Το έργο του Θεού είναι πάνω απ’ όλα το έργο μέσα μας

« […] δικό του δημιούργημα είμαστε, καθώς κτιστήκαμε στον Ιησού Χριστό για καλά έργα, που ο Θεός προετοίμασε, για να περπατήσουμε μέσα σ' αυτά». Εφεσίους 2:10.

Είναι θαυμαστό ότι ο Θεός, αφού μας έσωσε με τη χάρη Του δια της θυσίας του Χριστού, έχει προετοιμάσει και έργα καλά, για τα οποία μας εξόπλισε, ώστε να περπατήσουμε σ’ αυτά. Ως πιστοί άνθρωποι έχουμε το δικό μας χαρακτήρα και τα δικά μας χαρίσματα με τα οποία υπηρετούμε.

Αυτό που έχει μεγάλη σημασία δεν είναι αν το έργο μας είναι μικρό ή μεγάλο, άγνωστο ή γνωστό, αποτυχημένο ή πετυχημένο. Το θέμα είναι ο τρόπος με τον οποίο εμπλεκόμαστε σ’ αυτό. Και αυτό γιατί πολλές φορές το έργο (ή και τα έργα μας) δε γίνονται με σωστά κίνητρα. Μπορεί να το κάνουμε γιατί κάτι πρέπει υποχρεωτικά να κάνουμε για να... Ίσως το επιτελούμε για να δείξουμε ότι δεν είμαστε αργοί και άκαρποι, ότι έχουμε ζήλο, ότι είμαστε παρόντες, επιτυχημένοι, λες και ο Θεός είναι ένας εργοδότης που μετρά τη χριστιανική μας ζωή και πρόοδο με το αν κάνουμε έργο/έργα και κατά πόσο αυτά είναι παραγωγικά.

Ο τρόπος που εμπλεκόμαστε σ’ ένα έργο φανερώνει αν μας νοιάζει περισσότερο το έργο ή οι άνθρωποι που καλούμαστε να υπηρετήσουμε. Αν μας νοιάζει το έργο, θα φέρουμε τους ανθρώπους στα μέτρα μας και θα χρησιμοποιήσουμε τις ικανότητες μας, ή και άλλους, για να πετύχει αυτό το έργο. Ακόμη κι αν μέσα εκεί πονέσουν ψυχές, συμβούν αδικίες, ενισχυθούν προσωποληψίες, καλλιεργηθούν υποκρισίες ή αταξίες και παραπέσουν οι πραγματικές ανάγκες. Αυτά δεν θα έχουν μεγάλη σημασία, εφόσον το έργο προχωράει.

Αντίθετα, αν μας νοιάζουν οι άνθρωποι, θα κοιτάξουμε πόσο βαθύ έργο μπορεί ο Θεός να κάνει μέσα στην καρδιά μας μέσα απ’ αυτό το έργο στο οποίο κληθήκαμε. Καθώς Τον αφήνουμε να μας αλλάζει σύμφωνα με την εικόνα Του, θα μπορεί το έργο ή τα έργα μας να αγγίζουν ανθρώπους και να δοξάζουν τον Θεό.

Θεωρώ ότι ελάχιστα νοιάζεται ο Θεός για το έργο ή τα έργα μου γενικότερα. Περισσότερο Τον ενδιαφέρει να δουλέψει τον Χριστό μέσα μου. Περισσότερο Τον νοιάζει να ξεριζώσει πράγματα από μέσα μου. Γιατί όσο ο εσωτερικός μου άνθρωπος θα αλλάζει, όσο θα φεύγει η εξυπνάδα, η αυταρέσκεια, η «καλή» μου κρίση, η κριτική, η ζήλια, η καχυποψία, το πείσμα, η έλλειψη ανοχής και συνεργασίας, η φυγοπονία να δώσω αυτά που έχουν πραγματικά ανάγκη οι ψυχές και όχι αυτά που έχει ανάγκη το έργο μου, τόσο πιο ευλογημένα θα είναι τα έργα που κάνω. Ο Χριστός ενδιαφέρθηκε για την ανάγκη του ανθρώπου και όχι για το έργο. Τόσο η ζωή όσο και ο θάνατός Του το απέδειξαν. Παρομοίως, ο Θεός μάς καλεί να περπατήσουμε σε έργα καλά, αλλά αυτά θα είναι πραγματικά καλά και ωφέλιμα στους άλλους όσο ο Θεός εργάζεται μέσα μας ενώ εμείς εργαζόμαστε τα έργα Του.