Αναπαύομαι και ηρεμώ

 " Η ψυχή μου προσκολλήθηκε πίσω από σένα [...]. Ψαλμός 63:5. 

Θέλετε να αναπαυτείτε και να ηρεμήσετε; Αλλά τι λέω τώρα, και ποιος δεν το θέλει αυτό; Όμως πού να το βρεις, στη σημερινή εποχή δεν είναι καθόλου εύκολο. Ναι, είναι αλήθεια, αλλά είναι εξίσου δύσκολο να αναπαυτείς ακόμη και όταν σου δίνονται οι ευκαιρίες να το κάνεις. Έχουμε συνηθίσει στη δράση- η σωστή λέξη είναι εθισμός στη δράση - ώστε κάθε τι που δεν έχει ενεργητικότητα, που δεν έχει εναλλαγή μάς φαίνεται άρρωστο. 

Την τελευταία δεκαπενταετία ήρθαν έτσι οι συνθήκες που ο εαυτός μου έφτασε στα όριά του και τα ξεπέρασε. Ασθένειες και πένθη στο οικογενειακό μου περιβάλλον, διαδοχικά σοβαρά προβλήματα και αρρώστιες στο συγγενικό όπου χρειάστηκε να βοηθήσω, ένα δύσκολο εργασιακό ωράριο που επιβαρύνθηκε με κάτι επιπλέον σπουδές, σοβαρά ζητήματα άλλου τύπου που προέκυψαν, με τον καιρό μού έμεινε λίγος χρόνος για ύπνο και το μυαλό μου κατάντησε να δουλεύει και να σκέφτεται ακόμη και την ώρα που κοιμόμουν. Τα δε συναισθήματά μου λειτουργούσαν στα άκρα από την υπερένταση.  Όντας άνθρωπος υπεύθυνος, έλεγα μέσα μου ότι αν ποτέ καταφέρω να βγω απ' όλα αυτά υγιής, αν ποτέ ο Θεός με ελευθερώσει, θα κοιμάμαι, θα χαζολογάω και θα απολαμβάνω την καθημερινότητα χωρίς πρόγραμμα και ένταση. 

Έχουν περάσει  τρεις μήνες που πραγματικά χαλαρώνω και παρατήρησα ότι δυσκολεύτηκα να αντέξω την απραξία! Το πρόγραμμά μου ελάφρυνε τόσο πολύ και απότομα από όλες τις πλευρές που κατάλαβα ότι εκνευριζόμουν. Έβαλα διάφορα για να το εμπλουτίσω, αλλά  καταλάβαινα ότι ναι μεν ο χρόνος κυλά, αλλά ότι δεν υπάρχουν συγκεκριμένοι στόχοι προς επίτευξη. Εντωμεταξύ, αντιλαμβανόμουν ότι ο Θεός μού ζητούσε να αναπαυτώ και να ηρεμήσω εντελώς. 

Εγώ που έλεγα ότι θα κοιμόμουν συνέχεια, θα ζούσα χωρίς άγχος και ατζέντα, αλλά θα απολάμβανα χαλαρά την κάθε μέρα, συνειδητοποίησα ότι αυτό για έναν σοβαρό ενήλικα των ημερών μας είναι πολύ δύσκολο και μπορεί να φέρει ένταση και αμηχανία. Δεν έχουμε μάθει να ησυχάζουμε, δεν μας ευχαριστεί η έλλειψη στόχων και δράσης, δεν μας εμπνέει η σιωπή. Ειδικά, όταν για κάποιους μπορεί να είναι παρατεταμένη. 

Καθώς έβλεπα ότι ο εσωτερικός εκνευρισμός μου θα μπορούσε να ξεφύγει από τον έλεγχο, σκέφτηκα ότι αν ο Θεός θέλει να ηρεμήσω και να ξεκουραστώ, σε σημείο που μπορεί να μη μου αρέσει και τόσο, θα πρέπει αυτό να είναι για μένα ένα ευχάριστο γεγονός. Το παρελθόν μού θύμισε ότι όσες φορές κάτι δεν μπόρεσα να το εξηγήσω, ή δεν  κατάλαβα γιατί συνέβη έτσι ακριβώς, ήταν το μέλλον που μου εξήγησε το παρελθόν μέσα από τις συνθήκες που ακολούθησαν.

Νομίζω ότι είναι ένας καλός στόχος για όλους μας είναι να μάθουμε να χαιρόμαστε την ησυχία και την ανάπαυση μέσα στα σπίτια μας, ακόμη κι όταν το πρόγραμμά μας δεν είναι αυτό ακριβώς που θα θέλαμε. Σίγουρα, κάποιοι που τρέχουν σε ξέφρενους ρυθμούς, θα θεωρήσουν μεγάλη ευτυχία να μην κάνουν τίποτα, αλλά καταλήγω να πιστεύω ότι  το "τίποτα" δεν είναι αυτό που πραγματικά εννοούν. Ένα μικρό πείραμα σχετικής απραξίας ίσως φανερώσει  πόσο δύσκολα ηρεμεί  και αφήνεται απόλυτα κανείς απολαμβάνοντας την κάθε του μέρα με τον Χριστό, με όποιους άλλους ανθρώπους και  σε όποιες συγκυρίες επιτρέπει ο Θεός στη ζωή του.