Το πεπρωμένο από την κούνια

"Για εκείνους, όμως, που νομίζουν ότι είναι κάτι, όποιοι και αν ήσαν κάποτε, δεν φροντίζω καθόλου· ο Θεός δεν βλέπει σε πρόσωπο ανθρώπου..." Γαλάτες 2:6.

"Το πεπρωμένο από την κούνια" είναι ένα  βιβλίο μιας Γαλλίδας συγγραφέως που επιχειρεί μια κοινωνιολογική ανάλυση των αιτιών των κοινωνικών ανισοτήτων που αναπαράγουν διαρκώς την ίδια κοινωνική δομή. Παιδιά από πλούσιες και μορφωμένες οικογένειες είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα έχουν τον ίδιο ρόλο στην κοινωνία με εκείνων των γονιών τους. Θα απαρτίζουν την ίδια κοινωνική ελίτ χάρη στις πολυποίκιλες ευκαιρίες μόρφωσης και επαγγελματικής εξασφάλισης που τους παρέχουν οι δικοί τους. Αυτό είναι το περιεχόμενο του βιβλίου: " Το πεπρωμένο από την κούνια",  που δυστυχώς επαναλαμβάνεται πάντα.

Πιστεύετε ότι υπάρχει "πεπρωμένο από την κούνια" στη σφαίρα του Θεού; Αν ανήκει, δηλαδή, κανείς σε κάποια χριστιανική οικογένεια, τότε αυτόματα το πνευματικό μέλλον του είναι εξασφαλισμένο και αποτελεί μέρος μιας "πνευματικής ελίτ"; Τα πράγματα του Θεού δεν λειτουργούν με τέτοιες διαδικασίες και η θέση των γονιών μέσα στη χριστιανική κοινότητα δεν δίνει "αυτόματα" το δικαίωμα σε κάποιους να έχουν την ίδια θέση και να απολαμβάνουν τα ίδια προνόμια.

Τα παιδιά του Ηλί είχαν αυτήν την άποψη. Ο πατέρας τους ήταν ιερέας, και αυτά ήταν κατά συνέπεια ιερείς, αλλά "ήσαν αχρείοι άνθρωποι· δεν γνώριζαν τον Κύριο" (Α' Σαμουήλ 2:12). Αντί να υπηρετούν με σεβασμό και υπακοή τον Κύριο και τον λαό, έκαναν ό,τι τους άρεσε και φέρονταν με ασέβεια και υπερηφάνεια μέσα στον ναό του Θεού. Πίστευαν ότι κανείς δεν μπορούσε να τους αμφισβητήσει και ότι θα παρέμεναν σ' αυτό το πόστο απολαμβάνοντας προνόμια και κάνοντας κατά τις επιθυμίες τους. Το τραγικό τέλος τους επιβεβαίωσε ότι ο Θεός προσωπολήπτης δεν είναι. Ο Κύριος δεν κοιτάζει τα διαπιστευτήριά μας, την καταγωγή ή την κληρονομιά μας. Μπορεί να μας δίνει την ευλογία να ανήκουμε σε χριστιανική οικογένεια, αλλά ταυτόχρονα κοιτάζει την καρδιά μας. Ποια είναι η δική μας διαδρομή, η δική μας παραχώρηση και ταπείνωση; Αυτά εξασφαλίζουν το πνευματικό μέλλον μας και όχι η οικογένεια που ανήκουμε.