Οι τυφλοί με τους τυφλούς, οι καλά με τους καλά;

 

Νομίζω ότι οι περισσότεροι κατανοούμε ότι η ζωή ταιριάζει, ως επί τω πλείστον, τους όμοιους: Οι δυνατοί με τους δυνατούς, οι όμορφοι με τους όμορφους, οι επιτυχημένοι και οι πλούσιοι με τους πλούσιους. Από την άλλη, οι δευτεροκλασάτοι με τους δευτοροκλασάτους, αν το συνοψίσουμε στη μοντέρνα γλώσσα. Οι πονεμένοι με τους πονεμένους, οι αποτυχημένοι με τους αποτυχημένους, οι άρρωστοι με τους αρρώστους και ούτω καθεξής.

Φυσικά, όλοι θα ομολογήσουμε ότι ταιριάζουμε καλύτερα με άτομα που μοιραζόμαστε κοινούς στόχους και ενδιαφέροντα, έχουμε κοινό υπόβαθρο ή κοινές εμπειρίες. Αυτό είναι ένα μέρος της εξήγησης τού γιατί προτιμάμε να συναναστρεφόμαστε με άτομα που μας μοιάζουν.  Αυτό, άραγε, μας δικαιώνει στα μάτια του Θεού; Οι ορθές εξηγήσεις σβήνουν το χρέος μας να υπηρετούμε όπως ο Χριστός μάς υπηρέτησε;

Θέλει χρόνο και ενσυναίσθηση, θέλει «να κατέβεις», να χαλάσεις κάποτε τη δική σου τη χαρά για να ακούσεις και να στηρίξεις κάποιον με τον οποίο δεν μοιράζεσαι πολλά κοινά. Ταυτόχρονα, αν είσαι από την άλλη κατηγορία, θέλει προσπάθεια, υπομονή, δύναμη και πλατιά καρδιά, ώστε να μη βλέπεις τον «τυχερό», τον «ευλογημένο», με πίκρα και καχυποψία. Τις περισσότερες, όμως, φορές είναι η πρώτη κατηγορία που απορρίπτει τηδεύτερη, δυστυχώς.

Πικρή επιβεβαίωση : «Και ενώ έβγαιναν από την Ιεριχώ, τον ακολούθησε ένα μεγάλο πλήθος. Και ξάφνου, δύο τυφλοί καθισμένοι κοντά στον δρόμο, όταν άκουσαν ότι περνάει ο Ιησούς, έκραξαν, λέγοντας: Ελέησέ μας, Κύριε, γιε τού Δαβίδ. Και το πλήθος τούς επέπληξε για να σωπάσουν· αλλά, εκείνοι έκραζαν πιο δυνατά, λέγοντας: Ελέησέ μας, Κύριε, γιε τού Δαβίδ […] Και ο Ιησούς, επειδή τους σπλαχνίστηκε, άγγιξε τα μάτια τους· κι αμέσως τα μάτια τους ξαναείδαν, και τον ακολούθησαν». Ματθαίος 20:29-31,34.

Μελετώντας την Καινή Διαθήκη βρίσκουμε ομάδες που στους μεν δεν χωρούσαν οι δε. Η ίδια ανθρώπινη τάξη πραγμάτων, με τις παραλλαγές κάθε εποχής, ισχύει έως σήμερα. Οι τελώνες με τους τελώνες, οι τυφλοί με τους τυφλούς, οι φτωχοί με τους φτωχούς, οι λεπροί με τους λεπρούς, οι Φαρισαίοι και οι νομοδιδάσκαλοι με τους ομοίους τους, η ελίτ με την ελίτ.… Και ο Ιησούς Χριστός, με την τέλεια αγάπη, την έλλειψη προσωποληψίας και την ταύτισή Του με τη μοίρα του καθενός πλάσματός Του, με όλους και για όλους όσους Τον ζητούσαν.

Ας σκεφτούμε πάλι τους δύο τυφλούς που κάθονταν στο δρόμο. Η μιζέρια και η αναπηρία τούς ένωσε, ενώ κανένα χέρι από το πλήθος δεν απλώθηκε προς το μέρος τους. Αντίθετα, τους επέπλητταν να σταματήσουν. Όμως, εμείς, δεν είμαστε οι χριστιανοί του πλήθους. Ακολουθούμε το παράδειγμα του Χριστού. Και αυτό το Πάσχα, αν και δύσκολο, θα το φανερώσουμε, διότι η αγάπη βρίσκει πάντα δρόμο τόσο με τον όμοιο όσο και με τον διαφορετικό.