Τα δάκρυα της σποράς μας

«Εκείνοι που σπέρνουν με δάκρυα, θα θερίσουν με αγαλλίαση.  Όποιος βγαίνει, και κλαίει, βαστάζοντας πολύτιμο σπόρο, αυτός, σίγουρα, θα επιστρέψει με αγαλλίαση, βαστάζοντας τα χειρόβολά του». Ψαλμός 126:5-6.

Σε ποιον αρέσουν τα δάκρυα; Κανείς δεν τα θέλει στη ζωή του, εκτός αν είναι δάκρυα χαράς. Κάποτε δεν μπορούμε να  αντικρίσουμε τα δάκρυα ούτε στη ζωή των άλλων. Και ο Θεός δεν αγαπά τα δάκρυα. Ξέρει ότι είναι απόρροια της ανθρώπινης αμαρτίας στην Εδέμ. Τα δάκρυα δεν ήταν ποτέ στα αγαθά σχέδια που είχε κάνει ο Θεός για μας, γι' αυτό υπόσχεται ότι στον  ουρανό «θα εξαλείψει κάθε δάκρυ από τα μάτια τους» (Αποκάλυψη 21:4).  

Όμως, για την ώρα είμαστε ακόμη εδώ και τα δάκρυα είναι μέρος της ανθρώπινης πραγματικότητας. Άλλοτε τα συγκρατούμε και άλλοτε κλαίμε, γιατί γινόμαστε ευάλωτοι. Λίγη σημασία έχει  πώς εξωτερικεύουμε τη θλίψη μας. Μεγαλύτερη σημασία έχει ότι υπάρχει κάτι αγαθό να βγει μέσα από τα δάκρυα της λύπης.

Κάποιες φορές τα δάκρυα που χύνουμε δεν είναι μάταια, αλλά έχουν μεγάλη αξία. Δάκρυα πολύτιμα είναι εκείνα που συνοδεύουν κάποια σπορά μας, γιατί  πράγματι υπάρχουν συνθήκες στη ζωή όπου καλούμαστε να γίνουμε σπορείς.

Σπορείς στο πνευματικό χωράφι της ψυχής μας, της οικογένειάς μας, των φίλων μας, της εκκλησίας και του κόσμου μας.  Μήπως δεν κλαίμε όταν σκεπάζουμε με χώμα τον σπόρο της νέκρωσης του εγώ; Δεν κλαίμε όταν ποτίζουμε τους σπόρους των υποσχέσεων του Λόγου του Θεού;  Άλλοτε, ο σπόρος της συγχώρεσης για κάποιους που μας πλήγωσαν  ποτίζεται με δάκρυα. Και άλλοτε, δάκρυα κυλάνε για προβλήματα φίλων μας. Πολλές φορές η σπορά γίνεται σε γη  που μας φαίνεται άγονη και ξερή. Χρειάζεται να περιμένουμε πάρα πολλά χρόνια, ώστε κάτι το μικρό, το ελάχιστο, να αρχίσει να βλαστάνει. Στο μεσοδιάστημα, τα δάκρυά μας συνοδεύουν σπορές που μας φαίνονται χαμένες.

Και είναι τότε που θέλουμε να εγκαταλείψουμε και να αποδεχτούμε ότι ο θερισμός δεν ήρθε, παρά τους κόπους μας. Η Βίβλος, όμως, μας βεβαιώνει ότι «εκείνοι που σπέρνουν με δάκρυα, θα θερίσουν με αγαλλίαση» (Ψαλμός 126:5). Και αυτό δεν είναι απλή παρηγοριά, αλλά αλήθεια που πρέπει να πιστέψουμε όσο καιρό αναμένουνε τη βλάστηση και την καρποφορία.

Έχεις χρόνο που περιμένεις να φυτρώσει κάτι απ’ αυτά που έσπειρες με αγάπη και προσευχή; Ανανέωνε την ελπίδα σου με αυτήν τη διαβεβαίωση : «όποιος βγαίνει, και κλαίει, βαστάζοντας πολύτιμο σπόρο, αυτός, σίγουρα, θα επιστρέψει με αγαλλίαση, βαστάζοντας τα χειρόβολά του» (Ψαλμός 126:5-6).

Τα δάκρυά της σποράς σου δεν πάνε ποτέ χαμένα. Όταν θα έρθει η ώρα που θα επιστρέφεις από το χωράφι που καλλιέργησες, θα κρατάς στα χέρια σου τα δικά σου χειρόβολα, και τότε θα πεις ότι άξιζε κάθε κόπος, κάθε δάκρυ και αναμονή.