Αγωνίσου νόμιμα

"Αν, μάλιστα, και αγωνίζεται κάποιος, δεν στεφανώνεται, αν δεν αγωνιστεί νόμιμα". Β΄ Τιμόθεον 2:26

Τυχαίνει στο γυμναστήριο που πηγαίνω, να γυμνάζομαι μαζί με μια πρώην παγκόσμια πρωταθλήτρια του στίβου. Καθώς είχαμε τελειώσει το πρωινό πρόγραμμα, κάποιος φίλος που γυμναζόταν μαζί μας την πλησίασε και της θύμισε την απίστευτη εκείνη επιτυχία που της είχε χαρίσει ένα χρυσό μετάλλιο. Ο φίλος μας  ταξίδευε με πλοίο εκείνη την ώρα που η πρωταθλήτρια περίμενε να εκτελέσει τις προσπάθειές της στο άθλημά της. Προκειμένου να παρακολουθήσει το αγώνισμα, παρήγγειλε καφέ και κάθισε αναπαυτικά στη θέση του. Ο ενθουσιασμός του δεν περιγραφόταν καθώς έβλεπε τις προσπάθειές της, και ήταν ακόμη ενθουσιασμένος με την πρωτιά της. Η πρωταθλήτρια, ακούγοντας την αφήγησή του γέλασε ευχάριστα και τον πείραξε: "Α, έτσι...Εμείς χύναμε ιδρώτα και αγωνία, και εσύ έπινες καφέ, παρακολουθώντας από τον καναπέ...". 

Καθώς φεύγαμε, σκέφτηκα τις δύο στιγμές τους. Η κοπέλα έχυνε ιδρώτα και αγωνία στο χώρο του στίβου, επικεντρωμένη σε έναν ύψιστο γι' αυτήν σκοπό, για τον οποίο είχε όχι μόνο δαπανηθεί, αλλά και είχε επενδύσει πολλά. Ο φίλος μας, την ίδια ώρα, απολάμβανε τον καφέ του καθώς ταξίδευε. Αν σταθείς απ' έξω και συγκρίνεις, θα προτιμήσεις πιθανότατα το χρυσό μετάλλιο, την καταξίωση και την επιτυχία που σε ανταμείβει. Αλλά η τελική στιγμή της καταξίωσης και της αναγνώρισης έχει πίσω της μεγάλο δρόμο. Έχει στέρηση, έχει πειθαρχία, έχει συνεχή προσπάθεια.  Έχει, επίσης, τραυματισμούς και απώλειες σε διάφορους τομείς.

Αν είμαστε χριστιανοί και περιμένουμε να  πάρουμε κάποια στιγμή το δικό μας αμαράντινο στεφάνι, χρειάζεται να κάνουμε τις προσπάθειές μας σήμερα και ενόσω διαρκεί αυτή η ζωή. Mε "καφέ στο χέρι", καθισμένοι συνεχώς σε κάποιες πνευματικές και εκκλησιαστικές κερκίδες, όταν δίπλα μας υπάρχουν χριστιανοί που "χύνουν ιδρώτα και αγωνία", δεν είναι ένας τίμιος πνευματικός αγώνας. Για την ακρίβεια, δεν είναι καν αγώνας. Είναι αυταπάτη και το ξέρουμε.