Η δύναμη της θυσίας της ζωής Του, και της ζωής μας

«Ο Ιησούς, λοιπόν, είπε στον Πέτρο: Βάλε τη μάχαιρά σου στη θήκη». Ιωάννης 18:11.

Είμαστε πολλοί χριστιανοί που νιώθουμε άβολα, διότι δεν γιορτάζουμε το Πάσχα όπως είχαμε συνηθίσει. Ναι, πολύ λογικό αυτό! Αλλά είναι και κάποιοι πολύ θυμωμένοι που οι εκκλησίες είναι κλειστές. Νιώθουν ότι απειλείται  η χριστιανική πίστη και το θρησκευτικό τους συναίσθημα.

Στ’ αλήθεια απειλείται η πίστη σου και κινδυνεύει να σβήσει αν δεν γίνουν τα πράγματα με το τελετουργικό που ήξερες;  Μήπως, άραγε, διακυβεύεται η πίστη των αδελφών σου και αυτό σε θλίβει; Ή μήπως από κάποιο πείσμα ή πώς τολμούν να..., εφευρίσκεις ψεύτικες εχθρούς και επιστρατεύεις ψεύτικα επιχειρήματα και φόβους  στην προσπάθειά σου να προστατέψεις τον Χριστό, τους πιστούς και το ευαγγέλιό;

Ο Πέτρος δεν ήθελε  επ’ ουδενί ο αγαπημένος Του δάσκαλος να παραδοθεί στα χέρια των αμαρτωλών που ήρθαν να Τον συλλάβουν. Η παρόρμησή του τον έσπρωξε να δράσει: έβγαλε το μαχαίρι και έκοψε το αυτί του Μάλχου, του δούλου του αρχιερέως. Άλλη μια δύσκολη στιγμή μέσα στις πολλές για τον Κύριο στον κήπο της Γεθσημανή. Ο Χριστός γιάτρεψε το κακό θεραπεύοντας τον δούλο. Ταυτόχρονα,  επέπληξε τον Πέτρο, γιατί δεν υπήρχε λόγος να προκαλέσει ζημιά σε άλλους για χάρη Του. Δεν υπήρχε ανάγκη να Τον υπερασπίσει. Όλα ήταν κάτω από τον κυρίαρχο έλεγχο του Θεού, όπως και σήμερα, και μέχρι το τέλος της ιστορίας.   

Ο Χριστός θυσίασε τη ζωή Του για τη σωτηρία μας. Σταυρώθηκε για τις αμαρτίες μας, αναστήθηκε για τη δικαίωσή μας. Το σωτήριο έργο του Ιησού Χριστού συμπυκνωνόταν από την αρχή έως ο τέλος του στην ταπεινή και εθελούσια θυσία του δικού Του θελήματος , μέχρι την κορύφωσή της στον Γολγοθά.

Οι περισσότεροι μαθητές του Χριστού ήπιαν παρόμοιο ποτήρι θλίψεων και οδύνης, όπως ο Σωτήρας του τούς είχε προείπει. Ο Πέτρος ήπιε το δικό του πικρό ποτήρι. Ακόμη και ο θάνατος με τον οποίο πέθανε αποτύπωνε ότι η μόνη δύναμη που αγγίζει τους ανθρώπους, που εμπνέει την πίστη τους, που τους δίνει το παράδειγμα, που, εν ολίγοις, αρέσει στον Θεό, είναι η καθημερινή υποταγή και θυσία του εαυτού μας. Είναι μια θυσία από αγάπη στον Σωτήρα μας. Είναι μια θυσία ταπεινή, χωρίς κομπασμούς, χωρίς συναισθηματικούς εκβιασμούς και αμφισβητήσεις, χωρίς απειλή ή επιβολή. Είναι μια θυσία που γίνεται όταν πρέπει να γίνει, όπως ακριβώς συνέβη και με τον Χριστό. Δεν είναι μια θυσία επίδειξης δυνάμεως και μεγαλείου σε ώρες που τίποτα το ουσιαστικό δεν διακυβεύεται, παρά τα σχέδιά μας και οι συνήθειές μας.

(Φωτογραφία: Η Σύλληψη του Ιησού, Duccio di Buoninsegna, 1311, Καθεδρικός Ναός Σιέννας)