Όχι! Αρνούμαι μια τέτοια ζωή!

"Δεν αντισταθήκατε ακόμα μέχρις αίματος, αγωνιζόμενοι ενάντια στην αμαρτία". Εβραίους 12:4.

Η εθνική επέτειος του " Όχι" συνδέεται με την άρνηση του πρωθυπουργού της Ελλάδας Ιωάννη Μεταξά στο ιταλικό τελεσίγραφο της 28ης Οκτωβρίου του 1940. Η άρνηση της υποταγής στις ιταλικές αξιώσεις είχε σαν επακόλουθο την έναρξη του Ελληνοϊταλικού πολέμου και την εμπλοκή της χώρα μας στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Φυσικά, ένας τέτοιος πόλεμος θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί. Πάντα ένας πόλεμος μπορεί ν' αποφευχθεί, αρκεί να αποδεχτείς τις αξιώσεις του εχθρού και να συνθηκολογήσεις.

Στη χριστιανική ζωή μας θα κληθούμε να δώσουμε πολλούς πολέμους. Κάποιοι ξεσπούν ενώ ζούμε ήσυχοι, κάποιους τους φέρνουμε εκ γενετής μέσα μας. Ωστόσο, όλοι από κοινού αποτελούν αξιώσεις "εχθρών" με διάφορα προσωπεία. Αν τους δώσουμε αυτούς τους πολέμους, εξαρτάται από το τι είδους ζωή θέλουμε να ζήσουμε. Γιατί μπορούμε να μη δώσουμε κανέναν απολύτως πόλεμο. Να είστε τότε σίγουροι ότι θα ζήσουμε μια ζωή μιζέριας, διαρκών φόβων και αδιεξόδων. Θα γλιτώσουμε τις απώλειες του πολέμου αλλά όχι και τις απώλειες της εξάρτησης.

Πάρτε, για παράδειγμα, κάποιον που έχει μια αρνητική εικόνα για τον εαυτό του. Νιώθει συχνά αποτυχημένος, γιατί δεν έχει σωστή αυτοεκτίμηση. Του λείπει το θάρρος και η εμπιστοσύνη, ενώ είναι πολύ αγαπητός. Απλά το πώς αισθάνεται κυριαρχεί τόσο πολύ μέσα του που του δημιουργεί αμηχανία. Πιστεύει ότι οι άλλοι καταλαβαίνουν και γελούν με τις ελλείψεις του. Έτσι, κλείνεται περισσότερο στον εαυτό του.

Σκεφτείτε κάποιον που δεν καταφέρνει να κρατήσει μια ισορροπημένη σχέση με τους γύρω του, γιατί είναι φοβερά απαιτητικός, λεπτολόγος και εξουσιαστικός. Υπάρχουν άλλοι που έχουν κώλυμα με τη λεπτομέρεια του χρόνου, την καθαριότητα, την επαφή με κόσμο σε κλειστούς χώρους, και τόσα άλλα ζητήματα που αν μας εξέταζε όλους ένας ειδικός γιατρός πιο προσεκτικά, θα είχαμε όλοι μας, και ο  γιατρός μέσα, τα θεματάκια μας. Πιστέψτε με, γελάω κάθε φορά που παρακολουθώ ανθρώπους- και τον εαυτό μου πρώτο και καλύτερο-, όλοι έχουμε μια δόση από κάτι, γιατί η αμαρτία δεν άφησε ανέπαφο κανέναν μας! Πόσο ανακουφιστικό να ξέρουμε ότι όλοι μας πάσχουμε από κάτι!

Όμως, τι κάνουμε με το κομμάτι του εαυτού μας που μας ταλαιπωρεί και ταλαιπωρεί και άλλους γύρω μας; Υποτασσόμαστε στις αξιώσεις ενός χαλασμένου σε διάφορα σημεία είναι μας; Περιπλέκουμε κι άλλο τη ζωή μας μόνο και μόνο γιατί γεννηθήκαμε ανασφαλείς, επιθετικοί, μυγιάγγιχτοι, ζηλιάρηδες, αγχώδεις, λεπτολόγοι και πόσα ακόμη;

Πιστεύω ότι ο Θεός αλλάζει τη χαλασμένη φύση μας, χωρίς να μεταλλάσσει εντελώς τις προσωπικότητές μας. Αν είμαι εξωστρεφής σε σημείο να μιλάω παραπάνω από ό,τι πρέπει και να κάνω γκάφες, αν είμαι αγχώδης και αναλυτική, αν είμαι ασυμβίβαστη και απαιτητική, ώστε συνήθως να θέλω να έχω τον τελευταίο λόγο, ένας Θεός που δεν μπορεί να με βοηθήσει να πάψω να είμαι όπως ακριβώς είμαι, θα ήταν πράγματι ένας πολύ μικρός Θεός για να Τον πιστέψω. 

Όχι! Αρνούμαι τη μιζέρια. Πιστεύω σ' έναν δυνατό Θεό που ελευθερώνει όπου Του ζητήσουμε να μας ελευθερώσει. Πιστεύω σ' έναν Θεό που με τη χάρη Του μας αλλάζει, όταν πούμε όχι σε μια ζωή δυστυχίας και ματαίωσης. Πιστεύω ότι αξίζει να δώσουμε κάποιες μάχες με τον εαυτό μας, γιατί παίρνοντας μια τέτοια απόφαση, ο Χριστός έρχεται σε βοήθειά μας. Όχι, αρνούμαι να χάσω ευλογίες, χαρές και δυνατότητες μόνο και μόνο για να διατηρήσω ανέπαφο ένα χαλασμένο είναι.