική συνάθροιση, όπου για να είμαι ειλικρινής δεν είχα τόσο διάθεση να πάω. Ωστόσο, πήγα. Τη συνάθροιση επισκέφτηκε μια οικογένεια με τρία χαριτωμένα παιδάκια, τα οποία ζουζούνιζαν σε ένα εντελώς άγνωστο γι’ αυτά περιβάλλον, αποσπώντας την προσοχή σε κήρυκα και ακροατήριο. Αν και στο παρελθόν  ήμουν χρόνια δασκάλα σε Κυριακό σχολείο, είχα πάψει να πιστεύω ότι μπορούσα  πλέον να διδάξω έστω και ένα παιδάκι, γι’ αυτό και απέφευγα διακριτικά οποιαδήποτε ανάμειξή μου σε παρόμοιες δραστηριότητες.

Επειδή δεν υπήρχε Κυριακό σχολείο στην εκκλησία, κάποιος άντρας προσπάθησε με διάφορους τρόπους να ησυχάσει τα παιδάκια, αλλά στάθηκε μάταιο. Καθόταν πίσω μου και παρόλο που άκουγα, δεν έκανα καμιά προσπάθεια να βοηθήσω. Είχα έρθει χωρίς ιδιαίτερη διάθεση, ήθελα να ακούσω το κήρυγμα και κυρίως δεν «ήξερα» τι θα τα έκανα, αν τα έπαιρνα στη διπλανή αίθουσα. Αλλά δεν κατάλαβα πώς, με είδα να σηκώνομαι μετά από λίγο, να τα παίρνω και να τα οδηγώ σε μια αίθουσα που δεν είχε και πολλά πράγματα για να απασχολήσει κανείς παιδιά. Δεν θα πω περισσότερα, θα πω μόνο ότι αισθάνθηκα κάτι πλατιά χαμόγελα να στολίζουν το πρόσωπό μου, και με ζωηρές κινήσεις διηγήθηκα μια βιβλική ιστορία με μια ικανότητα που πίστευα ότι είχα πια χάσει.

Ποιος θέλει να αναλαμβάνει πράγματα όταν νιώθει αδύναμος ή άδειος; Λογικό δεν είναι να εμπιστευόμαστε τη δύναμη, τη θέληση και τις ικανότητές μας; Στη ζωή κάνουμε  πράγματα όταν αισθανόμαστε ικανοί. Διαχειριζόμαστε τις μέρες μας, ή τις διακονίες μας, με μια δύναμη που θεωρητικά λέμε ότι είναι από τον Θεό. Κατά βάθος, όμως, ξέρουμε τι μπορούμε και τι αξίζουμε, γι' αυτό παραμένουμε μάχιμοι. 

Αντίθετα, αισθανόμαστε ακατάλληλοι, άχρηστοι και αποτυχημένοι όταν κοιτάζουμε μέσα μας και δεν βρίσκουμε ούτε τη δύναμη ούτε τη σοφία ούτε το ζήλο που θα μας κινητοποιούσε για να ζήσουμε όπως θα θέλαμε την κάθε μας μέρα. Όμως, καθώς αδειάζουμε σιγά σιγά από κάθε δική μας δύναμη και αυταρέσκεια, καθώς μαθαίνουμε να καθόμαστε κάποτε στην άκρη από έλλειψη, είναι τότε που πειραματιζόμαστε την υπερβάλλουσα δύναμη του Θεού στην ανικανότητά μας.

Μέσα απ' αυτό το άδειασμα διδασκόμαστε ότι ό,τι είχαμε στο παρελθόν και ό,τι κάναμε δεν ήταν δικό μας, αλλά  δικό Του. Κι Εκείνος μπορεί να ξαναδώσει από τα δικά Του σε μας χωρίς φειδώ. Όταν μαθαίνουμε πραγματικά τι είναι η αποτυχία και η αδυναμία και πόσο δυνατός μπορεί να φανεί ο Θεός μέσα σ’ αυτά που εμείς απεχθανόμαστε να είμαστε, καταλαβαίνουμε επίσης ότι ικανότητες και επιτυχίες του παρελθόντος, ή και του μέλλοντος, ήταν και θα είναι πάντα δικές Του.