Όταν αρχίζει κανείς να κορδώνεται

 " Η υπερηφάνεια προηγείται τού ολέθρου, και η υψηλοφροσύνη τού πνεύματος προηγείται της πτώσης ". Παροιμίες 16:18.

Όταν αρχίζει κανείς να κορδώνεται, περιμένετε αργά ή γρήγορα την πτώση του. Άπαξ και αρχίζουμε να ξεχωρίζουμε τους εαυτούς μας από τη μοίρα των άλλων ανθρώπων - ξέρετε, αυτών των αμαρτωλών εκεί έξω ή και μέσα στην εκκλησία - έχουμε ήδη ξεκινήσει την αντίστροφη μέτρηση για την κάθοδό μας.

Αν αισθανόμαστε πιο πάνω από τους άλλους, τους διεφθαρμένους, τους άπιστους, τους αμετανόητους, ακόμη και τους συμβιβασμένους και χλιαρούς χριστιανούς, έχουμε παραχαράξει το έργο που έκανε ο Χριστός στη ζωή μας με το αίμα Του και τη χάρη Του.

Γιατί σε τελική ανάλυση, ακόμη κι αν είμαστε σωσμένοι και αφιερωμένοι χριστιανοί, δεν ξεχνάμε ότι ήμασταν ένας απ' αυτούς τους ταλαίπωρους και δυστυχείς ανθρώπους. Κι αν η ζωή μας πήρε άλλη πορεία, κι αν το μιασμένο έγινε άγιο και καθαρό, είναι γιατί ο Χριστός " έγινε σε μας σοφία από τον Θεό, και δικαιοσύνη και αγιασμός και απολύτρωση " (Α' Κορινθίους 1:30).  Ας το πούμε καθαρά," απέναντι σ' αυτά ποιος είναι ικανός; " (Β' Κορινθίους 2:16). 

Η ταπείνωση είναι χαρακτηριστικό του χριστιανού. Χριστιανός που υψώνεται πάνω από τους άλλους, εντός και εκτός εκκλησίας, κινδυνεύει να ολισθήσει στην περηφάνια. Και από εκεί να καταλήξει στην πτώση, διότι η υπερηφάνεια είναι πάντα ο προθάλαμος του ολέθρου.

Κάποιες φορές που νιώθω ότι θα μπορούσα για κάτι να περηφανευτώ, θα ήθελα την ίδια εκείνη ώρα να ξεσκέπαζε ο Χριστός τις κρυφές μου αμαρτίες, αυτές που η χάρη Του σκέπασε και σκεπάζει με το αίμα Του. Τότε, θα μπορούσαμε όλοι να δούμε τη γυμνή αλήθεια για το πώς πραγματικά είμαι. Άλλωστε, πιστεύω ότι κανείς μας δεν θα μπορούσε να σταθεί " ξεχωριστός " από τους άλλους, όπως τώρα μπορεί να στέκεται ή να πιστεύει για τον εαυτό του, όσο ο Θεός δεν τραβά το πέπλο, ώστε να έρθει στο φως όλη η αλήθεια για την ύπαρξή του.

Όταν οι χριστιανοί κορδώνονται, κλέβουν από τον Θεό τη δόξα Του. Μειώνουν το έργο Του στις καρδιές τους και αποκρύβουν ότι είναι τρωτοί και αδύναμοι άνθρωποι. Όσοι περηφανεύονται για τη ζωή τους, κλέβουν  από  τη συγχωρητικότητα, την υπομονή και την αγάπη του Θεού, που παίρνει ρυπαρούς ανθρώπους και τους κάνει "  έπαινο της δόξας του " (Εφεσίους 1:12). Είναι στ' αλήθεια ξεκάθαρο αυτό, έπαινο και δόξα του ονόματός Του και όχι του όνοματός μας, της οικογενείας μας ή της εκκλησίας μας.