Έχει συμβεί σε όλους μας να αναθέσουμε δουλειές σε άλλους. Ίσως θέλαμε να δούμε αν είναι ικανοί. Ίσως για να δούμε τι μπορούν να καταφέρουν. Κυρίως όμως γιατί εμείς δεν μπορούσαμε να διεκπεραιώσουμε αυτές τις δουλειές.
Ενώ, λοιπόν, αφήνουμε δουλειές σε άλλους, συχνά δεν ησυχάζουμε ότι αυτές θα γίνουν κιόλας. Όχι μόνο γιατί ο άλλος μπορεί να είναι ξεχασιάρης και χρειάζεται λίγη υπενθύμιση, αλλά γιατί κάποιοι είμαστε εκ φύσεως άνθρωποι που θέλουμε να ξέρουμε αν γίνονται σωστά τα πράγματα και οι οποίοι συχνά αμφιβάλλουμε για τους άλλους.
Προσωπικά, ανήκω σ’ αυτή την κατηγορία. Όταν αφήνω δουλειές, ιδιαίτερα σημαντικές, όλο και έχω ένα μάτι πάνω σ’ αυτόν που τις έχει αναλάβει. Έχει ξεκινήσει; Σε πιο σημείο βρίσκεται; Γιατί αργεί, πώς το κάνει έτσι; Προσπαθώ, ωστόσο, να μην ανακατεύομαι, αν και σίγουρα υπάρχουν φορές που υποδεικνύω στον άλλον τι να κάνει ή ακόμη και γκρινιάζω για την αργοπορία.
Ο Δαβίδ στον 37 Ψαλμό, γέρος και γεμάτος πνευματικές εμπειρίες, μας παρακινεί να εμπιστευόμαστε στον Κύριο «τις δουλειές μας». Να χαιρόμαστε σ’ Αυτόν καθώς ζούμε την καθημερινότητά μας. Να πράττουμε δικαιοσύνη και αλήθεια. Να αναθέτουμε στον Κύριο τους δρόμους μας, όχι μόνο ελπίζοντας αλλά και ΠΕΡΙΜΕΝΟΝΤΑΣ ότι Αυτός θα ενεργήσει. Μας λέει να αναπαυόμαστε στον Κύριο, γεγονός που σημαίνει να μένουμε ήσυχοι και σιωπηλοί. Γιατί, τι άλλο θα μπορούσε να σημαίνει η ανησυχία παρά απιστία και αδημονία ; Όταν ελέγχουμε τους γύρω μας, ενώ τους έχουμε αναθέσει θέματα, είναι γιατί δεν είμαστε βέβαιοι ότι θα τα κάνουν καλά, ότι θα τα τελειώσουν στην ώρας τους και όπως ακριβώς τα είχαμε φανταστεί!
Αλλά όταν "ελέγχουμε" τον Θεό; Όταν αδυνατούμε να ησυχάσουμε, να μείνουμε σιωπηλοί και ήρεμοι (αλήθεια, πόσος εξωτερικός αλλά και εσωτερικός διάλογος μπορεί να βασανίσει την ψυχή και να προσβάλλει τον Θεό), είναι γιατί περπατάμε με την όψη και όχι με την πίστη. Και συχνά οι προσευχές μας δεν παίρνουν απάντηση, γιατί ο Θεός θέλει να μας διδάξει να αφήνουμε πράγματα και να αφηνόμαστε σ’ Αυτόν. Πιο πολύ και από τις λύσεις, ο Θεός θέλει να μας μάθει να μην ανησυχούμε. Καθώς η πίστη μας και η γνώση του χαρακτήρα και των επεμβάσεων του Θεού θα μεγαλώνει, τόσο περισσότερο θα μπορούμε, όπως ο Δαβίδ, να αναπαυόμαστε στον Κύριο και να Τον περιμένουμε να μας δώσει όλα όσα Εκείνος έχει ετοιμάσει για μας.
«Ανάθεσε στον Κύριο τον δρόμο σου, και έλπιζε σ' αυτόν, κι αυτός θα ενεργήσει…» Ψαλμός 37:5.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου