Ζητάω πολλά;

" Έτσι λέει ο Κύριος: Δες, εκείνο που οικοδόμησα, εγώ θα το κατεδαφίσω· και εκείνο που φύτεψα, εγώ θα το εκριζώσω, και ολόκληρη αυτή τη γη. Κι εσύ ζητάς μεγάλα για τον εαυτό σου; 
Μη ζητάς [...] .  " Ιερεμίας 45: 4-5.

Άσκημο πράγμα να ζεις σε περίοδο ηθικής κατάπτωσης, παρακμής και ανασφάλειας. Κάτι τέτοιες ώρες,  οι άνθρωποι που έχουν διαγράψει τον Θεό από τη ζωή τους σκληρύνονται και άλλο, ιδιαίτερα όταν κάποιος συστηματικά διατυπώνει ένα μήνυμα μετάνοιας, γιατί αυτό φέρνει στο φως τα σαθρά θεμέλια πάνω στα οποία χτίστηκαν τα πλαίσια ζωής που τώρα διαλύονται.

Στην εποχή μας, ζούμε σε καιρούς ηθικής κρίσης, αποπροσανατολισμού, αβεβαιότητας και παρακμής. Επειδή οι καιροί είναι δύσκολοι, η πλειοψηφία κοιτάζει με εγωιστικό τρόπο τον εαυτό της, και πάρα πολλοί κοιτάζουν πώς θα εκμεταλλευτούν τους άλλους. Μέσα σε τέτοιες συνθήκες, που ξεχειλίζει ο απροκάλυπτος ατομισμός σε κάθε πλευρά του βίου, οι άνθρωποι που πιστεύουν στον Θεό βρίσκουν τους εαυτούς τους σε δύσκολη θέση. Από τον εργοδότη που μπορεί να σε εκμεταλλεύεται ή να σε κακοπληρώνει, στο γείτονα που δεν έχει όρεξη να σου πει ούτε μια καλημέρα, στον συγγενή και τον φίλο που θα σου επιτεθεί, αν του πεις κάτι που δεν του αρέσει, πολλοί νιώθουν κούραση και απογοήτευση από τη ζωή τους.

Ο Βαρούχ, ο πιστός συνεργάτης του Ιερεμία του προφήτη, έζησε την ανασφάλεια, την αναστάτωση και την απογοήτευση χωρίς να φταίει, καθώς μοιράστηκε τις τραγικές συνθήκες του λαού του. Πολλές από τις δύσκολες ώρες που πέρασαν μαζί ο Ιερεμίας και ο  Βαρούχ ήταν γιατί αποτελούσαν μέρος ενός αμετανόητου και σκληρού λαού που βίωνε μια εποχή κρίσης.

Ο Βαρούχ και ο Ιερεμίας θα μπορούσαν να είχαν μια πιο εύκολη ζωή, αν ξεχνούσαν τον Θεό και πέταγαν στα σκουπίδια όλες εκείνες τις αρχές που τους έκαναν μισητούς στους άλλους και τους "περιέπλεκαν" αφάνταστα τη ζωή σε μια περίοδο αποσάθρωσης. Ωστόσο, ούτε ο ένας ούτε ο άλλος το έκαναν. 

Στο παράπονο του Βαρούχ, ο οποίος κουράστηκε από τις συνεχιζόμενες θλίψεις, ο Θεός απάντησε με έναν πολύ ιδιαίτερο τρόπο. Είναι τα ίδια λόγια που ο Θεός μπορεί να απευθύνει σε μας, όταν ζητάμε άνεση, ευρυχωρία και καλή ζωή σε εποχές που είναι κακές. "Δες, εγώ θα φέρω κακά επάνω σε κάθε σάρκα [...] αλλά τη ζωή σου θα τη δώσω σε σένα σαν λάφυρο, σε όλους τούς τόπους όπου πηγαίνεις" (Ιερεμίας 45:5), είναι μια υπόσχεση αληθινής ασφάλειας για να διανύσουμε καιρούς κακούς και δύσκολους που μπορεί να ταλαιπωρούν  την ανθρωπότητα.

  

Το να ζητάμε "  μεγάλα πράγματα για τον εαυτό μας "  (Ιερεμίας 45: 5)  όταν ξέρουμε ότι  η κρίση του Θεού ξεσπά κατά τόπους σε έθνη και λαούς για την αμετανόητη καρδιά μας είναι μάλλον ουτοπικό. Το να ζητάμε καλοπέραση, ευχαρίστηση και δημοφιλία, ενώ ξέρουμε ότι η εποχή μας είναι μια εποχή διαρκούς ρευστότητας και άκρατου ατομισμού, μάλλον δείχνει ότι κάτι δεν καταλάβαμε σωστά, και αυτό μας βασανίζει.