Χριστιανικό έργο: ποιοτικό και όχι ποσοτικό

" Ποιος ασθενεί, και δεν ασθενώ; Ποιος σκανδαλίζεται, και εγώ δεν φλέγομαι; ". Β' Κορινθίους 11:29.

Ένα από τα βασικά λάθη που πλήττουν την ανθρώπινη κατανόηση της ζωής είναι ότι ζωή έπαψε πια να μετριέται με γνώμονα την ποιότητά της και μετριέται με την ποσότητά της. Λοιπόν, δεν έχει σημασία τι είδους εμπειρίες θα έχουμε κι αν αξίζουν όλες, αρκεί να έχουμε όσο το δυνατόν περισσότερες εμπειρίες. Δεν παίζει ρόλο αν όλοι αυτοί με τους οποίους επικοινωνούμε έχουν πράγματι κάτι να μας δώσουν και να τους δώσουμε, αρκεί να είμαστε "συνδεδεμένοι". Ο σημερινός άνθρωπος πρέπει να είναι στο επίκεντρο των εξελίξεων, συχνά χωρίς νόημα και χρησιμότητα. Ο χρόνος που κυλά πρέπει να γεμίζει με δράση. 

Σαν χριστιανοί έχουμε να ζήσουμε μια μόνο ζωή, και φυσικά θα τη ζήσουμε χριστιανικά. Θα τη ζήσουμε "εξαγοραζόμενοι τον καιρό" (Κολοσσαείς 4:5), εργαζόμενοι στον αγρό του Θεού σύμφωνα με τα χαρίσματα που μας έδωσε. Αλλά η υπηρεσία μας δεν μπορεί να γίνεται απλά για να γίνεται. Δεν εργαζόμαστε για τον Κύριο για να έχουμε εκκλησιαστική δράση. Ούτε για να επενδύσουμε τον χρόνο μας σε άλλου είδους εμπειρίες στη θέση των κοσμικών εμπειριών και να γεμίσουμε τα κενά της ζωής μας. Ούτε φυσικά για να διατηρήσουμε την παράδοσή μας.

Είναι ξεκάθαρο μέσα στην Αγία Γραφή ότι αυτοί που συμμετέχουν στο όποιο πνευματικό έργο δεν το κάνουν για να βρίσκονται στο κέντρο της εκκλησιαστικής επικαιρότητας. Δεν στοχεύουν να υπηρετήσουν τις ατομικές, οικογενειακές ή όποιες άλλες φιλοδοξίες τους.

Η δέσμευσή μας στην υπηρεσία του Χριστού έχει στόχο τον Κύριο πρώτα απ' όλα. Και ενώ ξεκινά από τον Κύριο, έχει στόχο τους ανθρώπους. Μας νοιάζουν τα άτομα και ενδιαφερόμαστε προσωπικά γι' αυτά. Είναι παράλογο να υπηρετούμε τους ανθρώπους αλλά σε αποκοπή από τις ανάγκες τους, σε αφαίρεση από τον χαρακτήρα τους και τις συνθήκες της ζωής τους, εφαρμόζοντας  ένα φασόν. Δηλαδή, κάτι που έχουμε μάθει ή μας βολεύει, γιατί ταιριάζει με την προσωπικότητά μας και τους στόχους μας. 

Όταν υπηρετούμε τους ανθρώπους, υπηρετούμε πρώτα απ' όλα τους ανθρώπους, ποτέ το έργο. Θυμάμαι με θλίψη μια αδελφή (και να' ταν μόνο μία...) να λέει ότι όταν πήγαινε στην εκκλησία, ταλαιπωρημένη και με ένα σωρό προβλήματα, έφευγε ακόμη χειρότερα. Το πιο αστείο; Να τη χαιρετάνε φεύγοντας και να της λένε ότι προσεύχονταν γι' αυτήν, ενώ καλά καλά είχαν ξεχάσει να τη ρωτήσουν πώς πέρασε την εβδομάδα της μέσα στο προβληματικό σπιτικό της ή πώς τα έβγαλε πέρα με τα στενάχωρα οικονομικά της. Πάντως το έργο έγινε: η εκκλησία άνοιξε, το κήρυγμα ακούστηκε, η υμνωδία ήταν άψογη, αλλά η ψυχή -και πόσες άλλες ακόμη- έφυγε πονεμένη. 

Το χριστιανικό έργο θα πρέπει να είναι ποιοτικό και όχι ποσοτικό, γιατί γίνεται για τους ανθρώπους και τις ουσιαστικές τους ανάγκες. Αν μας νοιάζουν οι άνθρωποι, θα ασχοληθούμε με τους ανθρώπους, όπως ο Χριστός, ο Παύλος και άλλα πρότυπα της Βίβλου ασχολήθηκαν με τους ανθρώπους και δεν έχασαν τόσο χρόνο με τα τελετουργικά και το φαίνεσθαι.