Δεν σου ζήτησα την κριτική σου

" Αδελφοί, μη καταλαλείτε ο ένας τον άλλον· όποιος καταλαλεί αδελφό, και κρίνει τον αδελφό του, καταλαλεί τον νόμο, και κρίνει τον νόμο· και αν κρίνεις τον νόμο, δεν είσαι εκτελεστής τού νόμου, αλλά κριτής ". Ιάκωβος 4:11.

Είναι αλήθεια ότι όλες μας οι πράξεις τελούν υπό κρίση. Αυτά που λέμε και κάνουμε γίνονται συχνά θέμα συζήτησης, θετικού ή αρνητικού περιεχομένου. Αν εμείς επαινούμε τα καλά στοιχεία ανθρώπων και συμπεριφορών και κάνουμε κριτική στα κακά, το ίδιο κάνουν και οι άλλοι. Η κρίση, με την έννοια του διαχωρισμού καλού-κακού, είναι λογικά απαραίτητο και αναπόφευκτο στοιχείο της ζωής μας.

Ωστόσο, οι περισσότεροι περνάμε τη διαχωριστική γραμμή μεταξύ κρίσης και κατάκρισης. Συνηθίσαμε να ανοίγουμε το στόμα μας και να κάνουμε εύκολη κριτική για τους συνανθρώπους μας και τους αδελφούς μας. Κάποτε νιώθουμε  δικαιωμένοι όταν με την κριτική μας υπερασπιζόμαστε τις αλήθειες του Θεού, ή προφυλάσσουμε κάποιους από το να την πατήσουν. 

Είναι σίγουρα σημαντικό να μη σιωπάμε για χάρη της αλήθειας. Αλλά αλήθεια χωρίς έλεος και αγάπη καταντά προβληματική και αμαρτωλή. Όταν από την κρίση μας λείπει η συμπάθεια
 και η ανάγκη για κατανόηση και διόρθωση των προβληματικών συμπεριφορών, των ελαττωμάτων και των παραπτωμάτων των ανθρώπων, τότε να ξέρετε ότι στεκόμαστε στην πλευρά του κριτή. Όμως κριτής είναι μόνο ένας: ο Θεός! Αυτός έχει το απόλυτο δικαίωμα να οργιστεί, να κατακρίνει, να τιμωρήσει. Όχι μόνο αυτούς που κάνουν πολλές και χοντρές αμαρτίες, αλλά και εμάς που νομίζουμε ότι οι αμαρτιούλες μας είναι κατανοητές και ελαφρώς αδιάφορες για τον Θεό, όταν έχει να ασχοληθεί με τις βαριές περιπτώσεις των άλλων.

Θυμάμαι κάποτε που ήρθε μια γυναίκα στο σπίτι μας να ζητήσει κάποιου είδους βοήθεια και δεν είχε προλάβει να κλείσει την πόρτα όταν άρχισα να λέω για ποιον λόγο δεν έπρεπε να τη βοηθήσουμε. Γιατί κάνει αυτό, γιατί ξοδεύει στο άλλο... Και ξαφνικά μια εσωτερική φωνή με σταμάτησε: "Δεν σου ζήτησα την κριτική σου! Μην της δώσεις, καλά θα κάνεις. Λυπήσου τουλάχιστον για την κατάστασή της, προσπάθησε να κατανοήσεις και άσε την κριτική για το τι έκανε λάθος... Σου λείπει η συμπόνια και το έλεος. Το μόνο που σε νοιάζει είναι να βάλεις τα πράγματα στη θέση τους ".

Αν θέλετε να ξέρετε αν κατακρίνετε άλλους, δέστε πώς μιλάτε γι' αυτούς. Αν η κατάστασή τους δεν σας αγγίζει, αν το μόνο που σας νοιάζει είναι η ξερή διάγνωση του προβλήματος και από εκεί το "ξαπόστελμα", μάλλον στέκεστε στην πλευρά του κριτή. Αλλά ακόμη και ο κριτής Θεός συμπονά, μακροθυμεί και απορρίπτει μόνο όταν Αυτός κρίνει. Εσείς και εγώ είμαστε αμαρτωλοί άνθρωποι. Αν είμαστε και άνθρωποι ελεημένοι από τον Θεό, ας είμαστε φειδωλοί στα λόγια μας. Ας αφήσουμε την κρίση σ' Αυτόν και ας κάνουμε έλεος και αλήθεια.