"Και πολύ πρωί, την πρώτη ημέρα τής εβδομάδας, έρχονται στον τάφο, όταν ανέτειλε ο ήλιος". Μάρκος 16:2.
Στους καθημερινούς ρυθμούς της ζωής, όλα τα πρωινά δεν είναι ίδια. Μπορεί να ξυπνήσεις και να μη θέλεις να σηκωθείς από το κρεβάτι, από κούραση ή στενοχώρια. Μπορεί να ξυπνήσεις και η ημέρα σου να είναι μια υπόσχεση χαράς και καινούργιου ξεκινήματος.
Υπήρξε, ωστόσο, ένα πρωινό που συνδύασε μια μεγάλη θλίψη με μια ανείπωτη χαρά. Είναι το ίδιο εκείνο πρωινό που στην ανθρώπινη ιστορία δεν έμοιαζε με κανένα άλλο.
Όταν οι γυναίκες που γνώριζαν τον Ιησού έφτασαν πρωί στον τάφο Του για να Τον αλείψουν με αρώματα, το πένθος και η βαθιά απογοήτευση οδηγούσε τα βήματά τους. Ο Χριστός είχε σταυρωθεί, τα πάντα είχαν τελειώσει. Η ανάμνηση και κάποια συναισθήματα αγάπης τις έφεραν μέχρι τον τάφο.
Όταν έφτασαν, η πέτρα ήταν αποκυλισμένη. Το μνήμα ήταν άδειο. Ένας άγγελος τούς είπε ότι ο Χριστός είχε αναστηθεί. Και η έκπληξή τους μεγάλωσε όταν ο Ιησούς, συναντώντας τες μέσα στην απορία τους τούς είπε : "Χαίρετε... Μη φοβάστε" (Ματθαίος 28:9-10).
Η Ανάσταση του Χριστού κάνει όλα τα πρωινά μας να είναι αναστάσιμα. Ο Χριστός είναι το μόνο πρόσωπο που μπορεί με έναν Του λόγο να φωτίσει μια θλιβερή μέρα, γιατί έρχεται να μας συναντήσει και μας δώσει ελπίδα και θάρρος.
Ο Χριστός είναι πάλι εκείνο το πρόσωπο που συναντάμε στη χαρά μας, και η ευτυχία μας παίρνει νόημα και έχει αξία, γιατί Αυτός τους δίνει εντελώς διαφορετική προοπτική.
Η Ανάσταση του Χριστού σημαίνει πολύ περισσότερα απ' όλα αυτά. Σημαίνει ότι θα υπάρξει μια μέρα που θα αναστηθούμε κι εμείς. Όταν έρθει η ώρα να πετάξουμε από τη ζωή, θα ζήσουμε τη δική μας ανάσταση που θα μας φέρει στην αιωνιότητα και κοντά στο πρόσωπο που μας αγάπησε και αγαπήσαμε σ' αυτήν τη ζωή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου