Τολμώντας

"[...] αυτοί που προσμένουν τον Κύριο θα ανανεώσουν τη δύναμή τους· θα ανέβουν με φτερούγες σαν αετοί". Ησαΐας 40:31.

Έχετε δει ότι άνθρωποι με το ίδιο δύσκολο παρελθόν δεν ζουν με τον ίδιο τρόπο τη ζωή τους; Οι μεν ξεχνούν και συνεχίζουν με αισιοδοξία μπροστά, οι δε αναμασούν τη μιζέρια τους και αρέσκονται να ξύνουν τις πληγές του χθες ζώντας μέσα στη δυστυχία.

Στην πραγματικότητα δεν είναι οι συνθήκες που μας κάνουν ευτυχισμένους. Αυτές, τις περισσότερες φορές, μας εμποδίζουν να απολαύσουμε τη ζωή. Ξέρετε τι μας κάνει δυστυχισμένους; Οι επιλογές μας και η στάση μας.  Απογοήτευση, αδιέξοδο, απρόβλεπτες εξελίξεις: συχνά αυτά βλέπουμε μπροστά μας.  Από ένα σημείο και μετά αντιλαμβανόμαστε ότι όλο και κάτι συμβαίνει που ανατρέπει τη χαρά της ζωής μας.

Σκεφτείτε την ιστορία του παραλυτικού στον Λουκά 5:18. Οι φίλοι του ήθελαν να τον βοηθήσουν και τον οδήγησαν με το κρεβάτι του στο σπίτι που βρισκόταν ο Χριστός. Αλλά τα πράγματα δεν ήρθαν όπως τα είχαν προβλέψει. Στο σπίτι γινόταν το αδιαχώρητο και ήταν παντελώς αδύνατον να πλησιάσουν τον Κύριο. Τι έκαναν λοιπόν; Μήπως εγκατέλειψαν την προσπάθεια; "Και μη βρίσκοντας από ποια είσοδο να τον φέρουν μέσα, εξαιτίας τού πλήθους, ανέβηκαν επάνω στη στέγη, και, ανάμεσα από τα κεραμίδια, τον κατέβασαν, μαζί με το μικρό κρεβάτι, στο μέσον, μπροστά από τον Ιησού" (Λουκάς 5:19). Τι αποφασιστικότητα να τον βοηθήσουν!

Πόσοι από εμάς θα κουβαλούσαν έναν παραλυτικό, θα χαλούσαν μια στέγη, θα έριχναν σκοινιά, ώστε να φέρουν τον φίλο τους μπροστά στον Χριστό για να τον θεραπεύσει; Το πλήθος είχε μείνει μάλλον άναυδο από το θάρρος ή το θράσος τους, όχι όμως ο Κύριος. "Όταν είδε την πίστη τους, είπε σ' αυτόν: Άνθρωπε, οι αμαρτίες σου έχουν σε σένα συγχωρεθεί" (Λουκάς 5:20).

Ο Θεός ζητά από μας μια  μαχητική πίστη. Είτε μέσα στην καρδιά μας είτε με το να ενεργούμε όπως μας υποδεικνύει. Διότι όταν Εκείνος μας ζητά να κάνουμε πράγματα, πρέπει να τα κάνουμε. Ακόμη και όταν δεν ξέρουμε ποιο θα είναι το αποτέλεσμα, ο Θεός θέλει να προχωρήσουμε με πίστη. Εντούτοις, και η αναμονή κρύβει μαχητικότητα. Όταν προσμένουμε τον Θεό, δεν είμαστε παθητικοί, διότι η αναμονή της πίστης έχει κάτι μπροστά της. Το περιμένει και εμπιστεύεται τον Λόγο του Θεού υπακούοντας στις εντολές Του.

Τις περισσότερες φορές προτιμούμε να εγκαταλείψουμε την προσπάθεια γιατί δεν βλέπουμε πώς θα τα καταφέρουμε. Όμως, ο Ιησούς είναι ο δρόμος, γιατί να εγκαταλείψουμε;