Κακή επιτάχυνση

"Μη βιάζεσαι με το στόμα σου, και η καρδιά σου ας μη επιταχύνει να προφέρει κάποιον λόγο μπροστά στον Θεό· επειδή, ο Θεός είναι στον ουρανό, ενώ εσύ είσαι στη γη· γι' αυτό, τα λόγια σου ας είναι λίγα". Εκκλησιαστής 5:2.

Σαν παιδιά, αν μιλούσαμε πολύ στο σπίτι ή στο σχολείο, θυμάμαι ότι οι μεγαλύτεροι μας συμβούλευαν να βάλουμε φερμουάρ στο στόμα μας, μήπως και το κρατήσουμε κλειστό για λίγη ώρα. Φυσικά ο λόγος δεν ήταν μόνο γιατί  μιλούσαμε πολύ αλλά  μάλλον γιατί αυτά που λέγαμε ήταν άλλοτε ανοησίες και άλλοτε ειπωμένα σε λάθος στιγμές.

Έχω "μακαρίσει" εκείνο το περίφημο φερμουάρ πολλές φορές στην επικοινωνία μου με τον Θεό.΄Οπως τα παιδιά, που νομίζουν ότι λένε σπουδαία πράγματα παρουσία των μεγάλων, ή δίνουν σημαντικές υποσχέσεις μέσα από τα μικρά στόματά τους, έτσι και εγώ. Έχω μιλήσει γρήγορα και άστοχα στον Κύριο. Οι πνευματικές μου επιθυμίες, οι κρίσεις μου, οι υποσχέσεις μου, ήταν συχνά απόρροια γνήσιου ζήλου, αλλά και παρόρμησης και άγνοιας των επιπτώσεων των λόγων μου. Όταν ο Θεός έφερε τις συνθήκες - γιατί τα λόγια μας είναι κάποιες φορές, χωρίς να το αντιλαμβανόμαστε, "θυσία αφρόνων" (Εκκλησιαστής 5:1) - , συνειδητοποίησα πόσο καλύτερα θα ήταν αν είχα μιλήσει λιγότερο,  ή και καθόλου,  τόσο στις κρίσεις μου αναφορικά με τους άλλους όσο και με τον εαυτό μου.

Ο Λόγος του Θεού θυμίζει ότι  η φωνή του άφρονα έρχεται μέσα στην πληθώρα των λόγων (Εκκλησιαστής 5:3). Και όμως, πόσο συχνά δεν στεκόμαστε μπροστά στον Θεό νομίζοντας ότι είμαστε σπουδαίοι ή ίσοι και αρχίζουμε να Τον επιπλήττουμε,  να κρίνουμε, ή να Του υποσχόμαστε μεγάλα πράγματα, χωρίς να συναισθανόμαστε ότι πράττουμε άσκημα. 

Καθώς περνούν τα χρόνια καταλαβαίνω ότι όσο περισσότερο σκέφτομαι και μετρώ τα λόγια μου πριν μιλήσω στον Θεό, όσο περισσότερο βρίσκομαι στην παρουσία Του για να ακούσω τι έχει να μου πει, τόσο πιο σωστή και ευχάριστη είναι η επικοινωνία μου μαζί Του. Και ακόμη πιο ευχάριστη η ζωή μου.