Υπάκουσε στο κάλεσμα

" [...] την ίδια εκείνη ημέρα, καθώς του είπε ο Θεός". Γένεση 17:23.

Μπορεί να μην σας είναι άγνωστη η εμπειρία να προσεύχεστε για κάποια ζητήματά σας, να προσεύχεστε χρόνια και με ζήλο, αλλά να μην παίρνετε απάντηση. Μέσα σε τέτοιες συνθήκες αρχίζουμε να αναρωτιόμαστε γιατί ο Θεός δεν ακούει. Γιατί, ενώ τα αιτήματά μας είναι σύμφωνα με το θέλημά Του και γίνονται με καρδιά που "δεν μας κατακρίνει" (Α' Ιωάννου 3:1), ο Θεός δεν δίνει καμιά έκβαση. Απλώς σιωπά.

Υπάρχουν αρκετοί λόγοι για τους οποίους οι προσευχές μας μπορεί να παραμένουν αναπάντητες για χρόνια. Θα  αναφέρω έναν που τελευταία με απασχολεί: είναι η έλλειψη άμεσης υπακοής που σχετίζεται με την ταπείνωση. Αυτό σημαίνει ότι ενώ προσεύχομαι για κάτι και ζητάω από τον Θεό οδηγία, ή ζητάω από Εκείνον να μου δείξει τι πρέπει να κάνω, όταν έρθει η ώρα να το κάνω δεν το κάνω! Δειλιάζω, δεν θέλω να εκτεθώ, να συγκρουστώ, να ξεβολευτώ ίσως... 

Θυμάμαι πολύ καλά ότι για συγκεκριμένα πράγματα που ζητούσα λύσεις και σοφία, ο Θεός μού μίλησε ξεκάθαρα και με παρακίνησε να κάνω ενέργειες με το Άγιο Πνεύμα Του. Μπορεί να μην ήταν φοβερά σημαντικές για την έκβαση των υποθέσεών μου, μπορεί και να ήταν. Κάποιες φορές είπα ναι και δεν έκανα τίποτα στην πορεία, ενώ για άλλες είπα ότι δεν μπορούσα να το κάνω αυτό. Και μετά συνέχισα να προσεύχομαι περιμένοντας λύσεις!

Αυτό σήμερα το κατανοώ ως έλλειψη υπακοής και ταπείνωσης μπροστά στον Κύριο και στους άλλους. Ασήμαντο ίσως να σκεφτεί κανείς και να το δικαιολογήσει με το ότι ο Θεός μάς απαντά παρά τις ελλείψεις και τα λάθη μας. Ναι, αλλά ο Θεός μας μαθαίνει μέσα από αυτά. Συχνά ζητάμε με απαίτηση ο Κύριος να ενεργήσει και αδημονούμε όταν καθυστερεί, αλλά πόσες φορές εμείς δεν καθυστερούμε και αμελούμε στο να εκπληρώσουμε άμεσα το θέλημα Του; 

Θέλουμε απαντήσεις στις προσευχές μας. Θέλουμε τις άμεσες επεμβάσεις του Κυρίου. Πόσο άμεση είναι η υπακοή μας σ' Αυτόν; Μήπως περιμένουμε να κάνει Αυτός αυτά που δεν θέλουμε να κάνουμε εμείς;