Όταν οι απαντήσεις οδηγούν αλλού

«Και αφού πέρασαν διαμέσου τής Φρυγίας και της γης τής Γαλατίας, επειδή εμποδίστηκαν από το Άγιο Πνεύμα να κηρύξουν τον λόγο στην Ασία, ήρθαν προς τη Μυσία, και προσπαθούσαν να πάνε προς τη Βιθυνία· όμως, δεν τους άφησε το Πνεύμα. Και αφού πέρασαν τη Μυσία, κατέβηκαν στην Τρωάδα». Πράξεις 16:6-8.

Τι συμβαίνει όταν η πραγματικότητα δεν συμβαδίζει με τα σχέδιά μας και τις επιθυμίες μας; Τι  κάνουμε όταν κάποιοι δρόμοι μας αρχίζουν να κλείνουν, παρά τις ευλογίες που δρέψαμε όσο καιρό περπατούσαμε σ’ αυτούς; Πώς αποφασίζουμε όταν δεν έχουμε ξεκάθαρες λύσεις;

Ο απόστολος Παύλος και οι συνεργάτες του αντιμετώπισαν ένα παρόμοιο «αδιέξοδο» όταν προσπάθησαν να συνεχίσουν τη διακονία του ευαγγελίου σε άλλες πόλεις της Ασίας. Έκαναν προσπάθειες να φτάσουν προς τη Μυσία και τη Βιθυνία. Ωστόσο, δεν τους άφησε το Άγιο Πνεύμα με διάφορα εμπόδια που έφερε. Έτσι, άρχισε να κλείνει ο δρόμος, με όλα τα σχέδια που είχαν στο μυαλό τους. Τελικά, κατέληξαν στην Τρωάδα, όπου ο Παύλος είδε ένα όραμα: ένας Μακεδόνας τον παρακαλούσε να περάσει στη Μακεδονία και να τους βοηθήσει. Το μήνυμα του Θεού ήταν ξεκάθαρο: έπρεπε να πάρουν άλλη κατεύθυνση και να ανοιχτούν σε άλλους  ανθρώπους, πράγμα που έκαναν αμέσως.

Τελικά, λύσεις υπάρχουν, ακόμη και όταν δεν γίνονται αντιληπτές εξαρχής. Ο Θεός έχει πάντοτε πολλά έτοιμα σχέδια, αλλά εμείς μπορεί να μη θέλουμε κάποιο, γιατί επιμένουμε στο εξής ένα που είχαμε φανταστεί ή ξέραμε. Ο απόστολος Παύλος φαίνεται ότι δεν είχε τέτοιες εμμονές και συνήθειες με τα σχέδιά του.  Αλλά ακόμη κι αν είχε δισταγμούς, ήταν πρόθυμος να δοκιμάσει άλλα πράγματα, όταν ο Θεός τού έκλεινε πόρτες και του έδινε νέες εμπνεύσεις.

Όταν η πραγματικότητα δεν συμβαδίζει με όσα σχεδιάζουμε, όταν συναντάμε εμπόδια, χρειάζεται να ζητάμε από τον Θεό διάκριση και σοφία για το αν πρέπει να επιμείνουμε ή να τροποποιήσουμε συμπεριφορές. Είναι η ώρα που πρέπει να περιμένουμε στην προσευχή και στην εκζήτηση του Θεού.

Καθώς προσευχόμαστε και μελετάμε τη Γραφή, θα φανεί κάποιος δρόμος που μπορεί να ήταν εντελώς έξω από τον χάρτη των σχεδίων μας. Ας  σκεφτούμε μήπως πρέπει να συμμετάσχουμε. Όταν ο Θεός μάς απαντά με τον «Μακεδόνα», είναι για να σκεφτούμε τη μετάβασή μας στη Μακεδονία, και όχι στη Μυσία ή τη Βιθυνία. Είναι η ώρα για να πάρουμε άλλες διαδρομές, και όχι να επιμένουμε στις παλιές κατευθύνσεις. Κριτική, φόβοι, συνήθειες, όνειρα θα είναι άδικο να μας κρατήσουν στο ίδιο σημείο, περιμένοντας τάχα ένα άλλο «όραμα», πιο συμβατό με το δικό μας σχέδιο. Το καλύτερο σχέδιο είναι πάντα το σχέδιο του Θεού και σ’ αυτό οδηγούμαστε πότε με ανοικτές πόρτες και πότε με κλειστές, πάντα όμως με κάποια συνάφεια με ό,τι συμβαίνει στην απτή πραγματικότητα και όχι στην πραγματικότητα του μυαλού μας μόνο.