Κύριε, γιατί άργησες τόσο;

 

Αν επιτρεπόταν ν’ αλλάξουμε λίγο τα λόγια της Μάρθας και της Μαρίας, όταν ο Χριστός ήρθε στο σπίτι τους στη Βηθανία και ο Λάζαρος ήταν νεκρός και θαμμένος εδώ και 4 μέρες, θα λέγαμε μάλλον: «Κύριε, γιατί άργησες τόσο;»

Οι αδελφές δεν ζήτησαν φυσικά αυτού του είδους τις εξηγήσεις που εμείς, οι κάπως θαρραλέοι χριστιανοί, απευθύνουμε στον Κύριο όταν αργεί ή δεν απαντά στις εκκλήσεις μας. Η μόνη υπόνοια ερωτηματικού που εκφράστηκε από τα στόματα των δύο γυναικών ήταν εκείνο το : «Κύριε, αν ήσουν εδώ, δεν θα πέθαινε ο αδελφός μου»  (Ιωάννης 11:21 & 32). Μοιάζει σαν ταπεινό παράπονο ή σαν σεμνή αποδοχή ενός τελεσίδικου γεγονότος.

Τι νόημα έχει να λέμε: Κύριε, γιατί άργησες (ή αργείς); Αν είχες ενεργήσει νωρίτερα, αν είχες κάνει αυτό ή το άλλο, τα πράγματα δεν θα είχαν πάρει τέτοια τροπή. Αν είχες έγκαιρα πει τον δικό Σου λόγο, η εξέλιξη θα ήταν εντελώς διαφορετική….

Δεν έχουμε για όλα τα γεγονότα της ζωής εξηγήσεις. Ωστόσο, μια απάντηση πρέπει πάντα να βρίσκει δρόμο μέσα μας, όταν αγαπάμε πραγματικά τον Θεό, Τον υπακούμε και επιθυμούμε να κάνουμε το θέλημά Του. Η απάντηση είναι η πίστη. Η πίστη είναι η μόνη οδός που επιτρέπει στον Θεό να ενεργήσει μέσα μας και γύρω μας το αγαθό σχέδιό Του. Αν ο Κύριος Ιησούς Χριστός αγαπούσε τον Λάζαρο και τις αδελφές του και η καθυστέρησή Του είχε πολλαπλό στόχο- να φανερώσει στα μάτια όλων ότι αυτός είναι η ανάσταση και η ζωή (Ιωάννης11:25), να δοξαστεί το όνομα του Θεού (11:4), ν’ αυξηθεί η πίστη των δικών Του και να σωθούν ψυχές (11:15, 45)-, τότε κάποιο στόχο έχει η αργοπορία Του στη ζωή εκείνων που ο Χριστός αγαπά και Τον αγαπούν, ανεξάρτητα από τις θλιβερές συνθήκες που βιώνουν.

Δύσκολα θα βρεθεί άλλος δρόμος, γιατί μόνο η αγάπη του Χριστού για μας και η πίστη και η αγάπη μας στον Χριστό δημιουργούν όλον εκείνο τον χώρο που ο Κύριος χρειάζεται για να ξεδιπλώσει την καλοσύνη και τη σοφία Του, πραγματοποιώντας τα τέλεια σχέδιά Του.