" Θάνατος και ζωή [είναι] στο χέρι τής
γλώσσας· και εκείνοι που την αγαπούν, θα φάνε από τους καρπούς της ".
Παροιμίες 18:20.
Συχνά νομίζουμε ότι υπεύθυνοι για μια
συγκεκριμένη στάση ζωής, ακόμη και για κάποια αποτυχία, είναι οι άλλοι. Οι γύρω μας καταλήγουν ένας από τους
σημαντικούς λόγους για τον οποίο εμείς δεν τολμήσαμε πράγματα, περιχαρακωθήκαμε στον
εαυτό μας, αναγκαστήκαμε να κλείσουμε την οικογένειά μας σε τείχη. Φταίνε
αυτοί εκεί, οι έξω, που κοιτάζουν και κρίνουν τα βήματά μας, τα λόγια και τις
θέσεις μας! Αυτό το σκεπτικό είναι μια πολύ ωραία παγίδα - ένα ψέμα - που ταλαιπωρεί τη ζωή
μας.
Συχνά νομίζουμε ότι υπεύθυνοι για μια
συγκεκριμένη στάση ζωής, ακόμη και για κάποια αποτυχία, είναι οι άλλοι. Οι γύρω μας καταλήγουν ένας από τους
σημαντικούς λόγους για τον οποίο εμείς δεν τολμήσαμε πράγματα, περιχαρακωθήκαμε στον
εαυτό μας, αναγκαστήκαμε να κλείσουμε την οικογένειά μας σε τείχη. Φταίνε
αυτοί εκεί, οι έξω, που κοιτάζουν και κρίνουν τα βήματά μας, τα λόγια και τις
θέσεις μας! Αυτό το σκεπτικό είναι μια πολύ ωραία παγίδα - ένα ψέμα - που ταλαιπωρεί τη ζωή
μας.
Να είστε σίγουροι ότι οι περισσότεροι
άνθρωποι υποφέρουν κυρίως από τις προσωπικές τους σκέψεις, παρά για το τι
λένε οι άλλοι. Για παράδειγμα, θέλω το σπίτι μου να έχει σειρά, γιατί με
ενοχλεί η ακαταστασία. Κι αν τύχει να
έρθει κανείς μια φορά που το σπίτι μου, ή εγώ, δεν είναι όπως θα ήθελα,
αμέσως σκέφτομαι ότι θα λέει: "Μπράβο! Είναι 11 η ώρα και τα πιάτα
είναι άπλυτα, δεν έχει κανονίσει για φαγητό και φοράει ακόμη τις πιτζάμες!" Πάει, καταστροφή... Αλλά αυτά είναι
τα δικά μου λόγια που "τα έχω βάλει" στο στόμα εκείνου που έτυχε να
με βρει έτσι. Πιθανόν ο άλλος να μην ενδιαφέρεται καθόλου για το πώς είμαι
σήμερα εγώ ή το σπίτι μου. Ο άλλος μπορεί να μην έχει καν βρει κάτι τρομερό σ'
αυτά που είδε. Ωστόσο, για μένα υπάρχουν πολλά "στραβά", ακόμη και
"μεμπτά", γιατί το δικό μου σύστημα θεώρησης δεν έχει πολλά περιθώρια
για ακαταστασία και ανακάτεμα.
Εξαιτίας μιας τέτοιας προσωπικής προβολής των σκέψεών μας
στους άλλους, πολλοί από ανάμεσά μας βαραίνουν χωρίς λόγο τη ζωή τους. Λένε:
"Κι αν η άλλη πει ότι είμαι πολύ συναισθηματικός και αναλυτικός και τα
παίρνω όλα τοις μετρητοίς;" " Κι αν ο άλλος πει ότι ως γυναίκα δεν ξέρω να
συμπεριφέρομαι στις κοινωνικές περιστάσεις;" "Κι αν κάποιοι πάρουν χαμπάρι
ότι δεν είμαι τόσο ικανός/ ικανή και έχω αρκετά τρωτά σημεία;"
Αλήθεια, ποιον ενδιαφέρει πραγματικά; Κατά βάθος κανέναν! Όμως οι περισσότεροι από μας έτσι σκεφτόμαστε και φοβόμαστε και οι ίδιοι την κριτική και την "αποκάλυψη"
των τρωτών σημείων μας - που ευτυχώς όλοι έχουμε -γιατί είμαστε άνθρωποι. Σε
τελική ανάλυση, κάποιους μπορεί να μην τους πειράζουν καθόλου αυτά που εσύ
ονομάζεις "κουσούρια". Αν τους ρωτήσεις, ίσως σου το πούνε. Ωστόσο,
μπορεί να ζεις παγιδευμένος στην ιδέα ότι οι άλλοι σε κρίνουν διαρκώς και
βλέπουν τα ελαττώματά σου. Aλλά αυτό δεν είναι και τόσο αληθινό, γιατί οι άλλοι
σκέφτονται περισσότερο πώς εσύ τους βλέπεις και τους κρίνεις...
Αν σκέφτεσαι συνεχώς αρνητικά για τον εαυτό
σου, αν δεν τον συγχωρείς όταν αστοχείς να είσαι πάντα όπως θα ήθελες, αν
βασανίζεσαι όταν βλέπεις τις ατέλειές σου, κι αν σε τρώει μέσα σου ότι σε
κρίνουν οι άλλοι, σκέψου μήπως έχεις δημιουργήσει άθελά σου ένα ουτοπικό, ή και
εγωιστικό οικοδόμημα. Γιατί η αλήθεια είναι ότι ο Χριστός μάς κάνει απλούς και ταπεινούς
ανθρώπους που μπορούμε να αποδεχόμαστε ότι δεν μπορούμε να τα κάνουμε όλα καλά.
Ο Χριστός μάς μαθαίνει να μην υψηλοφρονούμε, ούτε να μεγαλορρημονούμε. Κάποια στιγμή θα μπορούμε καλύτερα, αλλά για την ώρα αυτό μπορούμε. Τέλος, ο Χριστός μάς μαθαίνει ότι το μυαλό και το στόμα μας μπορεί να μας κάνουν
μεγαλύτερο κακό απ΄ όσο νομίζουμε. Τα λόγια μας έχουν τη δύναμη να πλάθουν τις
στάσεις μας και να οδηγούν τελικά τις κρίσεις και τις επιλογές μας. Ας προσέξουμε τι
σκεφτόμαστε εμείς και τι "κρεμάμε " επίσης στα χείλη άλλων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου