Λόγοι που κάνουν την ταλαιπωρία ευεργετική

«Πριν ταλαιπωρηθώ, εγώ πλανιόμουν· τώρα, όμως, φύλαξα τον λόγο σου […]  Καλό έγινε σε μένα ότι ταλαιπωρήθηκα, για να μάθω τα διατάγματά σου». Ψαλμός 119:67, 71.

Ταλαιπωρία, και μόνο η λέξη μάς απωθεί. Ταλαιπωρία σημαίνει κούραση και βάσανα. Κάποιες φορές είμαστε εμείς η αιτία γι' αυτά. Κανείς δεν ξεφεύγει από τον κανόνα: μικρότεροι και μεγαλύτεροι έχουμε υποστεί τις συνέπειες της ανοησίας ή της ανυπακοής μας. Ιδιαίτερα όμως στα πράγματα του Θεού, αυτά δημιουργούν εμπόδια και λυπηρές συνέπειες στα σχέδιά Του. Ανοησία και ανυπακοή σημαίνει ταλαιπωρία, χάσιμο χρόνου και συναισθηματική σπατάλη.

Και όμως, δεν μπορούμε να πούμε ότι ο Θεός δεν μας διδάσκει. Ούτε ότι η Βίβλος δεν είναι επαρκής για να γνωρίσουμε το θέλημά Του. Η μέχρι τώρα πορεία μου μού δείχνει ότι παρά τις ένθερμες και γνήσιες προθέσεις μας, συχνά δεν καταφέρνουμε να γλιτώσουμε την περιπλάνηση από τους δικούς μας άσκοπους δρόμους. Έλλειψη πίστης; Έλλειψη σωστής κατανόησης; Έλλειψη υπακοής; Κάτι απ' όλα αυτά.

Θυμάμαι μια περίοδο της ζωής μου που ζητούσα έντονα από τον Θεό να μου δείξει τι έπρεπε να κάνω σε κάποιο θέμα που με απασχολούσε. Ο Θεός το έκανε με  λεπτότητα και διακριτικότητα. Υπήρξαν φορές που κατάλαβα ότι χρειάζονταν συγκεκριμένα βήματα υπακοής: κάποια τα έκανα, αλλά υπήρχαν και αρκετά που δεν τα έκανα ποτέ. Λογική, ανασφάλεια, αντίδραση, κούραση, ήταν κάποιες από τις αιτίες που με εμπόδισαν να πάω πάρα πέρα. Αρχικά, συμφωνούσα με τον Κύριο ότι έτσι έπρεπε  να κάνω. Στην πορεία, εξαιτίας των παραπάνω, παλινδρομούσα. Έπειτα με δικαιολογούσα, ενώ στη συνέχεια με κατηγορούσα. Οι δικές μου αμφιταλαντεύσεις και πολύπλευρες ελλείψεις με έκαναν να μπερδεύομαι με τους δρόμους του Θεού, να κουράζομαι, και γιατί όχι, να αναρωτιέμαι αν έχει τόσο σύγχυση η πνευματική ζωή κάποιες φορές.

Ο Θεός με βοήθησε με το εξής εδάφιο: «Εγώ είμαι ο Κύριος, και δεν υπάρχει άλλος. Δεν μίλησα στα κρυφά, ούτε σε σκοτεινό τόπο τής γης· δεν είπα στο σπέρμα τού Ιακώβ: Ζητήστε με μάταια· εγώ είμαι ο Κύριος, που μιλάω δικαιοσύνη, που αναγγέλλω ευθύτητα» (Ησαΐα 45:18-19).

Ποτέ δεν μιλά ο Θεός "κρυφά", ούτε λέει θολά  και ακαθόριστα πράγματα. Ποτέ δεν κρύβει το επόμενό Του βήμα για μας. Αλλά είναι ότι εμείς θέλουμε όλο το σχέδιο και αναλυτικά για να κάνουμε ένα βήμα, ενός Εκείνος περιμένει την υπακοή μας στο κάθε βήμα, για να μας πει και το επόμενο του σχεδίου.  Στον Ησαΐα 48:17-18 διαβάζουμε: «Εγώ είμαι ο Κύριος ο Θεός σου, που σε διδάσκω για την ωφέλειά σου, σε οδηγώ διαμέσου του δρόμου από τον οποίο έπρεπε να πας. Είθε να άκουγες τα προστάγματά μου! Τότε, η ειρήνη σου θα ήταν σαν ποταμός, και η δικαιοσύνη σου σαν κύματα θάλασσας» . 

Τα πάντα λύνονται πιο γρήγορα, χωρίς μεγάλες ταλαιπωρίες, όταν υπακούμε έγκαιρα στα διάφορα βήματα της πίστης, χωρίς διαρκείς γογγυσμούς και αμφισβητήσεις. Όμως, είναι πάντα ένα βήμα τη φορά. Ποτέ περισσότερα! Μια ταλαιπωρία αποδεικνύεται θεραπευτική και διδακτική όταν μας μαθαίνει να ξεριζώνουμε εγωισμούς, πεισματικές αντιδράσεις και πνευματικές ελλείψεις, γιατί είναι στοιχεία που περιπλέκουν τη ζωή μας και μας οδηγούν, ενώ δεν το θέλουμε, στο χάος και τη σύγχυση.