" Κι εσείς, σαν ζωντανές πέτρες, οικοδομείστε [ως] πνευματικός οίκος, άγιο ιεράτευμα, για να προσφέρετε πνευματικές θυσίες, ευπρόσδεκτες στον Θεό διαμέσου τού Ιησού Χριστού ". Α' Πέτρου 2:5
Αν κρίνεις ότι τα μπορείς όλα και μόνος σου ή ότι έχεις ανθρώπους να στηριχτείς - για παράδειγμα, την οικογένειά σου - να έχεις υπόψη σου ότι μπορεί να έρθουν έτσι τα πράγματα στη ζωή, ώστε να παρακαλάς να είχες έναν άνθρωπο να μοιραστείς κάτι μαζί του. Αν και θεωρώ τον εαυτό μου αυτάρκη άνθρωπο, αν και ζω σε μια δεμένη οικογένεια και εντός ενός ζεστού συγγενικού περιβάλλοντος, πιστεύω ότι τίποτα απ' αυτά δεν μπορεί να αντικαταστήσει σχέσεις που έχω με φίλους και αδελφούς. Και αυτό γιατί θυμάμαι ότι οι άνθρωποι που μου στάθηκαν φίλοι, οι άνθρωποι που ο Θεός έφερε και φέρνει δίπλα μου, ακόμη και εκείνους που σήμερα μπορεί να μην τους έχω μεγάλη ανάγκη, είναι κατά κάποιο τρόπο σημαντικοί.
Δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να ξεχνάμε ότι είμαστε μέλη ενός πνευματικού σώματος και μιας πνευματικής οικοδομής. Εντός και εκτός εκκλησίας, στηρίζουμε άλλους και ίσως χρειαστεί κάποτε να στηριχτούμε από αυτούς. Σήμερα εγώ, αύριο εσείς. Η ζωή δεν εγγυάται τίποτα σε κανέναν και έρχονται κάποιες φορές έτσι οι συνθήκες ώστε κανείς μας δεν μπορεί να είναι απόλυτα αυτάρκης.
Όμως, αν με τον τρόπο μου κλείνω πόρτες σε ανθρώπους που ο Θεός έφερε δίπλα μου, αν έχω μεταβιβάσει ένα μήνυμα αυτάρκειας και αποκλεισμού σε φίλους και αδελφούς, γιατί απλά στην παρούσα συγκυρία τα θέματά μου είναι λυμένα, γιατί δεν χρειάζομαι βοήθεια, ή γιατί, τέλος πάντων, δεν νιώθω την ανάγκη να είναι στη ζωή μου άλλοι, θα υπάρξει κάποια στιγμή που θα βρεθώ ολότελα μόνος και αβοήθητος. Άνθρωπος μόνος καταλήγει τελικά άνθρωπος δυστυχής, παράξενος, επιρρεπής σε αδυναμίες, τρωτός. Επιπλέον, χριστιανός μόνος, καταλήγει εύκολο θύμα στις παγίδες του κόσμου, τις μεθοδίες του διαβόλου και στις διαστρεβλώσεις της σκέψης και των συναισθημάτων. Ακόμη και αν είναι αυτάρκης και δυνατός, κάποια στιγμή θα ατονήσει και θα καταλήξει ποικιλοτρόπως ευάλωτος, αν επιλέγει συνειδητά να απομονώνεται.
Αν πιστεύουμε ότι είμαστε " σώμα τού Χριστού, και μέλη κατά μέρος " (Β' Κορινθίους 12:27), θα δώσουμε αξία στο σώμα του οποίου είμαστε συστατικά στοιχεία και θα δώσουμε σημασία και στα άλλα μέλη του σώματος, ακόμη κι αν αισθανόμαστε ότι δεν τα έχουμε άμεση ανάγκη. Το μάτι δεν χρειάζεται πάντα το πόδι, αλλά σίγουρα κάποτε θα το χρειαστεί. Το χέρι δεν χρειάζεται πάντα το αυτί, μπορεί να δουλέψει και μόνο του, αλλά κάποτε θα το χρειαστεί. Ναι, κάποτε θα χρειαστούμε τους άλλους, ας τους κρατήσουμε στη ζωή μας ως πολύτιμες πέτρες με τις οποίες χτίζεται η πνευματική μας ζωή και, κατά συνέπεια, ο ναός του Θεού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου