Υπερφόρτωση δικτύου

"Εκείνο δε που έπεσε στα αγκάθια, αυτοί είναι εκείνοι που άκουσαν, και από μέριμνες και πλούτο και ηδονές τής ζωής, πηγαίνουν, και συμπνίγονται, και δεν φτάνουν στον καρπό". Λουκάς 8:14.

Μα τι έχει συμβεί και η λέξη " υπερφορτωμένο πρόγραμμα", "τρέξιμο" ή "δεν έχω χρόνο" μονοπωλεί τις συζητήσεις μας και ορίζει την τρέχουσα πραγματικότητα; Με τις ποικίλες αναγκαίες υποχρεώσεις και δραστηριότητες της ζωής, με το κινητό τηλέφωνο κολλημένο στο αυτί, με τον υπολογιστή ανοιχτό για διάφορους λόγους, και τέλος με την ενασχόληση με πράγματα κάποιες φορές ανούσια, δεν είναι περίεργο που έχουμε "υπερφόρτωση δικτύου", ψυχής και σώματος. 

Και φυσικά, όλα είναι απαραίτητα - το έχουμε σχεδόν πιστέψει - και δεν μπορούμε να κάνουμε διαφορετικά έτσι όπως έγινε η ζωή. Διαρκώς "συνδεδεμένοι" σε κάθε είδους απασχόληση, απαραίτητη, χρήσιμη, αλλά και άχρηστη, εξαντλούμε ανεπιστρεπτί την υγεία και τον χρόνο μας, ενώ την ίδια στιγμή περνάμε δίπλα από ό,τι το ουσιαστικό και το πολύτιμο, το οποίο μας διαφεύγει.

Νομίζω ότι έχουμε ανάγκη να ξανασκεφτούμε πάνω στις προτεραιότητες και το νόημα της ζωής. Χαμένοι μέσα σε έναν κυκεώνα από "πρέπει"  και "θέλω" μιας εποχής που κυριαρχείται απόλυτα από την  επιθυμία της σάρκας, την επιθυμία των ματιών και την αλαζονεία τού βίου (Α' Ιωάννη 2:16), αφήνουμε ως χριστιανοί τους εαυτούς μας να παρασύρονται άλλοτε σε μια επικίνδυνη υπερδραστηριότητα και άλλοτε σε βαθιά αδιαφορία, βλάπτοντας σοβαρά την πνευματική μας ισορροπία. 

Δεν μιλώ μόνο για τις σχέσεις μας με τους άλλους, είτε είναι μέλη της οικογένειάς μας είτε φίλοι μας, ή και απλοί συνάνθρωποι. Ούτε μιλώ για το ότι μπορεί να βρισκόμαστε μαζί, αλλά να μην επικοινωνούμε, ούτε να καταλαβαινόμαστε. Απορροφημένοι μέσα στον μικρόκοσμό μας, στις έγνοιες ή τα θέλω μας, η "υπερφόρτωση του προσωπικού μας δικτύου" κάνει στην άκρη ακόμη και τον ίδιο τον Κύριο. Και αυτό είναι το ουσιαστικό σημείο της υπόθεσης. Όταν κυριαρχούμαστε όλο και περισσότερο από την αγάπη μας για τον Θεό, είναι δύσκολο να διαθέτουμε άστοχα τον χρόνο μας, να γεμίζουμε με ανούσιες επιθυμίες ή να βλέπουμε τους άλλους με μάτια εγωιστικά. Μια σωστή σχέση με τον Κύριο διαμορφώνει αλλιώς τις αξίες και τις προτεραιότητες της ζωής μας.