Ποιο είναι το νόημα της ζωή μας; Προσωπικές σκέψεις εν μέσω πανδημίας.

 

Αν είσαι χριστιανός, θα έχεις αναρωτηθεί ποιο είναι το νόημα, το κέντρο της ζωής σου. Ο Χριστός θα πεις, αλλά ποια «έκδοση», συγχωρέστε με για τη λέξη, του Χριστού ακριβώς; Ο Χριστός της εκκλησίας και των κηρυγμάτων; Ο Χριστός τού έργου; Ο Χριστός της διακονίας, του ευαγγελισμού και των δράσεων; Ο Χριστός της χριστιανικής παρέας; Μήπως ο Χριστός «άλλοθι» στη δική μου ανάγκη για ύπαρξη, για κίνηση, για γέμισμα του χρόνου, για επαφή, για περιεχόμενο ζωής ;

Ή, άραγε, ο Χριστός με τον οποίο έχω καθημερινή σχέση, στην παρουσία του οποίου μπορώ να χαίρομαι και να ησυχάζω; Ο Χριστός τον οποίο μπορώ να εμπιστεύομαι, με τον οποίο η ζωή μου έχει νόημα, ακόμη και όταν τις αφαιρεθούν οι συνθήκες εκείνες που δίνουν νόημα.

Θέλω να θυμίσω ότι ο Χριστός, πριν αρχίσει την άκρως δραστήρια και γεμάτη αγάπη διακονία Του, πέρασε από τους πειρασμούς της ερήμου. Η ζωή Του είχε νόημα ακόμη και στην έρημο, ολομόναχος μέσα στη στέρηση. Η ζωή Του είχε «έργο» ακόμη και στην απραξία! Η στάση Του ήταν υποταγή στο θέλημα του Πατέρα που επέτρεψε μια περίοδο σιωπής, μια έλλειψη κίνησης και μέσα σ’ αυτό τα διάφορα πρόσωπα του πειρασμού. Γιατί; Επειδή κατά τη διάρκεια της επίγειας πορείας Του, ο Κύριος έδινε πρώτα σημασία στη σχέση Του με τον Πατέρα και έπειτα στις ανάγκες Του ή τις ανάγκες των ανθρώπων. Ο Χριστός δεν φοβήθηκε ποτέ τη μοναξιά, την ώρα της απομόνωσης, την έλλειψη δράσης. Το έδειξε απόλυτα την ώρα του σταυρού! Αν και είπε: «Εγώ πρέπει να εργάζομαι τα έργα εκείνου που με απέστειλε, όσο είναι ημέρα, έρχεται νύχτα, οπότε κανένας δεν μπορεί να εργάζεται» (Ιωάννης 9:4), δεν κινήθηκε, ωστόσο, με το credo μερικών χριστιανών του σήμερα «Τίποτα δεν μας σταματά», το οποίο μπορεί να υποκρύπτει εν μέρει μια προσωπική αδυναμία για παύση, αναστολή, απόσυρση.

Όταν βλέπω άτομα που δεν συνεχίζουν την προσφορά στο έργο του Θεού αθόρυβα και σεμνά, αλλά διατρανώνουν το «χριστιανικό» θάρρος τους, άτομα που εκφράζονται προκλητικά, προσβλητικά και περιφρονητικά για ό,τι συμβαίνει γύρω μας ενώ ταυτόχρονα προσεύχονται ο Θεός να επέμβει στο «χάος», που στο κάτω-κάτω ο κυρίαρχος Θεός επέτρεψε, νιώθω ότι είναι ακόμη «ζωντανοί» και έχουν δρόμο για ν’ αγκαλιάσουν τον σταυρό του Χριστού, ώστε να μπορούν να ελκύουν με τη ζωή τους σ' Αυτόν.