Μήπως Αυτός είναι η αιτία;

"Εγώ είμαι ο Κύριος, και δεν υπάρχει άλλος· Θεός εκτός από μένα δεν υπάρχει· εγώ σε περίζωσα, αν και δεν με γνώρισες". Ησαΐας 45:5.

 Πριν από λίγους μήνες γράφτηκα σε ένα καινούργιο γυμναστήριο και παρακολουθούσα διάφορα ομαδικά προγράμματα. Στο μάθημα του αερόμπικ όμως δεν τα πήγαινα πολύ καλά. Ήμουν καινούργια, μπέρδευα τα βήματα και έστριβα ανάποδα, γεγονός που άρχισε να με απογοητεύει. Οι υπόλοιποι τα κατάφερναν μια χαρά, παλιοί όντες, και συχνά είχα την αίσθηση ότι με κοιτούσαν με κατανόηση και απορία. Κάποια φορά ο γυμναστής, βλέποντας ότι ήμουν πάντα στην τελευταία σειρά και ότι ούτε έβλεπα καλά ούτε άκουγα τι έλεγε, ήρθε δίπλα μου και συνέχισε το μάθημα. Και ξαφνικά, όλοι αυτοί που τα έκαναν σχεδόν τέλεια, άρχισαν να κάνουν  λάθη, να στρίβουν άλλος εδώ και άλλος εκεί, ενώ εγώ βρέθηκα, χωρίς να ξέρω πώς, να τα πηγαίνω πολύ καλά. Συμπέρασμα; Δεν είναι και λίγο να έχεις τον δάσκαλο δίπλα σου.

 Το ίδιο συμβαίνει και στη χριστιανική ζωή. Κοιτάζουμε άλλους χριστιανούς, όταν τα θαλασσώνουν, με τυπική κατανόηση και απορία, γιατί συχνά νομίζουμε ότι πίσω από την καλή πνευματική μας κατάσταση υπάρχει, φυσικά, ο Κύριος, αλλά έχουμε εξίσου συμβάλλει στην πνευματική μας πρόοδο. Θεωρούμε ότι τα κάνουμε καλά, γιατί είμαστε ικανότεροι από τους άλλους, ίσως πιο πρόθυμοι και υπάκουοι.

Δεν αρνούμαι καθόλου την ανθρώπινη συνεργασία στο έργο που κάνει ο Θεός στις καρδιές μας. Χωρίς τη δική μας θέληση και συγκατάθεση, ο Κύριος δεν θα μπορούσε να κάνει πολλά πράγματα, όσο κι αν το επιθυμούσε. Ωστόσο, συνειδητοποιώ  όλο και περισσότερο ότι η χάρη του Θεού είναι τόσο μεγάλη που ξεπερνά κατά πολύ την υπακοή μου, την παραχώρησή μου και την όποια προσπάθειά μου. 

Ξέρετε πότε θα καταλάβουμε τι πραγματικά αξίζουμε; Όταν ο Θεός αποσυρθεί λίγο από δίπλα μας και μας αφήσει εντελώς μόνους μας να συνεχίσουμε. Τότε θα αντιληφθούμε πόσο λίγα πράγματα ήταν δικά μας. 

 Ας σκεφτούμε την ακούραστη επιμονή του Θεού, την ενίσχυση, τη συγχώρεσή Του στη ζωή μας. Τις δυνάμεις και τα χαρίσματα που μας έδωσε. Τις ανοιχτές πόρτες που κράτησε για μας. Ας θυμηθούμε την κάλυψη των λαθών μας, τις γκάφες από τις οποίες μας πρόλαβε, και πόσα ακόμη που πιθανόν να αγνοούμε, και τότε θα είναι σχεδόν αδύνατον να καυχηθούμε για κάτι δικό μας .