Θαυμαστός Θεός

« […] Εσύ, που με υψώνεις από τις πύλες τού θανάτου, για να διηγηθώ όλους τούς επαίνους σου, στις πύλες τής θυγατέρας Σιών». Ψαλμός 9:13

Η ζωή που διασχίζουμε  δεν είναι πάντα όμορφη. Και ποιος δεν έχει να πει για εκείνες τις μέρες, τα χρόνια ίσως, που η ζωή του δεν ήταν παράδεισος. Ποιος δεν θυμάται όνειρά του που δεν έγιναν ποτέ πραγματικότητα. Κάποιες φορές  αισθανθήκαμε άδειοι. Άλλοτε προδομένοι από άτομα που δεν περιμέναμε. Κάποτε βρεθήκαμε μόνοι στον αγώνα μας. Διότι στη ζωή υπάρχουν στιγμές που τα πάντα μπορεί να γίνουν σκόνη μέσα σε μια στιγμή: ένα διαζύγιο, μια δύσκολη ασθένεια, απώλεια μιας ολόκληρης περιουσίας, ένας θάνατος.

Υπάρχουν εκφράσεις που ακούγονται από τα ανθρώπινα στόματα τέτοιες απελπισμένες ώρες. «Έσβησαν όλα», «Δεν με νοιάζει τίποτα πια»,  «Για μένα,  η ζωή  έκλεισε», και αυτό γιατί κάποιες συγκεκριμένες ελπίδες πέθαναν. Και οι νεκρές ελπίδες ανήκουν σε "νεκρούς" ανθρώπους.

 Όμως, ο Θεός είναι  ζωντανός Θεός και εμείς ζούμε μαζί Του. Όποιες κι αν είναι οι συνθήκες, όσο βαθιές κι αν είναι οι πληγές, όσο μεγάλα τα αδιέξοδα, ο Θεός  ανασταίνει «νεκρούς» ανθρώπους. Μπορούμε ν’ ακουμπήσουμε πάνω Του, όταν αισθανόμαστε ότι η ζωή  μας έχασε πια το νόημα της, ή όταν νομίζουμε ότι τίποτα δεν μπορεί να της ξαναδώσει ελπίδα.

Υπάρχει πάντα ο Κύριος για να κάνει αυτό που εμείς δεν μπορούμε. Μπορεί να μας βγάλει από το λάκκο της θλίψης και της ταλαιπωρίας. Μπορεί να  μας αναστήσει από έναν προσωπικό θάνατο. Όχι να μας ακούσει, να μας καταλάβει, αλλά μετά να μην κάνει τίποτα. Ο Θεός κάνει τα πάντα τέλεια και ολόκληρα. Και επειδή έχει απόλυτη εξουσία, και επειδή μας αγαπάει, μπορεί να μας υψώσει από τις πύλες του δικού μας θανάτου.  Όταν ο Κύριος μάς βγάζει από τις θλίψεις μας, μας μεταφέρει στις "πύλες της δοξολογίας".  Γιατί ο Θεός έχει και ανοικτές πόρτες στη ζωή μας, πόρτες που οδηγούν στη χαρά και την ευρυχωρία.

 «Ο Θεός  ελευθερώνει του δέσμιους» (Ψαλμός 146:7). Πολύ περισσότερο, ο Θεός  «βγάζει τους δέσμιους σε αφθονία» (Ψαλμός 68:13).  Όταν μια κουρασμένη ψυχή Τού φωνάζει: «Ελέησέ με, Κύριε· δες τη θλίψη μου» (Ψαλμός 9:12), ο Κύριος θα ανταποκριθεί. Ποτέ στη ζωή μου, σε πραγματικά δύσκολες ώρες που αντιμετώπισα, ο Κύριος δεν ξέχασε να με ελευθερώσει. Μπορεί να άργησε,  αλλά δεν ξέχασε.

Ο Θεός δεν είναι ανάλγητος. «Αυτός γνωρίζει την πλάση μας, θυμάται ότι είμαστε χώμα» (Ψαλμός 103: 14). Υπάρχει πάντα μια συγκεκριμένη ώρα που απλώνει το χέρι Του και  μας βγάζει από την ταλαιπωρία, οδηγώντας μας σε έδαφος ανάπαυσης. Εκεί μπορούμε με χαρά να διηγούμαστε πόσο πολλά έκανε ο Θεός για μας. Και καθώς θυμόμαστε, τον δοξολογούμε. Αυτός ήταν, είναι και θα είναι πάντα θαυμαστός Θεός.