Υπάρχουν μάλλον δύο δρόμοι για να ξεχάσει κάποιος χριστιανός τον Θεό. Ο ένας είναι ο δρόμος των θλίψεων και των διωγμών. Μέσα στους μεγάλους πειρασμούς και τις απογοητεύσεις κάποιος μπορεί να κλονιστεί και να χάσει την πίστη του. Υπήρχαν και θα υπάρχουν πάντα ναυάγια χριστιανικής ζωής σε τέτοιες συνθήκες.
Ο δεύτερος δρόμος, στον οποίο αναφέρεται
πολύ συχνά η Βίβλος, είναι να ξεχάσεις τον Θεό απολαμβάνοντας τις ευλογίες Του.
Να πάψεις να Τον σέβεσαι και να Τον λατρεύεις, ενώ χαίρεσαι τα τόσα δώρα που χάρισε και χαρίζει. Και είναι πάρα πολλά!
Ο Θεός σήκωσε το βάρος των αμαρτιών μας
και την ενοχή μας χάρη στη θυσία του Χριστού στον σταυρό. Δεν ζούμε κάτω από
κατάκριση, ούτε κάτω από την οργή και την τιμωρία του Θεού. Είμαστε ελεύθεροι και αναπαυμένοι, έξω από τη
εξολοθρευτική μανία του εχθρού των ψυχών. Ο Θεός σκεπάζει καθημερινά τη ζωή μας
με έλεος και οικτιρμούς. Είναι ο προμηθεύων στις ανάγκες μας και είναι πάντα
παρών στις θλίψεις και στα αδιέξοδά μας. Η αγάπη Του είναι άφθονη στη ζωή μας,
ενώ η χάρη Του έτοιμη να μας ενισχύσει στους δρόμους μας. Ο Θεός μάς σκεπάζει
συχνά με άφθονες υλικές ευλογίες που δεν τις αξίζουμε.
Ο Θεός θύμιζε συνεχώς στον λαό Του, όπως και
σε μας σήμερα με τον λόγο Του, ότι υπάρχει ο κίνδυνος μέσα στην ανάπαυση και
στον πλούτο των ευλογιών Του να πάψουμε να Τον τιμούμε με την υπακοή και την πίστη
μας, γιατί θεωρούμε πράγματα δεδομένα. Υπάρχει επιπλέον ο κίνδυνος «αφού φάμε
και χορτάσουμε» (ψυχικά, σωματικά, πνευματικά) να λησμονήσουμε τον Κύριο και να
αρχίσουμε να αναζητάμε άλλους θεούς, άλλες εμπειρίες, άλλες αξίες και προτεραιότητες.
Τα κίνητρα και οι στόχοι μας να μην έχουν καθαρότητα. Οι επιθυμίες μας να μην
είναι δίκαιες και αγνές. Τα σχέδιά μας να ξεκινούν από τον εαυτό μας και να
καταλήγουν πάλι σ’ αυτόν, και όχι στη δόξα του ονόματος του Θεού.
Αν η καρδιά μας έχει καταλάβει σε βάθος το έργο του Θεού, αν Τον γνωρίζει όλο και περισσότερο, αν έχει ένα καθημερινό περπάτημα μαζί Του, θα αγαπά πρώτα τον Κύριο και θα θέλει ν' αρέσει σ’ Αυτόν. Αλήθεια, ποιος άλλος το αξίζει καλύτερα;
«Και όταν ο Κύριος ο Θεός σου σε φέρει στη
γη που ορκίστηκε στους πατέρες σου, στον Αβραάμ, στον Ισαάκ, και στον Ιακώβ,
για να σου δώσει μεγάλες και καλές πόλεις, που δεν έκτισες, και σπίτια γεμάτα
από όλα τα αγαθά, που δεν γέμισες, και πηγάδια ανοιγμένα, που δεν άνοιξες,
αμπελώνες και ελαιώνες, που δεν φύτεψες· αφού φας και χορτάσεις, πρόσεχε στον
εαυτό σου, μήπως και λησμονήσεις τον Κύριο, που σε έβγαλε από τη γη τής
Αιγύπτου, από οίκο δουλείας. Τον Κύριο τον Θεό σου θα φοβάσαι, κι αυτόν θα
λατρεύεις […]» Δευτερονόμιο 6:10-13.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου