Και όταν εν γνώσει μας την πατάμε;

 

Δεν ξέρω αν έχετε πάθει ζημιά από αφέλεια ή από καλή προαίρεση. Ίσως να σκέφτεστε ακόμη χειρότερα: ό,τι πάθατε, το πάθατε εν γνώσει σας! Θα μοιραστώ μαζί μας μια εμπειρία, μπορεί και εσείς να πάρετε το θάρρος να σχολιάσετε μια δική σας. Έτσι, ίσως βοηθηθούν άλλοι για το τι μπορεί να συμβεί όταν την πατάμε εν γνώσει μας, έχοντας παραβιάσει αρχές δικαιοσύνης και αλήθειας, ενώπιον του Θεού αλλά και του νόμου.

Ήταν τέτοια εποχή, περίοδος πανεπιστημιακών εξετάσεων. Ήμουν από τις καλύτερες φοιτήτριες, η πρώτη όπως αποδείχτηκε, αλλά αυτό συνέβαινε εντελώς κατά λάθος. Δεν ήταν αυτός ο στόχος μου όταν διάβαζα, αλλά είχα μια αθεράπευτη τάση για μάθηση. Φίλοι μου ήταν πολλοί δυνατοί φοιτητές που συνήθιζαν στην εξεταστική περίοδο να κάθονται γύρω μου σαν τις μέλισσες. Οι περισσότεροι δεν με είχαν καθόλου ανάγκη, γιατί ήταν άριστοι. Ωστόσο, με ρωτούσαν, επιβεβαίωναν και επέκτειναν το δικό τους άριστα.

Κάποια φορά, με το πέρας ενός εξεταζόμενου μαθήματος, μια φίλη μου με τον αρραβωνιαστικό της με περίμεναν να πάμε για φαγητό. Έλεγα ότι είχα αγχωθεί να γράψω, γιατί μια άριστη φοιτήτρια, φίλη μου, με είχε καθυστερήσει ρωτώντας διαρκώς. «Καλά, της λες; με επέπληξε η φίλη μου. Δεν είναι ηθικό, ούτε δίκιο. Είναι μια μορφή εξαπάτησης του καθηγητή. –Μα, είναι άριστη, απάντησα και ίσως ψυχαναγκαστική! -Μην της, λες, δεν είναι τίμιο»!

Φυσικά, δεν έδωσα σημασία. Το πράγμα συνεχίστηκε μέχρι που βρήκα τον δάσκαλό μου. Ήταν έγκυος και είχε έρθει στο μήνα της να γράψει ιστορία της τέχνης και της μουσικής με βιβλία ανοικτά. Απελπισμένη, γραπώθηκε σχεδόν από πίσω μου. Η χειρότερη εξέταση μαθήματος που έχω βιώσει. Ο χρόνος να τρέχει και να θέλει να της πω πού, ποιος, σε πια σελίδα, ενώ οι άλλοι επιτηρητές ψιθύριζαν στην καθηγήτριά μας να επέμβει. Η καθηγήτρια χαμογελούσε και δεν έλεγε τίποτα… Τη λυπάται, σκέφτηκα, έγκυος βλέπεις.

Όταν βγήκαν οι βαθμολογίες με πήρε να μάθει τι είχα γράψει. «9,5 της λέω. -Εγώ 10, μου λέει! – Τότε, γιατί με τρέλανες, αφού τα ήξερες τόσο καλά;» Είναι σίγουρο ότι ήξερε πολλά, αλλά δεν άξιζε το 10. Νιώθοντας αδικημένη, μίλησα με την καθηγήτρια. Της είχε βάλει όντως 10. Εντούτοις, όλοι ξέραμε ότι δεν το άξιζε το 10, όπως και εγώ. Θύμισα στην καθηγήτρια ότι είχε δει τη διαδικασία και ήξερε ότι της έλεγα, γιατί με ενοχλούσε. «Γιατί της λέγατε; Ποιος σας είπε να της πείτε; Ποιος έχει την ευθύνη;» Τελεία. Το μάθημα ελήφθη.

Όταν από λύπηση, από ντροπή, από αφέλεια, από ανόητη καλοσύνη μάς αδικούν και το δεχόμαστε, έχουμε την ευθύνη. Όταν εμείς οι ίδιοι παραβιάζουμε την τιμιότητα και την κρίση, όταν παραμορφώνουμε την αλήθεια και σιωπάμε ακόμη και μπροστά στην ατομική μας δικαιοσύνη ή την προσωπική αξία, γινόμαστε μέρος της αδικίας, και δεν φταίνε ούτε οι άλλοι ούτε ο Θεός για τα αποτελέσματα.

«Ο ασεβής εργάζεται ψεύτικο έργο· σ' εκείνον, όμως, που σπέρνει δικαιοσύνη, θα υπάρχει σίγουρος μισθός». Παροιμίες 11:18.